»Πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που έκατσα έξω από τον πεζόδρομο του Pop ανακούρκουδα («Κάθονταν ανακούρκουδα οι αραπάδες» έγραφε η Πηνελόπη Δέλτα - έχω διαβάσει Πηνελόπη Δέλτα όσο λίγα παιδάκια. Ήθελα να με λένε κι εμένα Πουλουδιά, να κοιμάμαι με κουρελάκια στα μαλλιά, να γιατρεύω τις πληγές μου με ένα εξωτικό πράγμα που ονομάζεται «αρνίκα» και να χρησιμοποιώ λέξεις όπως «άνιφτη»). Είχα ξεχάσει πόσο άβολο είναι να κάθεσαι εκεί εάν φοράς τακούνια και ακουμπάς με την πλάτη στα ρολά του απέναντι παπουτσάδικου - μπήγονται τα μεταλλικά εξογκώματα στην πλάτη σου. Απέναντί μας ακριβώς, στα δεξιά της εισόδου, κάθεται η ατραξιόν της βραδιάς: δέκα άτομα καθισμένα κυκλικά σταυροπόδι στον πεζόδρομο με κωνικά χάρτινα καπέλα διακοσμημένα με λουλούδια, τραπουλόχαρτα και γράμματα. Κάποιοι είναι τυλιγμένοι και με γκοφρέ χαρτί, εκτός από έναν, που έχει βάλει τη βραζιλιάνικη σημαία στην πλάτη του και φοράει ένα καπέλο που πάνω γράφει «Τhe King». Είναι εμφανές ότι έχουν φτιάξει μόνοι τα καπέλα τους. Γελάνε συνέχεια με διάφορα αλλοπρόσαλλα αστεία πάνω από μπίρες σε μεγάλη συσκευασία και πατατάκια αγορασμένα από το περίπτερο. Συχνά πυκνά αλαλάζουν - δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς γιορτάζουν. Όλοι περνάνε και τους κοιτάνε - κάποιος λέει στον διπλανό του «μ...κα, έλεος» και σκάνε στα γέλια.
Και μετά περνάει ο Θ. Πρόκειται για έναν τύπο που είχα γνωρίσει όταν ήμουν φοιτήτρια και είχα αντιπαθήσει με την πρώτη ματιά. Μου χε φανεί εναλλακτικό λαμόγιο (σε ελεύθερη μετάφραση: «πέφτουλας ντίλερ»). Προς μεγάλη μου έκπληξη, όταν μετακόμισα στην Αθήνα, τον βρήκα μπροστά μου και από τότε τον συναντάω παντού - πάρτι, μπαρ, συναυλίες. «Πάλι αυτός ο ηλίθιος εδώ;» σκέφτομαι όταν τον βλέπω. Και να που απόψε κάθεται μπροστά από μια βιτρίνα με εργόχειρα, κρατώντας ένα πελώριο κοκτέιλ στο χέρι, χασκογελώντας ειρωνικά πάνω από τα κεφάλια των δέκα «κουλών» πλασμάτων με τα χάρτινα καπέλα. Η αλήθεια είναι ότι κι εμένα μου θυμίζουν τους ηθοποιούς φίλους που είχα φοιτήτρια - κάθε τους κίνηση ήταν σαν να έλεγε «Κοίτα με! Κοίτα με! Κοίτα με σου λέω!». Από την άλλη υπάρχουν τόσοι κομπλεξικοί άνθρωποι σε αυτή την πόλη, που δέκα άτομα που κάθονται ντυμένα λουλουδάκια και τράπουλες έξω από ένα μπαρ με χαροποιούν κάπως. Λίγο πριν φύγουμε, ο ένας μάς πλησιάζει με ένα flyer ανά χείρας. «Σας αρέσει η jungle;» μας λέει. «Ναι» λέει η Μάγδα (ψέματα). «Όχι» απαντάω ευθαρσώς και τσεπώνω το flyer.
σχόλια