Δεν έφταιγε το μπάσκετ, οι άδειες αίθουσες τα έφταιγαν. Παλιότερα, πριν κονιορτοποιηθεί κάτω από τη σαρωτική δημοτικότητα του ποδοσφαίρου, το μπάσκετ ήταν η αιτία για να αλλάξουν οι ημέρες προβολής των κινηματογράφων. Οι νέες προβολές στα τέλη των '80s αποφασίστηκε να γίνονται Παρασκευή, γιατί την Πέμπτη «είχε Γκάλη». Ο καιρός πέρασε, η τρίχα έφυγε από τη μόδα, ο Γκάλης αποδείχθηκε πως ήταν άνθρωπος και όχι ρομπότ που τρέφεται με Αγνό, ήρθε η μπάλα με τα αστεράκια και την κλασική μουσική της και έκανε το μπάσκετ να μοιάζει με μακρινό συγγενή που έχει πια μεγαλώσει: αγαπητός για το παρελθόν, λίγο αδιάφορος για το παρόν και πάντα ευπρόσδεκτος όταν έχει να δώσει λεφτά.
Υπήρχαν πάντα αυτοί που διαφωνούσαν. Που έβλεπαν ίσως πιο καθαρά ότι στο ένα άθλημα υπήρχε υγεία, αθλητές που ήταν κανονικοί άνθρωποι, είχαν παιδεία και δεν ήταν γκρινιάρικα και λαίμαργα παιδάκια με προτίμηση στις υπερμεγέθεις αγκράφες Dolce Gabbana και το ζελέ, όπως αρκετοί ποδοσφαιριστές. Και αυτοί όμως, όπως συμβαίνει ενίοτε και με την πραγματική δικαιοσύνη, έχασαν από τους νόμους της αγοράς: αυτή προτιμά ποδόσφαιρο, ακόμα και αν υστερεί, ακόμα και αν ούτε τηλεοπτικά μπορεί να συγκριθεί.
Συμβαίνει και στους καλύτερους του είδους. Στο Τσάμπιονς Λιγκ τις προάλλες η είδηση χάθηκε. Ο σκηνοθέτης, προφανώς εμποτισμένος από την αλαζονεία της μπάλας και αυτός, απαξιούσε να δώσει ένα πλάνο από τους πάγκους, τους μορφασμούς, τους κομπασμούς, τους πανηγυρισμούς και τα ιταμά μπινελίκια του Μουρίνιο. Αυτός έχασε. Στο μπάσκετ, δεν συνέβη. Την ώρα που ο ζαλισμένος Έλληνας παρακολουθούσε την προσπάθεια του Ολυμπιακού στο Final Four είδε την αθλητική τηλεόραση όπως πρέπει να είναι: όχι εξεταστική στις αμφισβητούμενες φάσεις που υπονομεύουν την αξιοπιστία του αθλήματος, όχι φλου αρτιστίκ με πλάνα γεμάτα καλλιτεχνικά απωθημένα, ούτε λαίμαργη σεξουαλικά, αναζητώντας «όμορφες παρουσίες στις εξέδρες». Απλά εξανθρωπισμένη, με κοντινά σε πρόσωπα, με προσωπικές ιστορίες ιδρωμένης απογοήτευσης, με κοντινά στον Παναγιώτη Γιαννάκη σε άλλη μια αποτυχημένη κορυφαία στιγμή του. Ό,τι και να έγινε, πέρασε. Το πιο ανακουφιστικό ήταν πως μετά από καιρό προβλήθηκε κάτι που δεν είχε άμεση εξάρτηση από τις αντιπαθητικές αγορές, τους πολιτικούς ρήτορες που λειτουργούν με χρονοκαθυστέρηση και τα spread, που είναι το νέο εθνικό προϊόν αποσταθεροποίησης. Κάτι ήταν κι αυτό, αλλά τελείωσε. Επόμενο διάλειμμα επικαιρότητας το Μουντιάλ.
•ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ: «Χίλιες φορές στο γήπεδο. Ειδικά τώρα που δεν έχει φιλοξενούμενους». «Είσαι τρελός; Εννοείται, εδώ έχει πολύ δουλειά». Δυο ΜΑΤατζήδες με προβλήματα επαγγελματικού προσανατολισμού, μέσα σε καπνούς, χημείες και φωτιές, στην οδό Σίνα, Τετάρτη μεσημέρι.
σχόλια