Μαγκωμένος ανάμεσα σε μια γενιά με δεκάδες σκελετούς στην ντουλάπα και μια άλλη, νεότερη, που τα βγάζει όλα στη φόρα του ίντερνετ, πάντα είχα ένα μπέρδεμα στο θέμα του γυμνού, της έκθεσης και της εξoμολόγησης. Μέχρι που ανακάλυψα, διά της ομοιοπαθητικής, ότι είναι μεγάλη ανακούφιση. Για να είμαι ειλικρινής, ούτε το πονηρό μάτι του πενηντάρη με τα απωθημένα με έλκει, ούτε το βοϊδίσιο μάτι του εφήβου που αυνανίζεται στο Chatroulette καθαρίζοντας φρέσκα φασολάκια.
Μ' αρέσουν μεμονωμένες περιπτώσεις. Που δείχνουν το σώμα χαλαρό και απονήρευτο, φυσικό και εκτεθειμένο, χωρίς την ψευτολαγνεία του lifestyle. Π.χ. ο Ryan MacGinley. Oι φωτογραφίες του με τα γυμνά παιδιά στις ερημιές της Αμερικής είναι μια υπόπικρη γιορτή, όπως η νεότητα, το σώμα που δένει και φθίνει, όπως η καρδιά που χτυπά με βία και μετά, ξαφνικά, δεν χτυπά. Προκαλούν δηλαδή σκέψεις για το ποιοι είμαστε και πού πάμε. Ένα αίσθημα ποιητικό.
Ο Σαίξπηρ, στα σονέτα του, μιλά συνέχεια γι' αυτό το αίσθημα της φθοράς· το σώμα που στη διαδρομή του προς τις στάχτες είναι ένα δώρο (σάρκα, χείλη, μαλλιά) που σπαταλιέται. «Ο ίδιος ουρανός μας ζει και μας σκοτώνει». Τίποτα και κανείς δεν γλιτώνει. Όλοι όμως -μαζί και χώρια- πίνουμε από το κρασί της ηδονής, στο μεταξύ.
Aυτό ήταν το αισθητικό στοίχημα του Naked City. Να δείξει τους γυμνούς Αθηναίους σε ένα άλλο «περιβάλλον» - τόσο απλό και καθημερινό, που σε βάζει σε σκέψεις. Kαι νομίζω κερδήθηκε. Ίσως δεν φτάσαμε την τελειότητα του Ryan McGinley, αλλά για πρώτη φορά Έλληνες φωτογραφήθηκαν σε μαζικό έντυπο χωρίς πόζες και σουφρωμένα χείλη. Τη νύχτα της έκθεσης (που είχε εκκωφαντική επιτυχία) όλες μαζί οι φωτογραφίες σχημάτιζαν το Sweet Movie μιας πόλης που ψάχνεται και θέλει να αλλάξει τον τρόπο που κοιτά και την κοιτάνε.
Βέβαια, πιο σημαντικά ήταν τα ηθικά και επικοινωνιακά στοιχήματα της βραδιάς. Που και αυτά κερδήθηκαν. Πρώτα για τον σύλλογο «Η Πίστη», δεύτερον για τους χιλιάδες φίλους που ήρθαν και πέρασαν τέλεια κάτω από τον ανοιχτό ουρανό του Μουσείου Μπενάκη - αυτής της φέτας πνευματικού παραδείσου στην αθηναϊκή σαβάνα.
Σας ευχαριστούμε όλους. Για κάτι τέτοια αξίζει να εκδίδουμε τη LifO. Στo επόμενο φύλλο, φωτογραφίες και λεπτομέρειες.
Καλωσήρθατε στη νέα Αθήνα.
σχόλια