Τετάρτη απόγευμα, κατηφορίζοντας την Ερμού
Η Ερμού έχει σταματήσει να είναι πια δρόμος για μένα, την περπατάω μονίμως σαν υπνωτισμένη. Προσπαθώ να μην μπω σε κανένα μαγαζί και σκέφτομαι όλα τα ρούχα που δεν μπορώ να αγοράσω γιατί δεν έχω λεφτά (τα βράδια ονειρεύομαι ότι τα φορέματα του H&M φεύγουν από τις κρεμάστρες και στροβιλίζονται κοροϊδευτικά πίσω από τις ταμειακές μηχανές). Τις Τετάρτες είναι σχεδόν πάντα άδεια, πάντως. Προσπερνάω δυο γυφτάκια που τραγουδάνε παράφωνα το «νάισ' μπαλαμό» κι έναν τύπο που πουλάει καρύδες πάντα στο ίδιο μέρος - οι καρύδες ξεπροβάλλουν μέσα από κάτι περίπλοκα σιντριβάνια. Αναρωτιέμαι πώς να λειτουργεί ο μηχανισμός με τα σιντριβανάκια, όταν έξω από την εκκλησία της Καπνικαρέας με σταματάει ένα κοριτσάκι. «Θέλεις να αγοράσεις εισιτήρια για το φεστιβάλ της ΚΝΕ;». «Όχι, ευχαριστώ» λέω και κοιτάω τα μπλοκάκι που κρατάει στο χέρι της. «Εσύ θα χάσεις», μου απαντάει θυμωμένη.
Τετάρτη βράδυ
Περπατάω προς το Ζάππειο. Έχει αρχίσει να κάνει κρύο και νυχτώνει λίγο νωρίτερα - τα περίπτερα της Έκθεσης Βιβλίου φωτισμένα με φωτάκια. Στο παγκάκι είναι καθισμένη μια ηλικιωμένη κυρία με καπέλο και γαλάζιο λεπτό φόρεμα που πίνει καφέ και καπνίζει κάτι λεπτά άσπρα τσιγάρα. Τη βλέπω σε αυτό το παγκάκι σχεδόν κάθε βράδυ. Αριστερά της είναι ένα μόνιμα κλειστό ξύλινο περίπτερο -καμιά φορά εδώ κοιμάται ένας άστεγος-, ο ίδιος πάντα. Όπως στρίβω για να μπω στην Εκθεση Βιβλίου με σταματάνε δυο παιδιά από την ΚΝΕ. Πάντα αναρωτιόμουνα ποιος γράφεται στην ΚΝΕ τη σήμερον ημέρα. Όχι ότι συμπαθώ ιδιαίτερα οποιαδήποτε κομματική νεολαία, όλες γελοίες και ξεφτιλισμένες μού φαίνονται. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που με κάλεσε σπίτι της μια φίλη μου από το σχολείο -είχε καλέσει δυο φίλους της, που, όπως μου ψιθύρισε συνωμοτικά στην τουαλέτα, ήταν γραμμένοι στην ΚΝΕ. Θα ήθελα πολύ να πω πως ήταν δυο κουλ παιδιά, αλλά η αλήθεια είναι ότι ταιριάζανε γάντι σε κάθε κλισέ που μπορεί να έχει κανείς για ένα παιδί που ανήκει στην ΚΝΕ στο τέλος της δεκαετίας του '90, σε ηλικία δεκαπέντε ετών. Τους είχαν βάλει στην ΚΝΕ οι γονείς τους - το ένα μάλιστα είχε και γένι. Εκείνο το βράδυ το περάσαμε τραγουδώντας -ο ένας έπαιζε μπουζούκι, ο άλλος έπαιζε τζουρά- και τραγουδάγαμε κάτι παλιά ρεμπέτικα για τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και τη μάνα Ελλάδα. Η κοπέλα του ενός, η οποία άκουγε στο όνομα Λενιώ (μιλάμε για το 1996) είχε μαύρα μακριά μαλλιά μέχρι τον πωπό και φορούσε ένα ταγάρι. Στο τέλος της βραδιάς, κι αφού είχαμε τραγουδήσει όλα τα τραγούδια από το Ρεμπέτικο, εκείνος της χάρισε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Μου φάνηκαν τρομερά εξωτικοί κι ενήλικες και πήγα κι αγόρασα τα τραγούδια του «Ρεμπετικου» σε κασέτα. Ακόμα και τότε, πάντως, σκεφτόμουνα ότι υπάρχει κάτι κάπως περίεργο σε όλο αυτό - μαϊμουδίζανε κι αυτοί κι εγώ μαζί μια φάση που ούτε καταλαβαίναμε, ούτε είχαμε ζήσει.
Σάββατο μεσημέρι
Περπατάμε στα Εξάρχεια, έχει μόλις τελειώσει η βροχή και κοιταμε κι οι δυο το ουράνιο τόξο, όταν σε μια κολόνα βλέπω κολλημένο και το πρόγραμμα του Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Την Πέμπτη έχει συζήτηση για τον Σοσιαλιστικό Ρεαλισμό (τη συζήτηση θα ακολουθήσει μικρό μουσικό αφιέρωμα σε Σοβιετικούς συνθέτες από τα σύνολα μουσικής δωματίου της ΚΝΕ). Την Παρασκευή, πάλι στις 8 μ.μ., θα γίνει συζήτηση για την καπιταλιστική οικονομική κρίση με τίτλο: «Θυσίες για την ανάπτυξη των μονοπωλίων ή στον αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας τους». Την ίδια μέρα, στη Διεθνούπολη θα γίνει συζήτηση με θέμα «τον αντικομμουνισμό που εντείνεται». «Θα θελες να συζητήσουμε για τη σοσιαλιστική ανάπτυξη των μονοπωλίων στη Διεθνούπολη;» λεω στη Μαρίνα, που ήδη βαριέται. «Βαριέμαι και να γελάσω ακόμα», μου απαντάει.
ΥΓ.: «Δεν φταις εσύ, φταίει η οικονομική κρίση», είπε τύπος σε φίλη μου, όταν του είπε να το διαλύσουνε γιατί της είχε ψήσει το ψάρι στα χείλη. Άσε μας, ρε φίλε, σιγά μη φταίει κι η αύξηση του ΦΠΑ.
σχόλια