Για να φτιαχτεί αυτό το αφιέρωμα στην Ακρόπολη συνεργάστηκαν με τη LifO ορισμένοι από τους τελευταίους πνευματικούς ανθρώπους της χώρας. Ήταν ανακούφιση να μιλάς και να συνεργάζεσαι μαζί τους. Επ' ευκαιρία, διάβασα μερικά από τα παλιά βιβλία που δεν διαβάζω πια: τα ουμανιστικά, όλο μέτρο και φως κείμενα της Σέμνης και του Χρήστου Καρούζου, τον Λε Κορμπιζιέ (που στον Παρθενώνα βρήκε το χρυσό κανόνα κάθε καλλιτεχνικής μέτρησης) και το φιλήδονο, αλητόβιο Φλωμπέρ που όταν στάθηκε ένα απόγευμα να αγναντέψει πάνω από το Ηρώδειο τον κροκάτο ουρανό ως την Αίγινα, ένας στρατιώτης τον πλεύρισε να του πουλήσει μια άσεμνη φωτογραφία για δυο δραχμές (έτος 1851), τις βιωμένες κρίσεις του Σεφέρη σε όλα σχεδόν τα βιβλία του, μέχρι τον Αλμπέρ Καμύ με τη σχεδόν μαθηματική ευαισθησία που βλέπει το πρωινό φως του βράχου να θρυμματίζεται σε χιλιάδες σπαθιά, να τον οξειδώνει και να τον εξαγνίζει, ώστε για πρώτη φορά στη ζωή του να βλέπει την «αλλόκοτη ομορφιά» αυτού του τόπου.
Βεβαίως, το θέμα μας είναι όχι ακριβώς ο Βράχος, αλλά η ιστορική στιγμή που η Αθήνα αποκτά το μεγάλο μουσείο της. Οπότε μιλήσαμε και με τους πρωταγωνιστές αυτού του άθλου: αυτοί μας έδωσαν τα στοιχεία και το υλικό του αφιερώματος.
Συνέβη όμως κάτι στο κλείσιμο, από αυτά που σαν ιός σου κρασάρουν το δίσκο. Σερφάριζα λίγο αφηρημένος στο YouTube, μέχρι που έπεσα σε ένα κλιπ όπου η Ρένα Παγκράτη τραγουδάει το «Είναι φάση το Αγόρι» (!). Το τραγούδι είναι ένα συμπαθέστατο «σκουπίδι», από τις ταινίες του Ψάλτη. Αλλά στα σχόλια από κάτω δεν υπήρχαν οι συνήθεις μεταμοντερνιές -τα ειρωνικά χάχανα των ψαγμένων. Οι περισσότεροι μιλούσαν για την αυτοκτονία της - πόσο δεν το περίμενε κανείς, από αυτό το κορίτσι με τα διαρκώς γελαστά μάτια, τι κρίμα που φεύγουν ξαφνικά, με έναν ανήκουστο γδούπο, τα πιο απίθανα πρόσωπα, η τραγικότητα σε ένα κορίτσι του Ψάλτη, το τρελό, αδιανόητο μιξ που είναι η ζωή - και άλλα παρόμοια.
Αυτόματα σκέφτηκα ότι φτιάχνοντας το αφιέρωμα αυτό δεν συμπεριέλαβα πρόσωπα σαν την Ρένα. Την ενδεχόμενη συγκίνησή τους. Διότι, υποτίθεται, είναι λαϊκά και αμόρφωτα. Και μάλλον δεν μπορούν, όπως ο Φλωμπέρ, να δουν τη χάρη ενός φαγωμένου μηρού στο αέτωμα του αρχαίου ναού.
Λογαριάζω φυσικά χωρίς τον ξενοδόχο. Και όχι. Δεν τραβάω το σκοινί όπως ο Ντασέν, που έβαλε μια πόρνη του Πειραιά να λατρεύει την αρχαία τραγωδία, στο Ποτέ την Κυριακή. Απλώς πιστεύω ότι έτσι όπως η Ρένα Παγκράτη αυτοκτονεί, παραδόξως, έτσι και οι απλοί, αγράμματοι άνθρωποι έχουν τη θέση τους στο Βράχο και νιώθουν τη μετρημένη του ομορφιά και τους οξειδώνει τα μάτια το φως - ακριβώς όπως τον Καμύ! (αλλά με λιγότερα λόγια, ίσως μόνο με ένα επιφώνημα, ένα «Ααχ, τι ωραία που είναι εδώ πάνω!»). Όλα αυτά τα παιδιά που βάζουν στο Flickr αναμνηστικές από την Ακρόπολη και αύριο θα περνάνε, μπουλούκια, στο νέο Μουσείο είναι μέρος της όμορφης αυτής ιστορικής στιγμής, δίπλα στους διανοούμενους και του ειδήμονες.
Τους ξέχασα στο τεύχος, αλλά τους αφιερώνω το εντιτόριαλ. Η δική τους «οξείδωση», τώρα που το σκέφτομαι, μου φαίνεται πιο μαγική, πιο σπάνια.
Πάντα τέτοια!
σχόλια