Leigh Bowery: Ακόρεστη όρεξη για έρωτα και υψηλή τέχνη από την καλτ φιγούρα που σημάδεψε μια εποχή
Ο εκκεντρικός καλλιτέχνης που ο Boy George είχε χαρακτηρίσει ως «μοντέρνα τέχνη με πόδια» έζησε μια περιπετειώδη ζωή με εκατοντάδες συνευρέσεις στις τουαλέτες του Λονδίνου, δημιουργώντας ταυτόχρονα τέχνη με τα μοναδικά καλτ κοστούμια του που σημάδεψαν μια γενιά σχεδιαστών και εξακολουθούν να εμπνέουν.
Πολύ περισσότερο από σχεδιαστής εξωφρενικών κοστουμιών και εκκεντρική περσόνα που κυριάρχησε στα κλαμπ του Λονδίνου από τις αρχές των '80s μέχρι και τον πρόωρο θάνατό του το 1994, ο Leigh Bowery ήταν ένας καλλιτέχνης με εντελώς μοντέρνα αντίληψη για την τέχνη της performance. Ο Boy George τον είχε περιγράψει κάποτε ως «μοντέρνα τέχνη με πόδια» και δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερη φράση για να τον χαρακτηρίσει κανείς. Είχα την τύχη να δω τον Οκτώβριο του 1988 ένα μέρος από την performance του στην γκαλερί D’Offay –κάπου ανάμεσα στην Bond και την Oxford Street–, εντελώς ανίδεος και «άβγαλτος», επειδή με είχε πάει ο συγκάτοικός μου, στον οποίο οφείλω και την έξοδο στα κλαμπ της εποχής, όπου ο Leigh Bowery ήταν ήδη καλτ φιγούρα. Δεν πρόλαβα το Taboo, αλλά θυμάμαι μια βραδιά με την Έβελυν Σιούπη ντυμένη με ένα φόρεμα φτιαγμένο από πλαστικό τραπεζομάντιλο (αυτό που είχαν οι γιαγιάδες) και περούκα σε μπαρόκ γαλλικό στυλ να τον ανταγωνίζεται σε εκκεντρικότητα σε ένα κλαμπ όπου όλοι χόρευαν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Με αρκετή δόση συγκίνησης λόγω των αναμνήσεων εκείνης της εποχής πήγα στην αναδρομική έκθεση στην Tate Modern που έχει τίτλο το όνομά του –με θαυμαστικό, («Leigh Bowery!»)– η οποία είναι εξαιρετική, με αρκετά από τα κοστούμια που σχεδίασε, τις μάσκες, τους κορσέδες και τις ολόσωμες φόρμες αλλά και πολλές προσωπικές στιγμές του αποτυπωμένες σε φωτογραφίες, flyers, βίντεο και σημειώματα που είναι αφορμή να ξαναθυμηθείς (ή να μάθεις) πόσο αλληλένδετες ήταν όλες οι μορφές τέχνης στα ’80s και τα ’90s, και πως το περιθώριο και το «μικρό» τελικά καθόρισαν το μετέπειτα mainstream – και το καθορίζουν ακόμα και σήμερα. Για την ιστορία: ο Leigh Bowery ήταν art director στο εμβληματικό βίντεο για το «Unfinished Sympathy» των Massive Attack και εμφανίζεται στη μικρού μήκους ταινία για τη νυχτερινή ζωή του Σόχο που ήταν το βίντεο για το «Generations of Love» του Boy George/Jesus Loves You.
Jesus Loves You - Generations of Love
Από τις εκδόσεις που κυκλοφόρησαν με αφορμή την έκθεση (που συνεχίζεται μέχρι τις 31/8) ξεχωρίζουν δύο βιβλία. Το ένα είναι το Dress Up Leigh Bowery με σχόλια-μαρτυρίες για τα κοστούμια του Leigh της Nicola Rainbird, η οποία υπήρξε φίλη, συνεργάτις και σύζυγός του, αλλά βασικά ήταν το άτομο που «γεννούσε» ο Bowery στη θρυλική performance της «Γέννας» σε μία από τις τελευταίες εμφανίσεις του. To άλλο βιβλίο, το Leigh Bowery: The Life and times of an icon, είναι ένα εξαιρετικό memoir της Sue Tilley για τη ζωή και το έργο του Leigh Bowery που καταγράφει ταυτόχρονα και το Λονδίνο της εποχής.Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1997, αλλά βγήκε ξανά σε νέα έκδοση. Η Tilley υπήρξε κολλητή φίλη του Leigh Bowery από το 1982 μέχρι τον θάνατό του.
Ο Leigh Bowery «γεννάει» στο Wigstock, το υπαίθριο drag φεστιβάλ στη Νέα Υόρκη.
«Πώς είναι δυνατό να περιγράψω τον Leigh Bowery σε κάποιον που δεν τον ξέρει;» γράφει η Nicola Rainbird. «Θα μπορούσα να πω ότι γεννήθηκε σε ένα εργατικό προάστιο της Μελβούρνης, στην Αυστραλία, το 1961, αλλά αυτό δεν εξηγεί γιατί μετακόμισε στο Λονδίνο με μια φορητή ραπτομηχανή στα δεκαεννιά του. Θα μπορούσα να πω ότι ήταν περφόρμερ, αλλά ούτε αυτό αποδίδει το πόσο εκκεντρικές και επιδραστικές ήταν οι εμφανίσεις του στα κλαμπ και στις γκαλερί του Λονδίνου τις δεκαετίες του ’80 και του ’90.
Ο Leigh ήταν μοντέλο για διάσημους ζωγράφους, αλλά μετέτρεψε ολόκληρη τη ζωή του σε καμβά για τη δική του καλλιτεχνική έκφραση. Ήταν ένας ταλαντούχος σχεδιαστής μόδας, οι δημιουργίες του οποίου ήταν φτιαγμένες για να προσαρμόζονται στο μοναδικό του σώμα – και μερικές φορές να το παραμορφώνουν. Ήταν μια εξαιρετικά ιδιαίτερη προσωπικότητα, δημιουργός του λονδρέζικου κλαμπ Taboo που προσείλκυε σχεδιαστές και καλλιτέχνες, οι οποίοι συνεργάζονταν και στήριζαν ο ένας τον άλλον μέσα από πολλές μορφές τέχνης.
Πριν από σαράντα χρόνια ο Leigh Bowery ήταν μια ριζοσπαστική καλτ φιγούρα της άγριας κλαμπ σκηνής του Λονδίνου, ωστόσο η επιρροή του είναι ορατή ακόμη και σήμερα. Τα στυλιστικά σύνολα που δημιούργησε είναι τόσο εμβληματικά που σε πολύ κόσμο φαίνονται οικεία και δεν χρειάζονται επεξηγήσεις. Κατά κάποιον τρόπο, τον ξέρουν ήδη.
Από το 1984 μέχρι τον θάνατό του το 1994, ο Leigh σχεδίαζε ασταμάτητα τα look του. Έπρεπε να έχει κάθε φορά μια νέα στολή για κάθε event – και ήταν καλεσμένος σε όλα τα events! Έμπαινε σε ένα νυχτερινό κλαμπ και κυριαρχούσε στην πίστα, ξεσηκώνοντας τον κόσμο. Η πίστα ήταν ο εκθεσιακός του χώρος και ο ίδιος ήταν και το έργο και ο καλλιτέχνης.
Πολλά από τα κοστούμια του ήταν εξαιρετικά περίπλοκα. Ήταν ένας συνδυασμός από κορσέδες, ενισχυμένα σουτιέν, ενισχυμένους γοφούς, αφρώδη άκρα και ζώνες, καθώς και περίτεχνο μακιγιάζ, κοσμήματα και αξεσουάρ για το κεφάλι. Η δημιουργία τους ήταν συχνά αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς που βασιζόταν στο ταλέντο ανθρώπων που είχε γνωρίσει μέσα από το Taboo. Ο Trojan βοήθησε με τα μπλε πρόσωπα που τα γέμιζε με κοσμήματα· η Sue Tilley έφτιαχνε τα μυτερά καπέλα· ο Mr Pearl έφτιαχνε τα σουτιέν και τους κορσέδες· ο Lee Benjamin διαμόρφωσε τις αφρώδεις βάσεις για πολλά από τα κοστούμια. Κι εγώ έραψα παγέτες. Εκατοντάδες παγέτες!
Ως φίλη, σύζυγος και βοηθός του Leigh, τον βοηθούσα επίσης να ντυθεί, στριμώχνοντάς τον μέσα στα πολλά στρώματα που απαιτούσε κάθε look. Κρατούσα τα κλειδιά, διαχειριζόμουν τα χρήματα και κανόνιζα ταξί για να πηγαίνουμε στα κλαμπ και να επιστρέφουμε σπίτι. (Κάποια από τα ρούχα του Leigh ήταν τόσο περίπλοκα που ήταν σχεδόν αδύνατο να χωρέσουν σε ταξί. Η τοπική εταιρεία ταξί συχνά έστελνε τον νεότερο οδηγό τους για να μας πάρει – ήταν κομμάτι της εκπαίδευσής τους!)».
Τα κοστούμια που δημιούργησε ο Leigh σε μια δεκαετία είναι συναρπαστικά. Αυτά που επέλεξα για το θέμα (με τα σχόλια της Nicola Rainbird) είναι εφτά από τα πιο εμβληματικά του: το πρώτο είναι το «Outta Space», που φτιάχτηκε το 1983. Το τελευταίο, ειρωνικά, είναι το «Birth», το οποίο έφτιαξε το 1993, λίγο πριν πεθάνει.
«Ο Leigh κατάλαβε ότι ήταν γκέι όταν ήταν περίπου δώδεκα χρονών και δεν είχε αμφιβολίες ή ανησυχίες για τη σεξουαλικότητά του», γράφει η Sue Tilley, αποκαλύπτοντας λεπτομέρειες για την ερωτική του ζωή, η οποία καθόριζε και την καθημερινότητά του. «Ήταν ένα γεγονός της ζωής του που πάντα μπορούσε να διαχειριστεί. Περνούσε τις μέρες του στο σχολείο τριγυρνώντας σε δημόσιες τουαλέτες, ψάχνοντας για άντρες, και δεν φαινόταν να έχει την παραμικρή ενοχή γι’ αυτό. Στην πραγματικότητα, ένιωθε μάλλον περήφανος και μου έλεγε συχνά με πόσους είχε πάει. Ο Κεντρικός Σταθμός της Μελβούρνης ήταν ο δικός του τόπος λατρείας. Κάθε μέρα μετά το σχολείο έβρισκε καινούργιο άντρα για να κάνει σεξ. Δεν τον ένοιαζε ιδιαίτερα η εμφάνισή τους· βασικά, όσο πιο αποκρουστικοί ήταν, τόσο το καλύτερο. Ήταν μέρος της φιλοσοφίας του να μην κρίνει κανέναν με βάση την εξωτερική εμφάνιση. Ποτέ δεν προέκυψε κάποιο ειδύλλιο· ήταν μόνο γρήγορες συνευρέσεις στις τουαλέτες.
Όταν ήρθε στο Λονδίνο, τίποτα δεν άλλαξε. Συνέχισε να περνάει πολύ χρόνο στις τουαλέτες· ήταν ίσως το μοναδικό πράγμα που δεν βαριόταν ποτέ. Αν άκουγε για κάποια καλή “πιάτσα” κάμποσα μίλια μακριά, έκανε τον κόπο να πάει, συχνά συνδυάζοντας την εξόρμηση με κάποιον πιο πρακτικό σκοπό. Έτσι, όταν έμαθε πως υπήρχε μια “εξαιρετική” δημόσια τουαλέτα στο Southall, πήρε το λεωφορείο για τη Δυτική Όχθη του Λονδίνου και, ενώ ήταν εκεί, βρήκε κάτι φανταστικά ινδικά υφάσματα που τον ενέπνευσαν να δημιουργήσει μια εντελώς νέα εμφάνιση.
Μία από τις πρώτες του εμπειρίες σε τουαλέτα του Λονδίνου τον σόκαρε πάρα πολύ. Είχε ήδη κάνει στοματικό σεξ σε δύο άντρες, αλλά ο ίδιος δεν είχε φτάσει ακόμα σε οργασμό. Ο δεύτερος άντρας έφυγε και ο Leigh έμεινε μόνος, όταν ξαφνικά πρόσεξε έναν μεσήλικα με μακριά, σαν άχυρο, μαλλιά να κοιτάζει πάνω από την πόρτα της τουαλέτας. Πρότεινε στον Leigh να πάνε σπίτι του για περισσότερο σεξ και να δουν μια “ροζ ταινία”. Ο Leigh αρνήθηκε – εν μέρει επειδή ο τύπος ήταν πολύ απωθητικός (και αυτό τον ενόχλησε, γιατί ήταν κόντρα στις αρχές του, ήταν όμως υπερβολικά άσχημος, ακόμα και για εκείνον), αλλά κυρίως επειδή δεν είχε ξαναδεί “ροζ ταινία” και πίστευε ότι δεν θα του άρεσε.
Οποιαδήποτε τουαλέτα, όσο άθλια κι αν ήταν, για εκείνον ήταν σαν ναός. Σε όποια και να πήγαινε, κατέληγε γονατιστός στα πόδια κάποιου. Αν ήταν απεγνωσμένος για “δραστηριότητα”, πεταγόταν στην τοπική τουαλέτα της Commercial Road· συνετρίβη όταν την έκλεισαν λόγω περικοπών του δήμου. Κάθε φορά που πηγαίναμε μαζί στο Sainsbury’s ή στο Brick Lane, μου έδειχνε τουλάχιστον πέντε συνηθισμένους μεσήλικες άντρες και έλεγε ότι τους είχε “πάρει” όλους. Του άρεσε να μου αφηγείται τα κατορθώματά του, αλλά ήταν δύσκολο να πιστέψω τις ιστορίες του. Μου είχε περιγράψει ένα ακροβατικό σε μια τουαλέτα με μεγάλα κενά κάτω από τα χωρίσματα. Ήταν στον μεσαίο θάλαμο, ξαπλωμένος ανάσκελα στο πάτωμα, με τα πόδια προς τα αριστερά, το κεφάλι προς τα δεξιά. Έπαιρνε πίπα στον άντρα στον δεξί θάλαμο, ενώ κάποιος άλλος στον αριστερό θάλαμο είχε περάσει το κεφάλι κάτω από το διαχωριστικό και έπαιρνε πίπα στον Leigh – ένα είδος τριπλής αλυσίδας, όπως έλεγε.
Ένα άλλο αγαπημένο του στέκι ήταν οι τουαλέτες του Νοσοκομείου του Λονδίνου. Μου είχε πει ότι εκεί έβρισκες “πελατεία υψηλότερης κλάσης”, και, αν ήσουν πραγματικά τυχερός, μπορούσες να πετύχεις και γιατρό. Κάποια φορά, κοίταζε μέσα από το “glory hole” προς τη διπλανή τουαλέτα, όταν είδε έναν άντρα να σηκώνει το μπατζάκι του παντελονιού του και να ξεβιδώνει μια μικρή τάπα στην άκρη ενός σωλήνα. Ο Leigh κατάλαβε πως άδειαζε το σακουλάκι από τον καθετήρα του – και ξετρελάθηκε όταν τον είδε να σκουπίζει την άκρη του σωλήνα με χαρτί τουαλέτας.
Όπου κι αν βρισκόταν, ο Leigh έβρισκε πάντα τρόπο για δράση. Μια φορά είχε έρθει να μείνει στο σπίτι των γονιών μου στο Windsor. Πριν επιστρέψουμε στο Λονδίνο, είπαμε να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη, και ενώ περπατούσαμε μού ανακοίνωσε πως ήθελε να πάει στην τουαλέτα – η οποία ήταν πάνω από κάποια μαγαζιά με σουβενίρ, στην είσοδο του τοπικού πάρκινγκ, και έπρεπε να ανέβεις μερικά σκαλιά για να φτάσεις μέχρι εκεί. Ο Leigh αργούσε πολύ· εγώ χάζευα σε μια βιτρίνα με μινιατούρες τρένων, αλλά σύντομα το ενδιαφέρον μου εξαντλήθηκε. Πήγαινα πάνω κάτω και ο εκνευρισμός μου μεγάλωσε όταν τον είδα να επιστρέφει φανερά απογοητευμένος. Ανέβηκε ξανά τρέχοντας και κατέβηκε πάλι, αυτήν τη φορά κρατώντας μια αγκαλιά σακούλες. Κατάλαβα αμέσως πως ο κάτοχός τους ήταν το αντικείμενο του πόθου του. Βγήκε από την τουαλέτα με ύφος νικητή και επιβεβαίωσε με χαρά τις υποψίες μου. Μπήκαμε στο τρένο για Λονδίνο και –ω του θαύματος– στο ίδιο βαγόνι κάθονταν το αγόρι και η μητέρα του. Ήταν κατακόκκινος από ντροπή και ο Leigh τον έκανε να νιώθει ακόμη χειρότερα, καρφώνοντάς τον συνεχώς με το βλέμμα και αποκαλώντας με “αγάπη μου”, λες και ήμουν η σύζυγός του.
Η αγαπημένη του τουαλέτα ήταν αυτή στον σταθμό Liverpool Street – του θύμιζε τις ευτυχισμένες μέρες της νιότης του. Συνήθως σταματούσε εκεί νωρίς το βράδυ, όταν είχε την περισσότερη κίνηση και οι άντρες που επέστρεφαν απ’ τη δουλειά είχαν λίγο χρόνο να “σκοτώσουν” πριν γυρίσουν στις συζύγους τους στα προάστια. Πολλοί από αυτούς περνούσαν από τα ουρητήρια, μπας και βρουν λίγη διασκέδαση. Αρκετά συχνά, ο Leigh έκανε σεξ στα κρυφά με τρεις διαφορετικούς άνδρες σε μία και μόνο ώρα. Ήταν εύκολο να τραβήξει το βλέμμα κάποιου στα ουρητήρια και να πάνε μαζί σε έναν θάλαμο. Ήταν απλό, απροβλημάτιστο σεξ κι αυτό του άρεσε πολύ».
Ο Leigh είχε απίστευτες σεξουαλικές ορμές και αυνανιζόταν τρεις ή τέσσερις φορές τη μέρα. Είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον Boris Becker και περνούσε ατέλειωτες ώρες φαντασιωνόμενος τις λευκές βλεφαρίδες του και τους γεροδεμένους κοκκινωπούς μηρούς του. Άλλος αγαπημένος του ήταν ο Marti Pellow από τους Wet Wet Wet. Είχε ένα συγκεκριμένο βίντεο με τον Marti που χρησιμοποιούσε για τον αυνανισμό του, φροντίζοντας ο οργασμός του να συμπίπτει με την κορύφωση του τραγουδιού.
Μια μέρα, το 1999, ο Leigh μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι είχε συλληφθεί. Φυσικά δεν τον πίστεψα – ήταν μια ιστορία που είχε πει πολλές φορές για πλάκα. Όμως αυτήν τη φορά ακουγόταν πραγματικά τρομαγμένος και ανήσυχος, οπότε άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως ήταν αλήθεια. Τον είχαν πιάσει σε εξευτελιστική στάση με έναν άλλον άντρα στις τουαλέτες του σταθμού Liverpool Street. Τους είχε βρει ο καθαριστής, που, σύμφωνα με τον Leigh, έλεγχε τις καμπίνες με έναν καθρέφτη που ήταν τοποθετημένος στην άκρη μπαστουνιού, το οποίο περνούσε κάτω από τις πόρτες για να βλέπει τι γίνεται. Κάλεσε την αστυνομία γιατί είχε ξαναπιάσει τον Leigh και τον είχε προειδοποιήσει αρκετές φορές.
Ο Leigh ανησυχούσε σοβαρά μήπως τον απελάσουν και μίλησε για το συμβάν στον ζωγράφο Lucian Freud, για τον οποίο είχε αρχίσει να ποζάρει. Ο Lucian, δείχνοντας γενναιοδωρία –και, βέβαια, έχοντας και προσωπικό συμφέρον, αφού, αν έστελναν τον Leigh στην Αυστραλία, θα έμεναν κάμποσα πορτρέτα ημιτελή–, πλήρωσε τον πολύ καλό του φίλο λόρδο Γκούντμαν να τον υπερασπιστεί. Ο Leigh είχε ενθουσιαστεί και καυχιόταν πως ο δικηγόρος της Βασίλισσας χειριζόταν την υπόθεσή του για “σεξ στις τουαλέτες”.
Του δακτυλογράφησα μια λίστα με τα επιτεύγματά του, την οποία ήθελε να δείξει στους δικαστές για να τους εντυπωσιάσει. Ο άλλος εμπλεκόμενος άντρας ήταν παντρεμένος και αρνήθηκε κάθε ανάμειξη, προσποιούμενος ότι ο Leigh τον είχε εξαναγκάσει σε συνουσία, έτσι στο τέλος απαγγέλθηκε στον Leigh κατηγορία για σεξουαλική επίθεση. Η δίκη έγινε στο Guildhall, στο City. Η συμβουλή που είχε δοθεί στον Leigh ήταν να δηλώσει ένοχος – και το έκανε.
Τον συνόδευσε ο φίλος του, Angus Cook, για ηθική υποστήριξη. Ο Leigh χαμογελούσε με θράσος την ώρα που ο δικηγόρος του τον κοίταζε υποτιμητικά, καθώς ο δικαστής διάβαζε τις προηγούμενες καταδίκες του για κλοπές – τις οποίες, φυσικά, δεν του είχε αναφέρει.
Βρέθηκε ένοχος, αλλά του επιβλήθηκε μόνο ένα πρόστιμο 400 λιρών, το οποίο πλήρωσε ευγενικά ο Lucian. Κάποιος θα πίστευε πως το περιστατικό θα τον πτοούσε για λίγο και θα σταματούσε τις επισκέψεις στις τουαλέτες, αλλά ήδη από την επόμενη μέρα είχε επιστρέψει στα παλιά του κόλπα – αν και χρειάστηκε μερικές εβδομάδες για να τολμήσει να ξαναπάει στη Liverpool Street. Όταν τελικά πήγε, είχε αλλάξει περούκα ελπίζοντας να μην τον αναγνωρίσει ο συντηρητικός υπάλληλος.
Ο Leigh γούσταρε πολύ και το ψωνιστήρι, αλλά αυτό συνήθως γινόταν αργά τη νύχτα, όταν οι δημόσιες τουαλέτες ήταν κλειστές. Όταν τον έπιανε η διάθεση για περιπέτεια, πήγαινε μέχρι το Hampstead Heath και τριγυρνούσε στους θάμνους και στη χαμηλή βλάστηση αναζητώντας σύντροφο. Δεν ήταν δύσκολο, επειδή κάθε νύχτα το Heath μετατρεπόταν σε έναν απέραντο γαμιστρώνα με ημίγυμνους άντρες που έσμιγαν κάτω απ’ τα δέντρα. Επειδή είχε σκοτάδι, ήταν δύσκολο να δεις ποιος ήταν αυτός με τον οποίο “έπαιζες”, κάτι που λειτουργούσε υπέρ των λιγότερο εμφανίσιμων – πάντα έβρισκαν κάποιον για να ζευγαρώσουν.
Η Russell Square ήταν πιο βολική περιοχή για ψωνιστήρι. Ήταν επίσης πολύ μικρότερη από το Heath, οπότε δεν κινδύνευες να χαθείς. Ο Leigh πήγαινε μερικές φορές εκεί επιστρέφοντας στο σπίτι μετά από ένα μεταμεσονύκτιο ποζάρισμα στον Lucian. Τριγυρνούσε με τα φτηνιάρικα παντελόνια του και την περούκα του, και αν δεν είχε βρει κάποιον μέσα σε πέντε λεπτά, έβγαζε γρήγορα την περούκα και την έχωνε στην τσέπη, γιατί είχε διαπιστώσει ότι οι άντρες προτιμούσαν το φαλακρό του κεφάλι.
Σπανίως έπαιρνε κάποιον σπίτι του γιατί κάθε φορά αυτό δημιουργούσε προβλήματα με την περούκα. Όταν τη φορούσε, έπειθε τον εαυτό του πως κανείς δεν καταλάβαινε ότι δεν ήταν τα αληθινά του μαλλιά. Η περούκα του, βέβαια, ήταν πάντα στραβή και μεγάλα κομμάτια της έλειπαν. Παρότι ήταν προφανές ότι φορούσε περούκα, δεν μπορούσε να χαλαρώσει στο κρεβάτι, γιατί πάντα ανησυχούσε μήπως ο άλλος ανακαλύψει την αλήθεια. Έπρεπε να είναι διαρκώς σε επιφυλακή· αν έβλεπε το χέρι του άλλου να πηγαίνει προς τα μαλλιά του, το άρπαζε αμέσως και του αποσπούσε την προσοχή με κάτι άλλο. Όπως ήταν φυσικό, οι περισσότεροι δεν τον ξαναέπαιρναν τηλέφωνο – όχι πως ο ίδιος ήθελε να τον πάρουν.
Πολύ περιστασιακά, ο Leigh πήγαινε ξανά στα σπίτια άλλων αντρών, αλλά ποτέ δεν το ευχαριστιόταν πραγματικά. Το μόνο που πετύχαινε ήταν να επιβεβαιώνει πόσο μίζερες ήταν οι ζωές τους και πόσο χάλια γούστο είχαν στη διακόσμηση.
Όταν ήταν στη Σκωτία για πρόβες μιας παράστασης, μου έστειλε μια ξεκαρδιστική κάρτα για ένα από τα νυχτερινά του κατορθώματα:
“Έκανα σεξ σε ένα πάρκο με κάποιον που μου είπε μόλις τελειώσαμε: “Εσύ δεν είσαι ο Leigh Bowery;” Του λέω: “Ένοχος, κύριε δικαστά”. Μου απαντά: “Είσαι πάντα τόσο πρόστυχος, τόσο πρόθυμος να ικανοποιήσεις;” Του λέω: “Τι εννοείς;” Μου απαντάει: “Τίποτα, απλώς έδειχνες τόσο απελπισμένος, τόσο πεινασμένος”. Του λέω: “Ήσουν η φιλανθρωπική μου πράξη της εβδομάδας”. Μου λέει: “Παρομοίως, κι εσύ ήσουν η δική μου”. Του λέω: “Δεν νομίζω ότι έχει μείνει κάτι άλλο να πούμε”. Μου λέει: “Εκτός από αντίο”. Καθώς έφευγε του φώναξα: “Σ’ αγαπώ!””.
Σε μία από τις εξορμήσεις του για ψωνιστήρι, ο Leigh γνώρισε έναν γεροδεμένο Νιγηριανό φοιτητή που δούλευε ως νυχτερινός φύλακας. Τον κάλεσε στην εγκαταλειμμένη αποθήκη όπου δούλευε και έκαναν φανταστικό σεξ πάνω σε ένα βρόμικο, παλιό στρώμα στο πάτωμα, που του φάνηκε σχεδόν πολυτελές σε σύγκριση με τις στενόχωρες συνθήκες στις τουαλέτες. Ο άντρας τού ζήτησε το τηλέφωνό του και ο Leigh άρχισε να πηγαίνει συχνά στην αποθήκη για να χαρεί το αχαλίνωτο πάθος τους. Τον θεωρούσε σχεδόν αγόρι του και ήταν κατενθουσιασμένος που έκανε τακτικά σεξ, ανά πάσα στιγμή.
Αυτό που δεν ήξερε ήταν πως ο φοιτητής είχε τηλεφωνήσει μία φορά στο σπίτι του Leigh, όταν εκείνος έλειπε, και απάντησε ο Trojan, έτσι πήγε στην αποθήκη στη θέση του. Ο Trojan, ενθουσιασμένος που έβγαινε κρυφά με τον φύλακα πίσω από την πλάτη του Leigh, γελούσε ειρωνικά κάθε φορά που εκείνος μιλούσε για τις “τρυφερές τους στιγμές”. Τελικά, δεν άντεξε και όταν μια μέρα ο Leigh τον πείραζε, του πέταξε κατάμουτρα την παράλληλη σχέση. Ο Leigh ένιωσε κάπως απογοητευμένος απ’ αυτή την είδηση αλλά και οι δυο συνέχισαν να βλέπουν τον φοιτητή για λίγο ακόμη. Τελικά, εκείνος σταμάτησε να τηλεφωνεί και ένα βράδυ που ο Leigh έτρεξε στην αποθήκη ανακάλυψε ότι είχε φύγει.
Όπου κι αν βρισκόταν –εντός έδρας ή στο εξωτερικό– ο Leigh ήταν πάντα σε αναζήτηση αντρών. Είχε εγκυκλοπαιδική γνώση όλων των κοινόχρηστων τουαλετών που ήταν διαθέσιμες για σεξουαλική συνεύρεση στο Λονδίνο και μοιραζόταν πρόθυμα τις πληροφορίες με τους ευγνώμονες φίλους του. Όταν ανακάλυψε ότι ήταν οροθετικός, η βασική του ανησυχία ήταν ότι δεν θα μπορούσε να κάνει σεξ ξανά. Αυτό κράτησε περίπου μία εβδομάδα: εφοδιάστηκε με πολλά προφυλακτικά και συνέχισε ακάθεκτος τις εφορμήσεις στις τουαλέτες. Η τελευταία του συνάντηση ήταν περίπου έξι εβδομάδες πριν πεθάνει και επρόκειτο για επίσκεψη στο περιποιημένο, μπεζ σπίτι κάποιας θλιμμένης ψυχής που είχε γνωρίσει στον σταθμό της Liverpool Street.
Παρ’ όλα αυτά, όταν τον ρώτησαν σε ένα περιοδικό για ποιο πράγμα μετανιώνει περισσότερο, απάντησε: “Το ότι έκανα σεξ χωρίς προφυλάξεις με πάνω από χίλιους άντρες”.
Όλα τα σχέδια του Leigh Bowery και των φορεμάτων του στις φωτογραφίες είναι του Daniel Clarke από το βιβλίο «Dress Up Leigh Bowery» με τα κείμενα της Nicola Rainbird.
Massive Attack - Unfinished Sympathy
