Τιαπέγινε ο "νούς υγιής" και το "υγιές"του σώμα; Απλώς θυσιάστηκαν στηνανθρωποφαγική σκοπιμότητα των αγώνωνόπου συμμετοχή χωρίς νίκη (άρα και χωρίςματζούνι) σημαίνει ευθέως ανυπαρξία.Μάλιστα ο "ύποπτος" αθλητής-"φουμαρισμένος", "βελονιασμένος"και "τρυπημένος"- συχνά κατέχειμεγάλη γοητεία για την κοινή φίλαθληγνώμη, αρκεί να σημειώσει ρεκόρ όπου ηπροσπάθειά του κλέβει κάποια σκιά απότο ακατόρθωτο. Αντίθετα πρεζαρισμένοςκαι χωρίς μετάλλιο είναι σκέτη δυστυχία.
Περιέργωςπως, η υποτιθέμενη ιεροεξεταστικήκαθαρότητα των μέσων δεν συναντάταικαι σε άλλους τομείς. Στα πνευματικάζητήματα για παράδειγμα, κανείς δεναρνείται να διαβάσει ένα ποίημα πουγράφτηκε υπό την επήρεια αλκοόλ, χασίςή άλλης ουσίας. Αρνείται κανείς τηνεπίλυση ενός μαθηματικού προβλήματοςεπειδή τάχα ο λύτης μετήλθε δόλια μέσακαταφεύγοντας σε ψυχότροπες ουσίες;Και όμως στις Ολυμπιάδες η δέσμευσηείναι κανόνας: οι φυσικές δυνάμειςαπαγορεύεται να νοθεύονται με παράφύσιν βοηθήματα.
Τοκαίριο κριτήριο αφορά την έννοια τουέμφυτου και του επίκτητου. Αν η ψυχότροπηουσία επιτείνει την ποιητική ικανότητατου Μπωντλέρ, υπό ποία έννοια θα τουκαταλογίσουμε ενοχή; Στην περίπτωσηόμως που η ουσία θα αναδείκνυε κάποιονηλίθιο σε "μορφή", δικαιολογημέναη ντρόγκα θα έπρεπε να κατηγορηθεί γιαπλαστοπροσωπία. Στον αθλητισμό πάντωςτα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Ο ΟυσέινΜπόλτ, ό,τι κι αν "παίρνει", δενεπέτυχε το 9,69 μόνο χάρη στην ντρόγκα.Είναι φαινόμενο αποδόσεως που πιθανώςχάρη στα "συμπληρώματα" πλησίασετο απόλυτο. Επ' αυτού οι διοργανωτές θαήθελαν να διαθέτουν διπλό πρόσωπο. Ναδίνουν σιωπηρή άδεια στους αθλητές-φαινόμεναώστε να ντοπάρονται για να καταπλήσσουντο κοινό, αλλά να μην επιτρέπουν σε κάθε"αθλητάκο" να ανεβαίνει στο βάθρο.
Δενείναι δύσκολο να καταλάβουμε ποιααθλήματα πρέπει να περιφρουρηθούν. Καλότο καγιάκ, η τοξοβολία, τα μονόζυγα καιοι κρίκοι, ωστόσο όλοι γνωρίζουμε ότιη μεγάλη γοητεία της Ολυμπιάδας έγκειταιστα αγωνίσματα στίβου και δη στουςδρόμους ταχύτητας - αγωνίσματα κατεξοχήν"αμερικανικά". Υποψιαζόμαστε λοιπόντον υπερβάλλοντα ζήλο της Γουάντα γιατην "υγεία" της Θάνου και του Κεντέρη(η πρώτη έφτασε σε απόσταση αναπνοήςτην πρεζαρισμένη Τζόουνς, ο δε δεύτεροςξεφτίλισε κυριολεκτικά εφτά νέγρους).Τυχαία μήπως τους ξίνισε η Χαλκιά;Αθλήτρια χωρίς ιστορία και να παίρνειχρυσό; Στον Καιάδα! Το ζήτημα, όπως οκαθείς ψυχανεμίζεται, δεν αφορά τακαταπότια της Φανής Χαλκιά, αλλά το"δικαίωμά" της να ντρογκάρεται.Μας επέτρεψαν που μας επέτρεψαν νακάνουμε τη "ζημιά" με τους αρσιβαρίστες(τι χρυσές μέρες έζησαν οι διάφοροι"παράγοντες" με τα "αλβανά"!),τώρα όμως τα ψέματα τέλειωσαν. Πεντηκοστήένατη η Ελλάς και μάλιστα ευχαριστημένη.
Υπάρχειχώρα μήπως που αρνείται τους ελέγχους;Και βέβαια - η Αμερική. Όχι ρητά, όπωςστο μπάσκετ, αλλά πλαγίως και αυτοκρατορικώς.Άλλωστε, αφού η ίδια αφαιρεί τα κάλπικαμετάλλια από την Τζόουνς, ποιος μπορείνα την κατηγορήσει; Αν υποθέταμε ότι οΦελπς ήταν δικός μας αθλητής, το βέβαιοείναι ότι θα τον είχαν γαμήσει στουςελέγχους. Αντί τούτου, τώρα απολαύειβασιλικής ασυλίας. Και με τη σύριγγαστο χέρι να τον βρούνε, Αμερικανός ων,θα πούνε ότι είναι διαβητικός. Οπότε ηαφελής εντιμότητα εξίσταται : Τι νασκεφτούμε πια για το ολυμπιακό πνεύμα;
Τίποτα.Το παιχνίδι, στις διεθνείς σχέσεις,παίζεται με όρους ισχύος και νομιμοφανούςπροπαγάνδας, ουδέποτε με όρους δικαιοσύνηςκαι υποτιθέμενης ισότητας. Οι παράγοντεςάλλωστε αγοράζουν μυαλό από τις εταιρείεςπου κατασκευάζουν τα ρούχα των αθλητών,τα παπούτσια, τις φόρμες, τα σκάφη, ταποδήλατα, το ταρτάν, αυτές που αναλαμβάνουντην παγκόσμια διάχυση της Ολυμπιάδαςως πλανητικού εμπορικού συμβάντος. Μέσασε αυτή την πελώρια κωμωδία έχει θέσηη Ολυμπία και η φλόγα, το όνομα της χώραςμας και τα αρχαία ιδεώδη πλην όμως όποιος"αγοράζει" ολυμπιακό πνεύμα απότους ντόπιους και αλλότριους προπαγανδιστέςευνόητο είναι να "παιδίζει" και νατα έχει χαμένα.
Κάποιαπαλληκαράκια από το Βορρά κατάφερανπριν από μερικά χρόνια, με κεντρικόπρόσωπο τον Πύρρο Δήμα, να δημιουργήσουνεκ του μη όντος παράδοση παγκόσμιουκύρους στην άρση βαρών. Η υπόθεση είχε"ψωμί", οπότε οι γνωστές ψωμόλυσσες-της κυβερνήσεως μη εξαιρουμένης-πλαισίωσαν τους αθλητές και είπαν όσοπιο πολλά ψέματα μπορούσαν. Ο Ιακώβουέχασε την ευκαιρία να γίνει μοιραίοπρόσωπο. Όταν διαπίστωσε ότι τα χρυσάπαιδιά χρεωκόπησαν, όφειλε να βγει καινα δηλώσει ότι "χαμαί πέσε" το όλοπαραμύθι - τετέλεσται. Δεν είχε όμωςδραματική φλέβα. Ήταν βολεψάκιας.Προτίμησε λοιπόν να καταφύγει στηφαρμακεία, λησμονώντας ότι άλλο Λάρισα,άλλο Νέα Υόρκη. Το τι ειπώθηκε εκείνεςτις μέρες καλύτερα να μην το θυμόμαστε.Προοιωνιζόταν μάλιστα τα όσα θαακολουθήσουν. Οι ιθύνοντες των αγώνωνέμοιαζαν να λένε: Πληρώσατε την Ολυμπιάδακαι κάναμε τα στραβά μάτια. Από τούδεκαι στο εξής όμως θα φανούμε αδυσώπητοι.Και θα φανούν. Μάλιστα απειλούν ότι θα"επανεξετάσουν" τα ελληνικά δείγματατης προηγούμενης Ολυμπιάδας.
σχόλια