«Πάλιγια μετανάστες;» με ρώτησε το κορίτσιμε την επιτηδευμένη κούραση, αργοκινώνταςελλειψοειδώς τους βολβούς των ματιώντου μέσα στις κόγχες τους. Εννοούσε:«Πάλι γι' αυτούς γράφετε στη LifO;Ήμαρτον!».
Δεντο είχα σκεφτεί. Ναι, γράφουμε καιξαναγράφουμε - αφού το πρόβλημα παραμένει.Ίσως πιο οξυμένο από πριν. Αλλά όντωςδεν το είχα σκεφτεί ότι και στιςευαισθησίες υπάρχει κούραση - και μόδα.Ακτιβιστικό lifestyle,δηλαδή.
Στολεγόμενο «χώρο» από καιρού εις καιρόνπέφτει το σύνθημα για κάτι για το οποίοείναι πρέπον να υποφέρεις και ναδιαδηλώνεις. Όλοι μαζί ξεκινούν το θρήνοκαι όλοι μαζί τον τερματίζουν. Κάποτελατρεύαμε να πονάμε για τα τζάνκι, τουςφυλακισμένους και τους άστεγους. Τώρα(αν και τα τζανκι, οι φυλακισμένοι καιάστεγοι υποφέρουν ακριβώς όπως πριν) ητάση είναι να μιλάς για τα GreekRiots,την Οικολογία και την Εταιρική Ευθύνη.Τζάνκις; Αχ, όχι πάλι! Άστεγοι; Έλεος!Οι τάσεις στρέφουν τις καρδιές σε νέαμετερίζια! Αλλά αυτή η μικρή αλλαγή στηνακτιβιστική ατζέντα ενδεχομένως νακρύβει το μυστικό lifestyleμιας μεγάλης αναισθησίας. Ίσως.
Αλλάγιατί κανείς να προσποιείται τονευαίσθητο; Όσοι έζησαν, όπως εγώ, τομουσάτο αναβρασμό της μεταπολίτευσης,με τα αμφιθέατρα να πάλλονται απόστρατευμένη καύλα, ξέρουν. Θέλεις ναείσαι στις διαδηλώσεις για τον αγώνατων Σαντινίστας ασφαλώς διότι σε σπρώχνειένα αίσθημα δικαίου, αλλά κυρίως διότιστο συγκεκριμένο χώρο και στο συγκεκριμένοχρόνο thisistheplacetobe.Η χοτ εμπροσθοφυλακή. Το αμφιθέατρο του'76. Οι μετανάστες του 2000. Τα Riotsτου 2008.
Δενεννοώ ότι όλοι οι ακτιβισμοί είναιπράξεις μόδας - κάθε άλλο. Εννοώ ότι αργάή γρήγορα τους περιλαβαίνουν τα mediaκαι τους κάνουν μόδα. Τότε ακριβώς τοσκουλήκι του lifestyleμπαίνει στην ουσία τους και αλλοιώνειτο σκοπό τους. Η δράση γίνεται θέαμα.Και το δέον «must».Είναι θέμα χρόνου να δουν φως και ναμπουν όσοι, ζώντας νωθρά, ψάχνουναυθεντικότητα και δράση. Οι ακτιβιστέςτου γλυκού νερού. Δεν έχουν απαραιτήτωςκακό σκοπό, έχουν όμως ασθενική σάρκα.Και αφού κατσιάσουν με αχρείαστα χάδιακαι λόγια τον Αναξιοπαθούντα τουmomentum,βαριούνται και στρέφουν το πρόσωπο σενέους καημένους για να τους λούσουν στοελεητικό ψιλόβροχο της φλυαρίας τους.Πράξεις μηδέν, συνέχεια μηδέν, μνήμημηδέν.
Τέτοιεςσυμπεριφορές είναι μάλλον αστικόσύμπτωμα. Τις γεννά η ανάγκη να ενωθούμεμε το εκάστοτε realthing.Που είναι ζόρικο, ανατρεπτικό και βεβαίως«αυθεντικό». Τις ακολουθούν κυρίωςαστοί και μικροαστοί - διότι αυτοί έχουνσυνήθως καιρό για πλήξη. Και παρενδυτισμό.Ο Βασίλης Τσιτσάνης έγραψε ένα σαρδόνιοτραγούδι που τα λέει όλα, όταν είδε ταταπεινά μπουζούκια του να πλημμυρίζουνμε Κολωνακιώτες που συμπεριφέροντανβαριά.
Ανθυμάμαι καλά, λέει: «Μπορείνα ζεις στο Κολωνάκ ,/ μα λαχταράς τομπουζουκάκι είσαι το φρούτο του καιρούο μάγκας του γλυκού νερού».
Κάνονταςένα γενναίο συνειρμό, δεν χρειάζεταινα προσθέσουμε τίποτα.
σχόλια