Σάββατο 17:00, περπατώντας στο Κολωνάκι
Το ραντεβού μου μόλις αναβλήθηκε για μία ολόκληρη ώρα κι έτσι βολοδέρνω άσκοπα στο Κολωνάκι: σκαρφαλώνω στη Φωκυλίδου και χαζεύω τον κόσμο. Έξω από τις κλειστές γαλάζιες πόρτες του Sea Satin ένας κουστουμαρισμένος κύριος λέει στο κινητό του: «Λοιπόν, η μαμά σας έκανε την καλλιέργεια και βγήκε τι ακριβώς; Αχά». Λίγο πιο κάτω μια τύπισσα με τζιν παντελόνι, κρεμ μπότες ως το γόνατο και φούξια σακάκι μιλάει στο κινητό της, παρηγορώντας κάποιον: «Σπυράκη μου, να ξέρεις ότι πέφτεις πολύ σε όλες, όλες, το ακούς, Σπυράκη μου;». Από κάπου ακούγονται μπουζούκια.
Τρίτη 2:00 το πρωί, στο ταξί
Είναι η μέρα που κλείνουμε ύλη στη LifΟ, oπότε πάντα βρίσκω την ευκαιρία να γυρίσω σπίτι κουβαλώντας τα πράγματα που έχω μαζέψει μέσα στην εβδομάδα στο γραφείο. Συνήθως μπαίνω στο ταξί κουβαλώντας βιβλία, παράξενα δώρα από εταιρείες δημοσίων σχέσεων (από χλωρίνες μέχρι μπιφτέκια) και καταλόγους εκθέσεων, όλα σε πελώριες, ταλαιπωρημένες σακούλες του IKEA. Ο ταξιτζής ακούει Red – έχω προσέξει πως οι «εναλλακτικοί» ταξιτζήδες ακούνε πάντα Red. Αφήνουμε πρώτα έναν φίλο μου πίσω από το Καλλιμάρμαρο. Όταν στρίβουμε στον δρόμο μου, παρατηρώ πως το μοναδικό μπαρ της γειτονιάς είναι κλειστό. Το μόνο φως που διακρίνω ακριβώς δίπλα στις σιδεριές του φαρμακείου είναι η παράνομη χαρτοπαικτική λέσχη που το πρωί μεταμφιέζεται σε άκακο καφενείο για γέρους - πίσω από τις μισόκλειστες διαφανείς κουρτίνες διακρίνονται κάτι ηλικιωμένες, σκυμμένες πάνω από τραπέζια στρωμένα με τσόχες. Καμιά φορά, όταν κατηφορίζω ξημερώματα, τις κρυφοκοιτάζω: έχουν βαμμένα μαλλιά και κοιτάνε με προσήλωση την τράπουλα. Αναρωτιέμαι πώς την κοπανάνε από το σπίτι τους τέτοια ώρα και τι δικαιολογίες λένε στα παιδιά τους («Πάω στην Αγία Φωτεινή απόψε, έχει ολονυχτία» / «Πρέπει να συνδράμω την καημένη την Κική, την έχουν στο Γενικό Κρατικό γιατί χτύπησε τη λεκάνη της»). «Εδώ, όπου μπορείτε, με αφήνετε», λέω στον ταξιτζή. Ανοίγει το φως και καθώς ψάχνω για ψιλά στο πορτοφόλι μου, μου λέει: «Φοράς το πιο υπέροχο κόκκινο κραγιόν που έχω δει». «Εεε, ευχαριστώ». «Τονίζει πολύ τα ζυγωματικά σου, μοιάζεις με σταρ του ’40». «Α, χα χα», λέω εγώ κάπως αμήχανα, «ευχαριστώ πολύ». (Ποιος άντρας μιλάει για ζυγωματικά; Μήπως οδηγεί με κόκκινες γόβες;). « Ένα τέτοιο κραγιόν φοράει και η κολλητή μου και βγαίνει έξω κι εγώ πηγαίνω μαζί της και κάνω τον πυροσβέστη». «Ε, ναι, καληνύχτα τώρα». Άλλο και τούτο πάλι, σκέφτομαι, ενώ ανεβαίνω τον ανήφορο για το σπίτι μου.
Παρασκευή 18:30, στο ταμείο των εισιτηρίων
Έχει έναν δαιμονισμένο αέρα που μου σηκώνει τη φούστα. Φτάνω στο εκδοτήριο των εισιτηρίων στο Σύνταγμα. «Θα μου δώσετε δυο εισιτήρια των 1,20;», ρωτάω χωρίς να κοιτάξω τον κύριο στο γκισέ, ενώ ψαχουλεύω μέσα στο πορτοφόλι μου. Διαπιστώνω ότι έχω μόνο νομίσματα των πέντε και των δέκα σεντς και κάτι ξεχασμένα τούρκικα. «Εεεε, αφήστε το». «Τι, δεν έχεις λεφτά; Δεν πειράζει, φέρ’ τα μου άλλη φορά», μου λέει χαμογελαστά. Τον κοιτάζω καλά-καλά, σαν να μου είπε κάτι εντελώς τρελό. «Δεν πειράζει, αφήστε το. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ», του λέω σαν καθυστερημένο. «Μα πώς θα γυρίσεις σπίτι σου, κοριτσάκι μου;», μου απαντάει με πατρικό τόνο στη φωνή. « Έλα δω, γύρνα πίσω», μου φωνάζει, ενώ εγώ έχω αρχίσει να οπισθοχωρώ προς το κοντινότερο περίπτερο. Κάτι τέτοιες αναπάντεχες πράξεις καλοσύνης με αφήνουν πρώτα άναυδη και μετά μου ξυπνάνε ένα σπάνιο συναίσθημα: με κάνουν να νιώθω ταπεινή και χαρούμενη.
σχόλια