Σάββατο μεσημέρι
Νομίζω πως σήμερα είναι η πρώτη πραγματικά ανοιξιάτικη μέρα. Ήταν ένας τόσο μίζερος χειμώνας, που με το που βγήκε ο ήλιος ένιωσα λες και μου κάνανε δώρο - κι απ' ό,τι φαίνεται δεν είμαι η μόνη. Η Ερμού είναι γεμάτη κόσμο μετά από μήνες χλιαρής κίνησης. Ακόμα κι αυτό που τόσο με εκνεύριζε τα προηγούμενα χρόνια (τίποτα χειρότερο από το να τρέχεις για τη δουλειά ανάμεσα σε ορδές χαρούμενων ανθρώπων με μπαλόνια που έχουν έρθει να ψωνίσουν) με χαροποιεί. Περπατάμε σιγά-σιγά και χαμογελάμε γιατί είναι Σάββατο και δεν βιαζόμαστε να πάμε πουθενά. Ανηφορίζουμε στο Πάρκο Ελευθερίας δίπλα σε κάτι σκεϊτάδες που προπονούνται κάτω από το άγαλμα του Βενιζέλου μπροστά από μάρμαρα βαμμένα με γκράφιτι. Προχωράμε προς τα πάνω - το πάρκο θυμίζει σκουπιδαριό: κουτάκια από χυμούς, καπάκια από πλαστικά κυπελλάκια του φραπέ, σακούλες με σκατά είναι σπαρμένες σε όλο το πάρκο σαν σημαδούρες δίπλα σε άδεια καλαθάκια σκουπιδιών. Αυτήν τη φορά αρνούμαι να χρησιμοποιήσω τη δικαιολογία ότι ίσως τα πάρκα να μην είναι στην κουλτούρα των Αθηναίων. Σκέφτομαι μόνο ότι είμαστε ζώα.
Δευτέρα, στο γραφείο
Ανάμεσα σε βιβλία, t-shirts - δώρα από εταιρείες δημητριακών και διάφορα φυλλάδια από ντελίβερι ξεπροβάλλει ο νέος μου ανοιξιάτικος φίλος, ένα βιβλίο διαίτης. Ο φίλος μου ο Νίκος προσπαθεί να με πείσει να κάνω τη δίαιτα South Beach εδώ και 2,5 χρόνια. Όχι μόνο εμένα, σχεδόν κάθε άνθρωπο που ξέρει. Πιθανόν οι μόνοι που είναι πιο παθιασμένοι στον προσηλυτισμό είναι οι μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο μόνος που έχει τολμήσει να αποσχιστεί είναι ο Πέτρος με μια δίαιτα detox («Τρία άτομα στο γραφείο έχει καταφέρει να πείσει αυτός», μου λέει εκνευρισμένος στο τηλέφωνο). Όταν του αναφέρω πως αποφάσισα να την κάνω επιτέλους γιατί δεν μου μπαίνουν ούτε τα τζιν μου, μόνο που δεν κάνει πάρτι. «Εμένα θα παίρνεις, εμένα και θα σ' τα λέω όλα». Ξεφυλλίζω το βιβλίο. Στον πρόλογο, ο γιατρός που την έχει γράψει, μας διαβεβαιώνει πως αυτή δεν είναι άλλη μια δίαιτα, αλλά ένας υγιεινός τρόπος ζωής. «Το άσπρο ψωμί είναι χειρότερο από το αλκοόλ», διαβάζει δυνατά η Μάγδα και πετάει το βιβλίο πίσω στο γραφείο μου σαν να είναι μολυσμένο. «Καλά, ξέχνα το!», μου λέει. Υπάρχουν πάντα υπέροχες εναλλακτικές, λέω στη Μάγδα, ορίστε: αν θέλω να φάω σάντουιτς, μπορώ, αντί για ψωμί, να τυλίξω δυο τυράκια La vache qui rit με πιπεριά ανάμεσα σε δυο μαρουλόφυλλα (γιαμ, γιαμ) και αντί για γλυκό να φάω ζελέ διαίτης με ασπαρτάμη (ασπαρτάμη, αυτή η γλυκιά συντροφιά). Σκέφτομαι ότι αυτή η δίαιτα είναι υπέροχα αμερικάνικη. Μιλάει για εξωτικά προϊόντα όπως το καναδέζικο μπέικον και περιέχει φανταστικά συνθετικά αμερικάνικα προϊόντα που θυμίζουν μυθιστόρημα του Douglas Coupland με περιγραφικούς μακρόσυρτους τίτλους όπως «Ι can't believe it's not butter!». Ακόμα πιο συγκινητικές είναι οι μαρτυρίες ανθρώπων που έχασαν κιλά με τη δίαιτα. Αμερικανίδες που ακούν στο όνομα Doreen μιλάνε για το ψωμί σαν να είναι ηρωίνη και πιστεύουν πως ο σατανάς ζει ανάμεσά μας με τη μορφή μπισκότων σοκολάτας. « Έχω τρία χρόνια να φάω ψωμί. Ξέρω ότι αν φάω έστω και λίγο θα γλιστρήσω και θα ξαναπέσω», ή λένε διάφορα συγκινητικά όπως «είμαι βαρυκόκαλος και είμαι από τη Μινεσότα κι εμείς εκεί κάτω ζούμε με μια δίαιτα μόνο με πατάτες και κρέας» (πάντα πίστευα πως όλο αυτό με τους βαρυκόκαλους δεν ήταν παρά ένας ευφημισμός για ανθρώπους που σηκώνονται στις 3 η ώρα και τρώνε σαν υπνωτισμένοι παγωτό από την κατάψυξη). Πρέπει να ομολογήσω, βέβαια, πως αυτό το βιβλίο είναι καλύτερο από το τελευταίο που διάβασα, σύμφωνα με το οποίο πρέπει όλοι να τρώμε ανάλογα με την ομάδα αίματός μας - η δική μου η ομάδα αίματος είχε προέλθει από τους κυνηγούς που ζούσαν στις σπηλιές και κρατούσαν το πάχος τους σαν τις καμήλες, γι' αυτό και ο οργανισμός μου δεν μπορεί να μεταβολίσει τις πατάτες. «Το μυστικό βρίσκεται στο γονιδιακό σας παρελθόν», έλεγε στον πρόλογο. Χμμ...
σχόλια