Τημέρα που έπεσε η ιδέα για το τεύχος (μεολίγη από) μόδα, πήρε τηλέφωνο η Μερόπη.Το Μεροπάκι μου. Ένα πρόσωπο από ταχρόνια του «01», που ακόμα πέφτουνπάνω μου σαν όξινη βροχή. Αποφεύγω νατα θυμάμαι και κυρίως να μιλώ γι' αυτά,γιατί η νοσταλγία είναι το χολ τηςπαρακμής. Και δεν θέλω να παρακμάσω απότώρα (αν και όλο ξεχνάω πού παρκάρισατο αυτοκίνητο, και διάβαζα σήμερα στηντουαλέτα ένα κομμάτι στο «Νewsweek»με τίτλο: «Αλτσχάιμερ, το καλά κρυμμένομυστικό των babyboomers»).Ωχ, στραβά ξεκίνησα!
Ενπάση περιπτώσει, ήρθε το γλυκό κορίτσιμου στο γραφείο. Όμορφη πάντα, συνδυάζονταςμοναδικά την καλοσύνη με την κομψότητα- αν και είδα έναν μικρό δισταγμό στηνάκρη του γέλιου της, και στα μάτια μιααπαλή σκιά. Δουλεύει, λέει, στον Αρκτούροκαι θέλει να βρούμε τρόπο για μιασυνεργασία. Αλλά εγώ της λέω πόσο μουέλειψε, και ότι τα δροσερά της κείμεναείναι τόσο απροσποίητα, που κανένανάλλο δεν βρήκα να γράφει έτσι, εκτόςίσως από τον Στάθη, τον artdirectorμας, που έρχεται και της λέει ότι μικρόςτη θεωρούσε fashioniconκαι όταν την έβλεπαν στο δρόμοσκουντιόντουσαν και την δείχνανε.
Ηαλήθεια είναι ότι δεν είχαμε ιδέα ποιοιείμαστε και τι κάνουμε στο «01».Ήταν ένα ανοιχτό κοινόβιο, όποιος ήθελεέμπαινε, δημιουργούσε κάτι, έπινε καιδιασκέδαζε μαζί μας - δεν υπήρχαν διακριτάόρια σχεδόν σε τίποτε, ούτε καν σταχρονοδιαγράμματα. Αν είχαμε μελαγχολίες,το τεύχος αργούσε μια βδομάδα. (Καιείχαμε πολλές μελαγχολίες τότε, μαζίμε άγρια χαρά και πολύ θυμό για ό,τικυβερνούσε επ' αδίκω την καθημερινότητάμας). Εκτός από μένα, που ήμουν 32 ετών,οι υπόλοιποι ήταν μεταξύ 18 και 25. Μόνοο Κωνσταντίνος Βήτα ήταν τριαντάρηςκαι η Σώτη Τριανταφύλλου. Α, κι ο Τζιλιάνος(μεγάλος πολύ!). Μα τι λέω; Κι ο Στάβερηςήταν μαθουσάλας...
Ενπάση περιπτώσει (για δεύτερη φορά), σεαυτό το κλίμα δημιουργικής ελευθερίαςη Μερόπη δημιούργησε με τον Σπύρο Στάβερημια μικρή ανορθογραφία μόδας, που έμελλενα αποδειχτεί προφητική και κομψότατη.Δεν ήταν κάτι ιδιοφυές (είχε τις ρίζεςτης στην αποδόμηση του γκλάμουρ πουέκαναν ο Τillmans,η Τeller,ο Simsκαι η CorinneDayστο «Face»και το «i-D»).Toπήγαιναν όμως λίγο παρακάτω, τοελληνοποιούσαν με ωραίο θράσος και τοσυνδύαζαν με καλλιτέχνες όπως η ΝανΓκόλντιν ή με τις παράτολμες δοκιμέςτης Πωλίνας Σαρρή - πάλι στο «01».Ήταν η εποχή όπου απολυταρχούσε το στυλτης Βάνας Μπάρμπα με διχτυωτές κάλτσεςκαι ύφος μοιραίας στη Φυλής, οπότε αυτέςοι εικόνες είχαν μιαν ακαταλαβίστικηαθωότητα, μια μοναξιά ποιητική και εντέλει μια διορατικότητα για την οποίατώρα που πέρασε ο καιρός εκτιμούν όλοι,φίλοι και εχθροί, το «01» (το πρώτοελληνικό περιοδικό που έγραψε τη λέξηίντερνετ και τη λέξη σερφάρω!).
Φυσικα,δεν έγινε και τίποτα -μια δουλειά κάνουμε-και το λέω ειλικρινά. Κανείς δεν μαςχρωστάει τίποτα, ούτε κι εμείς τουχρωστάμε. Το κάναμε γιατί περνούσαμεκαλά, το μυαλό ήταν σε κίνηση και είχεδημιουργηθεί ένα ιδιότυπο ελληνικόFactoryπάνω από τη Βαρβάκειο Αγορά, που ήταν ηζωή μας και ο μοναδικός διάδρομοςαπογείωσης που ξέραμε. Είχαμε όλοι μιαφυσική απέχθεια στο στήσιμο και τηβλακώδη εικόνα που απέπνεε η μόδα σταπεριοδικά της εποχής - χωρίς ίχνοςπειραματισμού και βάθους, ένα απλόκρεοπωλείο για ανήξερους ποζάτους εξεπαρχίας. Βλέποντας εκ των υστέρων τιςφωτογραφίες που έφερε ο Στάβερης γιατο κομμάτι της Μερόπης (που δημοσιεύεταιστη σελίδα 38), συνειδητοποιώ ότι ηχειρονομία εκείνη δεν βρήκε ούτε μιμητήούτε συνέχεια. Κι είναι κρίμα. Γιατίαυτή η τάση «δρομαίου στυλ», πουτο χαρακτηρίζαμε τότε «μεταπυρηνικό»και έχει για ήρωες τα παιδιά των πόλεων,με σώματα λυμένα, «μετά το όργιο»και «μετά το πάρτι», είναι σήμεραη εμπροσθοφυλακή του καλού γούστου, οικοιτίδα των νέων πραγμάτων, το σημείοόπου το στυλ συναντάται με την ουσίακαι τη σύγχρονη τέχνη - ό,τι άξιζε ναεπιζήσει από εκείνη την εκστατικήδεκαετία.
Προσωπικώς,μονό έτσι η μόδα με ενδιαφέρει. Και θατο ξαναπροσπαθήσω, να βρω το νήμα τηςστην καινούργια Αθήνα. Όπου αξίζει τονκόπο, όταν αξίζει τον κόπο. Ο FilepMotwary,ένας από τους πιο ενδιαφέροντες νέουςσχεδιαστές και εξαίρετος μπλόγκερ,αρχίζει από αυτό το τεύχος μια στήληγια τη μόδα. Ψήνω το Μεροπάκι να αφήσειτην Οικολογία για να αρχίσει τα παλιά.Το στυλ της πόλης είναι μεγάλη ιστορίαγια να το αφήνουμε στους κακόμοιρουςτους glossyστυλίστες.
Ακόμαένα στοίχημα βάζουμε - γλυκιά Υπερκόπωση,σε χαιρετώ.
σχόλια