Σάββατο ξημερώματα, στο Σύνταγμα
Τα ταξί κάνουν πλέον δυο ουρές: μια που ξεκινά απ’ τη Μητροπόλεως και στρίβει ακόμα και μέσα στον πεζόδρομο της Ερμού και μια διπλή που ξεκινά μπροστά απ’ τα McDonald’s. Θυμάμαι που πριν από χρόνια υπήρχαν διαστήματα κατά τα οποία δεν έβρισκες ταξί – η χειρότερη ώρα ήταν 1:30 το βράδυ. Μπαίνουμε στο πρώτο στη σειρά. «Καλησπέρα, στο Μετς πάμε», λέω. Ο ταξιτζής, ένας καραφλός πενηντάρης, τρελαίνεται. «Γαμώ τον Χριστό σου, π…στη Θεέ, δεν με λυπάσαι;», μουρμουράει και κοιτάει προς τον ουρανό. Προφανώς, περίμενε ώρα και ήθελε μια πιο ακριβή κούρσα. Είναι κάπως σουρεαλιστικό το θέαμα. Σε όλη τη διαδρομή οδηγεί με το ένα χέρι και βρίζει τον Χριστό κοιτώντας τον ουρανό («Σου 'χα πει ότι είναι η τελευταία μου διαδρομή; Γιατί, Χριστέ; Γιατί;») και με το άλλο κουνάει τη γροθιά του προς τα Θεία, ενώ μπροστά απ’ το καθρεφτάκι του σείονται εικονίτσες της Παναγίας και κομποσκοίνια. Ίσως να περιμένει να βγει ο Χριστούλης απ’ τα σύννεφα, λουσμένος σε μπλε ελεκτρίκ φως, μ’ ένα πούρο στο στόμα, και ν’ αρχίσει να του ρίχνει δολάρια σαν γαρίφαλα στην πίστα. Έχουμε κάτσει στο πίσω κάθισμα και κοιτάμε άλαλοι το σόου. Όταν μας αφήνει έξω από το σπίτι, μας λέει: «Ευχαριστώ πολύ» και με το που κλείνουμε την πόρτα συνεχίζει το βρίσιμο «γ…ώ τον Χριστό και την Παναγία σου». Θέλω να του πω να μην ανησυχεί για το μέλλον του. Στους δύσκολους καιρούς που έρχονται υπάρχει πάντα η Εκκλησία για να τον περιθάλψει. Θα έχει, εξάλλου, πολύ περισσότερα λεφτά απ’ όλους μας.
Δευτέρα βράδυ, Αττικόν, στις Νύχτες Πρεμιέρας ConnX
Μέσα σε πέντε μέρες έχω δει εφτά ταινίες στις Νύχτες Πρεμιέρας. Είναι ίσως ένα από τα λίγα δημιουργικά και μη καταθλιπτικά πράγματα που μπορώ πλέον να κάνω. Έχω μάθει μέχρι και τις διαφημίσεις πριν από κάθε ταινία απέξω - σε λίγο θα μιλάω μόνο με φράσεις όπως «Οι ευκαιρίες που δεν πήρα, οι δρόμοι που δεν διάλεξα, η ζωή είναι δρόμος» και θ’ αγκαλιάζω κάθε γκριζομάλλη σαραντάρη κάτω απ’ τη βροχή, κλαίγοντας. Είναι η μόνη μου εναλλακτική λύση για να μην τρελαθώ. Δεν αντέχω άλλο να βλέπω ειδήσεις όπως «Οι Έλληνες σπαταλούν τη βοήθεια σε κρασί και μετά χορεύουν συρτάκι» (βουλευτής της αντιπολίτευσης στην Εσθονία), «Οι Έλληνες χρειάζονται μια χούντα» (κάποιος Φινλανδός βουλευτής με το όνομα Χάλα Άχο - τον είδα σε φωτό, είναι πιθανό να έχει γυάλινο μάτι), «Η Ευρώπη χωρίς το ευρώ θα ζήσει τον πόλεμο» (ο Πολωνός υπουργός Εξωτερικών) και «Όλα θα λυθούν, αν ενισχύσουμε την παραγωγή κρητικών αβοκάντο» (οk, αυτό είναι ψέμα - το έβγαλα απ’ το κεφάλι μου). Πιθανόν κάποιος θηριοδαμαστής στην Κουάλα Λουμπούρ ή ένας μοναχός απ’ το Νεπάλ να έχουν κι αυτοί άποψη για το ελληνικό πρόβλημα. Ας τους ρωτήσει κι αυτούς κάποιος τι νομίζουν. Απορώ πώς δεν το ’χουν κάνει ακόμα.
σχόλια