Tα μικροαστικά

Koρωπί,10.30 μ.μ.

Το Κορωπί είναι απόαυτές τις παράξενες περιοχές που, όπωςόλα τα Μεσόγεια, αναπτύχθηκαν ξαφνικά,με τη δημιουργία του αεροδρομίου.Επικρατεί το χάος: ανάμεσα σε ελαιώνες,ταβερνάκια και μάντρες που πουλάνετζάκια και πλακάκια,συναντάς πλέονσομόν πολυκατοικίες και θηριώδη κτίριαηλεκτρονικών καταστημάτων. Είμαστα μεμια φίλη μου στο αυτοκίνητο, κολλημένεςπίσω από τις νταλίκες, και ψάχνουμε γιαμια βιοτεχνία που πουλάει μπάρμπεκιου.Θέλει να πάρει ένα δώρο στο φίλο της γιατα γενέθλιά του. Με έχει πιάσει μιααπίθανη νευρικότητα: τραγουδάω LilyAllen δυνατά με ψεύτικηαγγλική προφορά και μιλάω ακατάπαυστα,εξυμνώντας τη Lily καιβρίζοντας τη Lady Gagaκαι την Κaty Perry(«Eίναι η Pinkτου φτωχού»), ενώ κοροϊδεύω ασταμάτητατη φίλη μου για το μπάρμπεκιου σανεκνευριστικό μικρό αδερφάκι («Τηνεπόμενη φορά τι δώρο θα του πάρεις;Φούρνο μικροκυμάτων»). Μπροστά μαςξετυλίγεται ένα άκρως ελληνικό τοπίο:ανάμεσα στους αμπελώνες και τα κοτέτσιαξεχωρίζουν δυο τερατώδη χτίσματα,ντυμένα με γυαλί. Oι οδηγίεςπου μας έχουν δώσει λένε «στρίψτεαριστερά στα κοτόπουλα του κυρ-Μάνθου»,κι έτσι χανόμαστε. «Θα σε αποζημιώσειτο μπάρμπεκιου» της λέω δηκτικά. Ότανβρίσκουμε επιτέλους το δρόμο, αντικρίζουμετο εξής θέαμα: δυο γύφτοι έχουν βγάλειβόλτα μια κατσίκα, η οποία ειναι μάλισταδεμένη με ροζ λουράκι σαν τσιουάουα(πάλι καλά που δεν της βάλανε και φιογκάκιαστα αυτιά), ενώ λίγο πιο κάτω, ανάμεσααπό δέντρα και διάσπαρτες μπετονιέρες,βρίσκεται ένα υπερσύγχρονο κτίριο. Έναμαύρο αμάξι φρενάρει ακριβώς μπροστάστην είσοδο κι απο μέσα βγαίνει μιακοπέλα ντυμένη με δίπατα φλούο τακούνιακαι λουστρινένια τσάντα.

11.15, παρκαρισμένεςέξω από τη μάντρα

Η φίλη μου, που εδώ καιώρα δεν έχει πει τίποτα, γυρνάει και μουλέει τελικά: «Δεν θα μου το βγάλεις ξινό»και κλείνει δυνατά την πόρτα τουαυτοκινήτου. Δεν τολμάω να βγω από τοαυτοκίνητο, μένω μουτρωμένη σαν τιμωρημένοεφτάχρονο και σκέφτομαι το μπάρμπεκιουκαι την οικογενειακή ζωή. Οι φίλοι μουειναι πιο ζευγαρωμένοι από ποτέ, τακαλοκαίρια μου κινούνται ήδη γυρω απότους γάμους τους.(Προειδοποίηση: είμαιήδη κλεισμένη για τις 31 Ιουλίου 2010, ωςπαράνυμφος στο Εδιμβούργο της Σκωτίας.)Δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό. Διανύουμετην ηλικία που ή συγκατοικείς, παντρεύεσαικαι κανείς 1,7 παιδιά ή το διαλύεις καιπορεύεσαι. Και είναι πολύ ωραίο να είσαιευτυχισμένος με κάποιον. Απλώς μουπροκαλούν ανατριχίλες οι μικροαστικέςσυνήθειες του ζευγαρώματος: οι διακοπέςπου κάνουν τα ζευγάρια ανά κοπάδια σεζυγούς αριθμούς, 4, 6,8,10, το φαγητό με τιςθείες σε διαμερίσματα με μπροκάρκαναπέδες, και δώρα όπως μίξερ καιμπάρμπεκιου. «Συγγνώμη» λέω στη φίλημου όταν ξαναμπαίνει στο αμάξι. «Δενπειράζει» μου απαντάει και προσθέτειχαμηλόφωνα σαν να φτύνει «Στριγγλίτσα!».