Κάποιος να ξυπνήσει την Ηγουμένη!
»Η εκπομπή της Νικολούλη είναι διαφορετική απ' ό,τι τη θυμόμουν. Κάποτε ήταν μονοθεματική: έψαχνε έναν, παίρναμε τηλέφωνο και λέγαμε για πλάκα «εγώ τον είδα στα φανάρια της Πατησίων», «εγώ στις φυτείες του Βιετνάμ», «εγώ στη Μονή Βατοπεδίου». Τότε αυτή απαιτούσε να ανοίξουν οι δημόσιες υπηρεσίες για να δουν τα κιτάπια τους, να ερωτηθούν οι υπεύθυνοι βάρδιας νοσοκομείων και να ψαχτούν μεταξύ τους οι καλόγριες ερημικών μοναστηριών («Ξυπνήστε, ρε παιδιά, κάποιος την Ηγουμένη να μας πει!», φώναζε μελοδραματικά»).
»Τώρα πια η εκπομπή είναι πολυθεματική, ένα μαγκαζίνο ποικίλης ύλης και ποικίλης δυστυχίας, γεμάτο με διαφορετικές εξαφανίσεις, επανενώσεις και σκοτεινές υποθέσεις, έτσι ώστε να υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες κάποιας εξέλιξης μέσα στη βραδιά. Όταν ψάχνεις δέκα, ίσως να βρεις έστω και έναν.
»Πριν τρεις εβδομάδες είχε μια πολύ συγκινητική ιστορία μιας γυναίκας με ψυχικά προβλήματα, που το μυαλό της είχε σταματήσει σε μια ερωτική της απογοήτευση. Κυκλοφορούσε χαμένη στην Αθήνα, έστελνε λουλούδια εκεί που κάποτε ζούσε ο χαμένος έρωτάς της και μιλούσε σε περαστικούς για τον άντρα της και τα υποτιθέμενα παιδιά τους. Την εντόπισε μια οικογένεια σε μια πλατεία και της έπιασε την κουβέντα μέχρι να έρθει η αστυνομία για να την οδηγήσει στο ψυχιατρείο. Πρέπει να είσαι είτε συγγραφέας που ψάχνει για σοκαριστικές ιδέες είτε πολύ τραγικός μαζοχιστής για να δεις Νικολούλη - και σ' αυτήν τη φάση της ζωής μου νομίζω ότι είμαι και τα δύο.
Η μις Μαρπλ ανατριχιάζει
»Ένα δακρύβρεχτο κολάζ ιστοριών (το σκληρότερο ίσως ριάλιτι) ξεδιπλώνεται κάθε λεπτό: καλεσμένοι με πολιομυελίτιδα, μωρά που παρατήθηκαν σε πόρτες ξένων, ετοιμοθάνατες που πριν φύγουν θέλουν να αγκαλιάσουν τους χαμένους τους συγγενείς, δολοφονίες που η οικογένεια τις κρύβει απ' τον καρδιακό πατέρα, εξωφρενικά στενόχωρες απαγωγές. Και μόνο μία απ' αυτές τις αληθινές ιστορίες να έπιανε ο Φώσκολος, θα έβγαζε επεισόδια για μισή σεζόν.
»Άξια αναφοράς είναι και η εμφάνιση της παρουσιάστριας. Ανάλογα με το στάιλινγκ, τη μια εβδομάδα μπορεί να μοιάζει με αυστηρή, συντηρητική θείτσα και την άλλη με ανάλαφρη, τρέντι μπεμπέκα. Σήμερα, ας πούμε, είναι εξαιρετικά νεανική και χιπ: εφηβικό χτένισμα, τζινάκι, φούξια σακάκι νεανίσκης και σούπερ τρέντι μπλουζάκι με χρωματιστό σλόγκαν που γράφει «Love for Sale» (αναρωτιέμαι πώς το αντιλαμβάνεται αυτό).
»Επανέρχεται σε μια παλιότερη υπόθεση, κάποιος που εξαφανίστηκε στην Καβάλα και οι φίλοι του είχαν μιλήσει στην εκπομπή για το τι μπορεί να είχε συμβεί. Ε, λοιπόν, ένας απ' αυτούς τους φίλους ομολόγησε έναν χρόνο μετά πως αυτός ήταν ο ένας απ' τους τέσσερις δολοφόνους, οι άλλοι αναζητούνται στο Ντίσελντορφ. Η Νικολούλη συνδέεται ζωντανά με φίλους του νεκρού απ' το Ντίσελντορφ και αναρωτιέμαι αν σε έναν χρόνο θα μας αποκαλύψει πως αυτοί που είδαμε σήμερα ήταν οι υπόλοιποι δολοφόνοι. Παράνοια.
»Καθώς περνάει η ώρα και για να διασκεδάσω τη μελαγχολία και την αγωνία που μου προκαλεί το «Τούνελ», κάνω σενάρια με το μυαλό μου και βρίσκω την απόλυτη (εφάμιλλη της Αγκάθα Κρίστι) ανατροπή. Τελικά να αποδειχτεί πως ο δολοφόνος όχι μόνο είχε εμφανιστεί στην εκπομπή, αλλά ότι ήταν η ίδια η Νικολούλη!
Τραυματικός Μπομπ Σφουγγαράκης
»Το ψυχοπλάκωμα είναι εθιστικά ανυπόφορο. Οι συγγενείς που κλαίνε απ' το τηλέφωνο, η τρομακτική και αγωνιώδης μουσική (ξεπατίκωμα απ' το Ψυχώ), τα ξεσπάσματα της Νικολούλη εναντίον υπαλλήλων που έβαλαν υποθέσεις στο αρχείο και αστυνομικών που δεν βρήκαν τα στοιχεία που βρήκε η ίδια, ο θάνατος, μια φωτογραφία ενός αγνοούμενου που είναι αγκαλιά με ένα μπαλόνι Μπομπ Σφουγγαράκη, ένας χάρτης με φώτα που αναβοσβήνουν, οι αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού, φωτογραφίες εξαφανισμένων που με χάι-τεκ τρόπο γεμίζουν την οθόνη, ο ανθρώπινος πόνος, ζωές κατεστραμμένες, ζωές σαν μυθιστόρημα, η υπόνοια της ελπίδας.
»Update: Μια γυναίκα μόλις βρέθηκε νεκρή από οδοκαθαριστές, ήταν πεταμένη σε κάδο απορριμμάτων στα Πετράλωνα. Με πιάνει ένα άγχος για τη ζωή μου, ένα σφίξιμο στο στομάχι. Μια ανείπωτη αηδία για τους ανθρώπους και τις πράξεις τους.
»Κι όμως, τελικά, το πιο τρομακτικό ήταν οι εσωτερικές διαφημίσεις του Άλτερ, αυτές που αρχίζουν ξαφνικά και με ένταση δυνατότερη απ' τον ήχο του υπόλοιπου προγράμματος. Όταν η Νικολούλη, αφού είχε χτίσει το περιστασιακά χρήσιμο αλλά σίγουρα γκροτέσκο μελόδραμά της, πήγαινε απότομα σε διαφημίσεις, ο ξαφνικός οδυρμός της Φωτεινής Δάρρα («Αγόρι μουυυ... ΑΓΟΡΙ ΜΟΥΥΥ!») ήταν ανατριχιαστικά κοψοχολιαστικός. Και, ίσως, απόλυτα ταιριαστός.
σχόλια