Στα πολυτελή ξενοδοχεία της Νότιας Αφρικής, όταν σβήνεις το τσιγάρο σου κάτω από τη μέση, δεν το πετάνε. Καθαρίζουν το τασάκι με αυτή την υπερβολική πόζα των πολυτελών ξενοδοχείων και τη γόπα την κρατάνε για προσωπική χρήση. Οι περισσότεροι υπάλληλοι είναι χαμογελαστοί, μερικοί ίσως και να είναι προνομιούχοι. Να μη μένουν στις εξωτικές παραγκουπόλεις, αυτές που οι Ευρωπαίοι τουρίστες πληρώνουν 50 δολάρια για να επισκεφθούν με ασφάλεια, υποκριτικά επιφωνήματα και ανούσιες φωτογραφίες που θα τους κάνουν να δείχνουν πιο θαρραλέους απ' όσο θα γίνουν ποτέ.
Αυτά όμως αφορούν την ταξιδιωτική πλευρά του Μουντιάλ, τους ανταποκριτές που φρίττουν από τις ληστείες και τα επεισόδια για τα χαμένα μεροκάματα. Στην ποδοσφαιρική πλευρά, έχουμε ένα μικρό πρόβλημα αυτογνωσίας, έλλειψης ευφορίας και οπτικής γωνίας. Ανάμεσα σε υπαλλήλους με μισοσβησμένες γόπες, γύρω από εκκωφαντικούς ήχους που σε μια πραγματική ζωή δεν θα έπρεπε να υπάρχουν κυκλοφορούν κάποιοι συννεφιασμένοι τύποι. Είναι οι παίκτες της Εθνικής Ελλάδας που γκρινιάζουν επειδή η κριτική είναι υπερβολική και στραβομουτσουνιάζουν επειδή δεν θεώρησε κανείς διάκριση την ήττα. Είναι προφανές πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά όταν ένα παιχνίδι αντιμετωπίζεται με τέτοια πίεση.
Το Μουντιάλ, μερικές φορές, μοιάζει με μια ταινία που σου έχουν διαφημίσει υπερβολικά. Σου την αποθέωσαν μια, δυο, τρεις, κάποια στιγμή αποφάσισες να τη δεις. Και κατάλαβες πως δεν ήταν τόσο σαγηνευτική όσο οι διηγήσεις. Αυτό το έπαθαν όλοι οι όψιμοι ποδοσφαιρόφιλοι, θύματα του hip της μπάλας. Βλέποντας 90 λεπτά ποδοσφαίρου κατέληξαν: χάλια το Μουντιάλ, στις διαφημίσεις η μπάλα μοιάζει πιο εντυπωσιακή. Το ίδιο μοιάζουν και οι γυναίκες, τα προϊόντα, η ζωή η ίδια. Δεν πειράζει, για τους εφήμερους εραστές της μπάλας υπάρχουν και άλλες απολαύσεις, μέχρι και Φίλιπ Μάρλοου παίζουν τα θερινά σινεμά.
Την ώρα που οι μόδες ξεφουσκώνουν, αφήνουν έναν ντροπιαστικό θόρυβο. Η Εθνική του Euro 2004 δεν έχει ξεφουσκώσει απλώς, υπάρχει μόνο στις διηγήσεις. Αυτό θα έπρεπε να το έχουν καταλάβει ήδη οι ευέξαπτοι Έλληνες ποδοσφαιριστές και ο εμμονικός προπονητής τους. Να κοιτάξουν λίγο γύρω τους, να αφήσουν τα iphones που προβάλλουν τα αθλητικά πρωτοσέλιδα και να δουν την πραγματική ζωή. Ίσως έτσι να παίξουν χαμογελώντας για την εύνοια που τους έδωσε η ζωή να πληρώνονται για να κλοτσάνε. Και αν δεν το καταφέρουν να κερδίσουν χαμογελώντας, τουλάχιστον ας χάσουν προσπαθώντας. Είναι πιο δύσκολο απ' όσο ακούγεται, δεν μιλάμε για διαφήμιση, ούτε για θέματα ζωής ή θανάτου. Απλά για (σχεδόν) κανονικό ποδόσφαιρο.
σχόλια