«Οι εξεγέρσεις ανά τον κόσμο είναι υπέροχες. Μ' αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους να μάχονται για τα πιστεύω τους. Σημαίνει ότι υπάρχει κάποιου είδους ελευθερία».
Αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα. Η Τζέιν Φόντα είναι που βλέπει τις εξεγέρσεις με την οπτική του αερόμπικ.
«Η πατρίδα είναι σημαντική μόνο για τους φτωχούς και τους αποκλεισμένους. Οι υπόλοιποι, οι πλούσιοι ή όσοι ανήκουν στη μεσαία τάξη, δεν πολυνοιάζονται... Αρκετά δεν μας κόστισε σε αίμα και χρόνο;».
Ο καθηγητής Θεωρίας της Λογοτεχνίας στο City University της Νέας Υόρκης Αντρέ Ασιμάν, για το «ελάχιστο» της πατρίδας.
«Η Ανατολή είναι το μέλλον. Όχι η Ευρώπη της διανοητικής τρομοκρατίας, που απορρίπτει τους επιστήμονες οι οποίοι έχουν πολύ προωθημένες ιδέες».
Αντίο παρελθόν. Ο νομπελίστας Γάλλος ερευνητής Λικ Μοντανιέ που ανακάλυψε τον ιό του AIDS «μετακομίζει» στην Κίνα και στρέφει την πλάτη στη Δύση.
«Ας λένε ό,τι θέλουν αυτοί που τον πιστεύουν, αλλά αυτός ο άνθρωπος κατέστρεψε την Αθήνα και την Ελλάδα ολόκληρη, γιατί με το πρότυπο της πρωτεύουσας χτίστηκαν και οι άλλες πόλεις. Φώναζε ο Δοξιάδης να πάνε όλη τη διοίκηση στους Θρακομακεδόνες, αλλά κανείς δεν τον άκουσε, γιατί οι πολιτικοί ονειρεύονταν πως όταν θα γίνονταν υπουργοί θα ήταν πρώτο τραπέζι πίστα, πάνω στην πλατεία Συντάγματος, ει δυνατόν».
O σχεδιαστής Γιάννης Τσεκλένης για τον «εθνάρχη» της ανοικοδόμησης Κωνσταντίνο Καραμανλή.
«Είναι το ίδιο ο λαθρέμπορος, ο σωματέμπορος ή ο έμπορος ναρκωτικών με τον τελευταίο Αφγανό, Ιρακινό πρόσφυγα ή αυτόν από το Μπανγκλαντές που έρχεται να δουλέψει στα φανάρια; Άνθρωποι που διανύουν τόσο μεγάλες αποστάσεις από μια τρομερή θέληση να αλλάξουν τις συνθήκες της ζωής τους είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από λούμπεν. Λούμπεν είναι αυτοί που μένουν στη χώρα τους και δεν κάνουν τίποτε όλη μέρα».
Οδηγίες χρήσης ενός ανθρώπινου μυαλού. Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Γιάνναρης σε απλές και δυνατές σκέψεις.
«Ο καθένας στην Αθήνα κάνει και λέει ό,τι θέλει! Βγήκε ο Γιάννης Πολύζος, ο πρόεδρος του Οργανισμού Ρυθμιστικού Σχεδίου της Αθήνας, και είπε "θα κάνουμε πεζόδρομο την Πανεπιστημίου". Και από πού θα κατεβαίνουν τα αυτοκίνητα; Έχουμε τους δρόμους; Μα είναι στα καλά τους και τα λένε αυτά; Μιλάνε μόνο για να μιλάνε, για να κάνουν εφέ, να προβάλουν τον εαυτό τους».
Ο ζωγράφος Παναγιώτης Τέτσης με αφαιρετική οπτική στα μεγάλα λόγια για την πόλη.
«Όταν ήμουν βουλευτής υπήρχαν καμιά εικοσαριά ντιντήδες. Ρώτησα τους αστυνομικούς: "Τι γίνεται εδώ, ρε παιδιά;". Ορισμένοι μου πιάνουν το μαγουλάκι. Μπαίνω πρώτη μέρα στη Βουλή για να ορκιστώ. Καθόμουν δίπλα σε έναν συνάδελφο και μου λέει: "Το βράδυ τι κάνεις;". Πήγα μετά και ρώτησα τον αείμνηστο Τζιτζικώστα και μου είπε: Μακριά! Αυτός κάθε βράδυ πηγαίνει στο Ζάππειο».
Δεν υπάρχουν πια τα μεγάλα ονόματα να κρατήσουν ένα πρόγραμμα. Ευτυχώς, συνεχίζει ο Παναγιώτης Ψωμιάδης με αισθητική οδού Φυλής (το επικίνδυνο είναι ότι και πάλι οι προσωπικές επιλογές «πετιούνται» στην αρένα για να ηρεμήσει το οργισμένο κοινό).
«Στο Εθνικό θα μπορούσαν να γίνουν τα πάντα. Αντ' αυτού μουχλιάζεις, βαραίνει η καρδιά σου να πας να παίξεις, βλέπεις τον εαυτό σου να μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο. Κι αυτό δεν θέλω να μου συμβεί. Καλύτερα να κάνω θέατρο στον δρόμο».
Ο ηθοποιός Αργύρης Ξάφης για τη δημόσια «τραγωδία» του Εθνικού Θεάτρου.
σχόλια