«Σας θυμίζει κάτι αυτό; Εμένα μου θυμίζει την επίσκεψη στο Πεντάγωνο με το πολεμικό μπουφάν μέσα στις πυρκαγιές. “Η χώρα δέχεται επίθεση”. Έτσι και τώρα. “Η κοινωνία δέχεται επίθεση”. Απ’ έξω, φυσικά. Πράγμα που δείχνει ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει αλλάξει τους επικοινωνιολόγους του».
Δεν έχει κι άδικο ο Αλέξης Τσίπρας στις διαπιστώσεις του για το έργο που είδαμε δυo φορές.
«Έχουν πληθύνει αυτοί που αποφάσισαν να γίνουν παραβατικοί. Την εποχή που δρούσα εγώ έκλεβαν 5.000 αυτοκίνητα το χρόνο. Τώρα κλέβουν 20.000».
Ο θρύλος του περιθωρίου Κώστας Σαμαράς εξηγεί με το δικό του τρόπο την εποχή της ανέχειας.
«Στην Τουρκία το ποδόσφαιρο δεν είναι όπιο, είναι μια μηχανή που παράγει εθνικισμό και αυταρχική σκέψη. Υπηρετεί τους σκοπούς του εθνικισμού και όχι του έθνους».
Ο διάσημος συγγραφέας Ορχάν Παμούκ για τις νίκες που φοβίζουν.
«O κόσμος νομίζει ότι το διαδίκτυο είναι κάτι σαν άλλο τηλέφωνο ή ένα είδος γκάτζετ. Είναι πολύ νωρίς για να το αντιμετωπίσουν ως χώρο. Η εποχή μας μοιάζει με την εποχή των μεγάλων ανακαλύψεων. Τότε που έβλεπαν την Αμερική σαν άλλη Ισπανία και αναζητούσαν χρυσάφι».
Ο ζωγράφος Μίλτος Μανέτας για τον άγνωστο νέο κόσμο.
«Ο Νεοέλληνας βρίσκεται -νομίζω- σε μια συνεχή αναζήτηση του διαφορετικού, αυτού που θα τον σώσει από το σημερινό αδιέξοδο. Έχουν όλοι μια ανησυχία, μια ανάγκη να ανοίξουν μια καινούργια πόρτα. Είναι παθιασμένος, επίμονος λαός».
Ο εκ ΠΓΔΜ σκηνοθέτης Σλόμπονταν Ουνκόφσκι προσπαθεί να μας ψυχολογήσει.
«Σήμερα που βγήκα στους δρόμους της Αθήνας βούρκωσα. Αυτό το τράφικ, η αναρχία, ο θόρυβος μου θύμισαν πολύ την πατρίδα μου, την Τεχεράνη».
Η Ιρανή Μαρίνα Νεμάτ βασανισμένη και κυνηγημένη από τους φανατικούς ισλαμιστές, βρίσκει στην Αθήνα κάτι από τη δική της Ανατολή.
«Πού ήταν ο Αλέξης Τσίπρας; Εξαφανισμένος, αντίθετα με την εποχή του Athens Pride 2006, όπου είχε πει ότι, αν εκλεγόταν δήμαρχος, θα τελούσε πολιτικό γάμο ομοφύλων».
Ο Δημήτρης Τσαμπρούνης, νιόπαντρος της Τήλου, θυμάται αυτά που άλλοι ξέχασαν γρήγορα.
«Δεν μου αρέσουν οι μπλόγκερ! Δεν βρίσκω καμιά αξία εκεί. Αν και η εφημερίδα μου τους αγαπάει, εγώ δεν τους διαβάζω. Αν θέλω να ακούσω άλλες γνώμες, πάω σε ένα μπαρ, πίνω ένα ποτήρι κρασί και μιλάω με ανθρώπους».
Ο αρχισυντάκτης του ερευνητικού ρεπορτάζ των «Νιου Γιορκ Τάιμς» Γουόλτ Μπογκντάνιτς πατάει το delete στην κατά πολλούς πολλούς «νέα δημοσιογραφία».
«Το Ισραήλ δικαιούται να φροντίζει για την ασφάλειά του, ιδιαίτερα απέναντι στη μεγάλη απειλή του Ιράν».
Μοιάζει με Μπους, είναι όμως ο Μπάρακ Ομπάμα.
«Κι εγώ απεχθάνομαι τον ισλαμισμό επειδή θέλει να δημιουργήσει μια κοινωνία ειδεχθή που θα βασίζεται στη θρησκευτική πίστη, σε ένα κείμενο όπου θα κυριαρχεί η έλλειψη ελευθερίας για τις γυναίκες, δεν θα υπάρχει ανοχή για την ομοφυλοφιλία και πάει λέγοντας».
Περί πίστεως και άλλων δαιμονίων από τον Βρετανό συγγραφέα Ίαν Μακ Γιούαν.
«Η κουλτούρα είναι απίστευτη βαρεμάρα.Τι νόημα θα είχε ο κόσμος, αν ήταν μόνο ποιοτικός;»
Ο συγγραφέας Τζόναθαν Κόου για τη Χώρα του ύπνου.
«Οι ηθοποιοί μπορούν να τα κάνουν όλα στα ψέματα. Να υποκριθούν τον πόθο, τη ζήλεια ή το θυμό. Αλλά το συναίσθημα που δεν μπορούν να προσποιηθούν είναι η ζεστασιά».
Το μυστικό της σκηνής από την Κίρα Νάϊτλι.
σχόλια