Όταν ο Τάσος έριξε την ιδέα για τη συγκέντρωση στην πλατεία Κοτζιά, ήμασταν 5 άνθρωποι παρόντες. Η πρόταση ήταν να μαζευτούμε, να φέρουμε κεριά, να ξεφύγουμε από τα βαψίματα και τους καθαρισμούς. Να κάνουμε κάτι για μια νέα αρχή γιατί οι παραμονές των εκλογών είναι η καταλληλότερη μέρα για κάτι συμβολικό. Τρεις εκ των παρόντων κατενθουσιάστηκαν και άρχισαν να σχεδιάζουν λεπτομέρειες, ο Δημήτρης αμφιταλαντευόταν, εγώ πάγωσα.
Σχεδόν άκουγα τα πιθανά ειρωνικά σχόλια: δεν φτάνει που είμαστε απολιτίκ (ή είσαι απολιτίκ ή είσαι βαλτός από κόμμα, ενδιάμεσο δεν υπάρχει), δεν φτάνει που πάμε και μαζεύουμε σκουπίδια για να βάλουμε τις φωτογραφίες μας στο Twitter, τώρα αρχίσαμε και τους θεατρινισμούς. Η αντίρρηση δεν ήταν για την πράξη την ίδια αλλά για το πόσο εύκολο είναι να παρερμηνευτεί. Όταν καθαρίσεις μπορεί να σε χλευάσουν, αλλά η δράση είναι μονοσήμαντη: πριν ήταν βρόμικα, μετά καθαρά. Όταν ανάβεις κεριά, τι είναι αυτό που θέλεις να πεις; Και μετά ήταν το θέμα της μαζικότητας: αν δεν ερχόταν κόσμος, τι μεγάλο φιάσκο!
Ως μειοψηφία κι επειδή οι υπόλοιποι φαίνονταν πολύ σίγουροι, αντιμετώπισα την κατάσταση με ψυχραιμία, δηλαδή πήγα στην άλλη άκρη του δωματίου, μουρμουρίζοντας «εγώ δεν πρόκειται να έρθω» και «αν αυτό πετύχει, εγώ θα φάω τα παπούτσια μου». Τα αντεπιχειρήματα ήταν πολύ ισχυρά: οι atenistas θα συνεχίσουν να είναι αυτό που είναι και δεν θα κριθούμε από μία στιγμή αλλά μέσω της συνέπειάς μας. Ότι χρειάζονται και τέτοιου είδους κινήσεις. Ότι θα έρχονταν 300 άνθρωποι σίγουρα, σίγουρα, σίγουρα!
Tο αποτέλεσμα ήταν να φυτρώσει η αμφιβολία στους υπόλοιπους. Στην επόμενη συνάντηση η Αμαλία μάς μετέφερε κάποιες αντιφατικές αντιδράσεις, παράλληλα με πολλές θετικές βέβαια - πάντως η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το πώς θα μπορούσε η κίνηση να γίνει πιο συγκεκριμένη, πιο σαφής. Και η λύση βρέθηκε υπό τη μορφή μιας πορείας. Αν η δράση συμπληρωνόταν με μία διαδρομή σε δρόμους που δεν τολμάμε να περπατήσουμε; Αυτό δεν είναι ένα σαφές μήνυμα;
Όποιος ήρθε ξέρει ότι ήταν. Πιστεύω ότι όποιος συμμετείχε, κάποια στιγμή συγκινήθηκε, δεν γινόταν να μείνεις απαθής. Από πολύ νωρίς φάνηκε ότι θα πήγαιναν όλα καλά, καθώς το «300 άνθρωποι σίγουρα» ξεπεράστηκε πριν ακόμα έρθει η ώρα του ραντεβού. H προσέλευση ήταν τελικά πέρα από κάθε προσδοκία: 1.500 πέρασαν από την πλατεία, 1.000 στάθηκαν και τα κεριά που άναψαν ήταν 4.000, δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα μοναδική, που ναι μεν μπορείς να ερμηνεύσεις όπως θέλεις, που μπορεί να μην αλλάζει κάτι, αλλά τόσο κακό είναι να δημιουργηθεί μία τέτοια εικόνα από εθελοντές σε μία κεντρική πλατεία που υποφέρει;
Κι όποιος βιαστεί ν' απαντήσει σ' αυτό, ας περιμένει να μάθει και για την υπόλοιπη βραδιά: για τον περίπατο μέσα από τους «δύσκολους» δρόμους της Αθήνας. Η στιγμή που διασχίσαμε τη Γερανίου ήταν ανατριχιαστική, οι μουσικές από τα πνευστα αντηχούσαν στο σοκάκι θριαμβευτικά, το μπάσο από το τύμπανο σε έκανε να θέλεις να τρέξεις από πίσω, ο κόσμος, χωρίς να ξέρει ποιοι είμαστε και τι θέλουμε να κάνουμε, συμμετείχε με ενθουσιασμό και κρεμασμένος σαν τσαμπί από τα μπαλκόνια χειροκροτούσε, γελώντας. Με κάποιους πιάσαμε κουβέντα και -για φαντάσου!- γι' αυτούς το νόημα δεν ήταν καθόλου αμφιλεγόμενο, ήταν μια ευκαιρία να μιλήσουν με τους υπόλοιπους, μ' αυτούς που δεν τους θεωρούν αόρατους. Περνώντας από το Εθνικό Θέατρο είδαμε έκπληκτες καλοβαλμένες κυρίες που έδωσαν συγχαρητήρια, και καταλήξαμε στην πλατεία Βάθης, όπου στήθηκε ένα αυτοσχέδιο πάρτι, αυθόρμητο, με φωνές και χειροκροτήματα. Ποιος θα το έλεγε ότι η νύχτα θα περιλάμβανε και χορό;
Ο ενθουσιασμός ήταν τόσος που η συγκέντρωση δεν γινόταν να λήξει εκεί και η συνέχεια ήταν ακόμα καλύτερη. Το τέλος της βραδιάς στην Ομόνοια ήταν νομίζω το κορυφαίο, το πιο συμβολικό συμβάν: μετά από χρόνια απουσίας από την κεντρική πόλη της πρωτεύουσας, μέσα σε μία νύχτα, καταρρίφθηκε το άβατο. Μουσικές , τραγούδια και χειροκροτήματα εκεί απ' όπου όλοι αποφεύγουν να περάσουν, που δεν θέλουν ούτε να δουν όταν περνούν με το αυτοκίνητο. Έστω και για μισή ώρα οι atenistas άλλαξαν το πρόσωπο της πολύπαθης πλατείας. Εκεί όπου σε προηγούμενες συζητήσεις πολλοί έλεγαν ότι δεν μπορούμε να πάμε, ότι δεν είναι για τα δόντια μας.
Τα παπούτσια μου δεν πρόκειται να τα φάω, αλλά, τελικά, κάθε αφορμή για συνεργασία μεταξύ αγνώστων είναι θετική, ακόμα και αν ο στόχος είναι η διασκέδαση. Πόσο μάλλον αν μέσα από τη διασκέδαση γίνεται και μία κουβέντα, όχι μόνο από τα φόρουμ στο ίντερνετ αλλά και στον δρόμο. Δεν μπορούμε να σώσουμε την Αθήνα, αλλά μπορούμε να σώσουμε ένα βράδυ. Με τη βοήθεια όλων θα σωθούν κι άλλα βράδια. Από κάπου πρέπει να γίνει η αρχή, ώστε οι Αθηναίοι να διεκδικήσουν και πάλι την πόλη τους. Την Παρασκευή, στις 9 το βράδυ, είναι το επόμενό μας ραντεβού, στην Ομόνοια.
σχόλια