Έχωεπανειλημμένως ειρωνευτεί την ελληνικήσκηνή σύγχρονης τέχνης. Αλλά το ειλικρινέςμου αίσθημα δεν ειναι η ειρωνεία - είναιη αποκαρδίωση.
Βλέπω στις γκαλερί ταπεριβάλλοντα, τα installationμε τα ατάκτως εριμμένα συντρίμμια τουπολιτισμού, τις πέτρες, τα ξύλα, τιςσιδηροδοκούς, τις μακετουλες, τα σπασμέναγυαλιά, τις ρίζες απο τα δέντρα... και μεπιάνει ενα αίσθημα θλιμμένης ανίας.
Ξέρωότι ολα αυτά, όπως και οι προπάτορέςτους στις Μπιενάλε και τα Κασέλ αυτουτου κόσμου, θέλουν να με αιφνιδιάσουν,να μου δημιουργήσουν μια ωφέλιμη αίσθησηερήμωσης, να στείλουν στη νωθρή συνείδησηένα τρελό beatαλλά, ομολογώ, το μόνο που καταφέρνουνείναι να μου φαίνονται απολύτως συμβατικάκαι αδιάφορα.
Πίσωαπό τις περισσότερες τέτοιες χειρονομίεςπαρακμής κρύβεται η πτωχαλαζονείαανθρώπων αδαών, ξεπεσμένων και ψευδευλαβών- με αναξιόπιστες εμπειρίες και καμιάαπολύτως διάθεση να πούνε την αλήθεια.Κρύβονται άνθρωποι που γεννήθηκαν όχιαπο την ανάγκη να εκφράσουν κάτιεσωτερικό, αλλά απο τον αμνήμονασπινθηρισμό των media,τις γκαλερί, τους συλλέκτες, τους κατ'επίφαση τεχνοκριτικούς, το ναρκισσισμόκα την περιφρόνηση της ίδιας τους τηςΤέχνης. Ποιητές που τους έφτιαξε όχι ησυνείδηση αλλά ησυναναστροφή με τους ομοίους τους- τα βερνισάζ και τα πάρτι. Καλλιτέχνεςχωρίς πνοή, πίστη και οργή, χωρίς δαιμόνιοκαι θεϊκή καταγωγή - απλοϊκοί είρωνεςπου αντί να «γράφουν τη ζωή» (δηλαδή ναζωγραφίζουν) τραβάνε το ego-tripτους στα όρια της παθολογίας και στηνκαλύτερη περίπτωση διαπιστώνουν ότι ηΤέχνη είναι νεκρή κι αυτοί την κηδεύουνμε τη δέουσα αηδία.
Πολλέςαπο τις περιπτώσεις αυτών των καλλιτεχνώνμου θυμίζουν ενα βασικό πρόβλημα τηςσύγχρονης Τέχνης: Την υπερβολική«ευφράδεια»των ίδιων αλλά κυρίως των «πατρώνων»τους μπροστά στα κενά δημιουργήματάτους.Δεν συντελείται πια καμιά συγκίνησηστο μάτι, δεν υπάρχει κανένα οπτικόπάθος. Το δράμα του ματιού γίνεται δράματων σκέψεων - κι όταν μάλιστα μπουν στοπαιχνίδι οι τεχνοκριτικοί γίνεται(ακόμα εγκεφαλικότερα): δράμα των λέξεων.
Αλλάη παρακμή της δεν συντελέστηκε μόνο επειδή έχει συρρικνωθεί το όραμα τηςΤέχνης σε λόγια, λόγια, λόγια... Συντελέστηκεεπειδή αυτά τα λόγια είναι ψεύτικα,σπουδαιοφανή, αλλοπρόσαλλα - επειδήκανείς πια δενπιστεύει στην ηρωική συνθήκη της Ποίησης,στο πείσμα της να αντιμετωπίζει τονάνθρωπο σαν ένα στοίχημα μεγαλείου, τηνώρα που όλοι ξέρουμε οτι ο άνθρωποςείναι ένα στοίχημα που πάντα χάνεται.
Αλλάειδικά τώρα, που η Τέχνη έχει χάσει τοκέντρο της και ο ποιητής είναι ένα κενόόσο ποτέ άλλοτε, υπάρχει η ελπίδα ότι ηΤέχνη ίσως ξαναγυρίσει στα βασικά: στηνανάγκη του μυστηρίου (που τα λόγια δενμπορούν να το εκφράσουν) και στην ανάγκημιας ριψοκίνδυνης εσωτερικής περιπέτειαςπου θα μας μάθει κατι παραπάνω για τηφύση της ζωής και του κόσμου. Τόσοαπλά; Τόσοαπλά!
Ταπάντα στη Τέχνη κερδίζονται με ένατίποτα. Το φως της ανταλλάσσεται με λίγησκόνη! Μόνο που αυτή η σκόνη είμαστεεμείς.
σχόλια