Εάν θέλει να χρησιμοποιεί κάποιος ποδήλατο στην πόλη, απαιτούνται δύο προϋποθέσεις: πρώτον, να πάρει τη... μεγάλη απόφαση -δηλαδή να πει «θα το κάνω»- και, δεύτερον, να διαθέτει φυσικά ποδήλατο. Τα υπόλοιπα βρίσκονται...
Πριν από μερικές μέρες -ακριβώς πριν αρχίσει να φτιάχνει ο καιρός- είχα τρία πρωινά ραντεβού κι ο προβληματισμός ήταν όχι αν θα πάω με ποδήλατο αλλά με ποιο ποδήλατο, καθώς ένα από τα πλεονεκτήματα τού να εργάζεσαι σε ποδηλατικό περιοδικό είναι πως έχεις στη διάθεσή σου κάθε φορά αρκετά ολοκαίνουργια και συνήθως εξαιρετικής ποιότητας ποδήλατα να δοκιμάσεις.
Επειδή, λοιπόν, ο καιρός ήταν απρόβλεπτος και η βροχή πιθανή, αποφάσισα να χρησιμοποιήσω ένα αναδιπλούμενο. Ένα ποδήλατο, δηλαδή, που την «κακιά την ώρα» το κλείνεις και το κάνεις χειραποσκευή.
Ξεκίνησα από το γραφείο στα Άνω Πατήσια και η πρώτη στάση ήταν στο Σύνταγμα. Ο καιρός, όπως σας είπα, γκρίζος -αλλά ακόμα χωρίς βροχή- και το ντύσιμο... ιδανικό για ποδήλατο: σακάκι, γραβάτα και μια μικρή τσάντα. Η διαδρομή, η συνηθισμένη: Πατησίων και στη συνέχεια Σταδίου, μια απόσταση όχι μεγαλύτερη από 5 χιλιόμετρα, κάτι που σημαίνει 25 λεπτά «πόρτα πόρτα», χωρίς να φτάνεις ιδρωμένος.
Διαπίστωση πρώτη: Στη Σταδίου, όπου μια μικρή ομάδα διαδηλωτών είχε προκαλέσει μποτιλιάρισμα, ανεβαίνοντας στο πεζοδρόμιο με το αναδιπλούμενο -και πάντα οδηγώντας προσεχτικά και δίνοντας προτεραιότητα στους πεζούς-, δεν προκάλεσα καμιά αντίδραση και κανείς δεν έδειξε να ενοχλείται, καθώς ο μικρός όγκος του ποδηλάτου το κάνει να θυμίζει «παιδικό παιχνίδι».
Φτάνοντας στο καφέ του ξενοδοχείου όπου ήταν το ραντεβού μου, στην πλατεία Συντάγματος, πήγα κατευθείαν στην κεντρική είσοδο. Ο θυρωρός με κοίταξε σκεπτικά. Του χαμογέλασα, ρωτώντας αν θα μπορούσα να το αφήσω κάπου με ασφάλεια. Στην αρχή δίστασε, αλλά μετά χαμογέλασε πλατιά και μου είπε «άσ’ το, θα το βολέψω στην αποθηκούλα, αλλά μην το πεις κι αρχίσουν να έρχονται με τα ποδήλατα ζητώντας πάρκινγκ!». Υποσχέθηκα πως δεν θα το έλεγα...
Στη συνέχεια, έπρεπε να βρεθώ στη Γλυφάδα. Το μετρό άβολο, το λεωφορείο ούτε συζήτηση, μια... Συγγρού είχα στο κάτω κάτω, φόρεσα κασκόλ και γάντια, καθώς το κρύο είχε αρχίσει να γίνεται πιο έντονο, και κατηφόρισα.
Προσοχή στα αυτοκίνητα, δεξιά λωρίδα και συνεχείς ματιές πίσω αποτελούν το τρίπτυχο της ασφαλούς οδήγησης σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας. Χρησιμοποίησα την εσπλανάδα για να μην κάνω την αριστερή στροφή πάνω στην ανισόπεδη διάβαση που καταλήγει στην Ποσειδώνος -εξαιρετικά επικίνδυνη για ποδήλατο- και σε λίγο βρισκόμουν, ύστερα από μια ευχάριστη βόλτα, στην παραλιακή. Εκεί ανέβηκα κατευθείαν στο πεζοδρόμιο, φαρδύ και πρακτικό σε αρκετά σημεία. Όπου δεν βόλευε, κατέβαινα στον δρόμο. Περίπου 20 λεπτά ήταν η διαδρομή ως την είσοδο της Γλυφάδας.
Δεύτερο ραντεβού και μερικές ώρες αργότερα, ο δρόμος της επιστροφής. Στην παραλιακή είχε αρχίσει να ψιχαλίζει και να φυσά δυνατά. Μετά από δύο χιλιόμετρα σταμάτησα στην άκρη, δίπλωσα το ποδήλατο και πήρα ταξί ως το Σύνταγμα. Στο δρόμο κουβέντα με τον ταξιτζή, ερωτήσεις για το... ποδήλατο που σκεφτόταν ν’ αγοράσει και σε λίγα λεπτά βρισκόμουν πάλι στον δρόμο, έτοιμος για την 20λεπτη διαδρομή της επιστροφής.
Διαπιστώσεις: Πρώτον, η Αθήνα είναι βολική για ποδήλατο, ακόμα και με τα καθημερινά, κανονικά σας ρούχα. Δεύτερον, ένα καλό αναδιπλούμενο αποτελεί θαυμάσια επιλογή, αν σκέφτεστε να το συνδυάσετε με άλλα μέσα μετακίνησης. Κλείνει, μεταφέρεται εύκολα, τα... σπάει δηλαδή! Τρίτον, μια απόφαση είναι... Πάρτε την τη ρημάδα και θα δείτε πόσο θα ομορφύνει η ζωή σας!
σχόλια