Υπάρχουν δυο τύποι Έλληνα που με αρρωσταίνουν.
Ο πρώτος φρουμάζει σαν άλογο, περιμένοντας να έρθει σειρά του. Για να πάρει με τόκους την εκδίκησή του. Για να φάει κι αυτός. Δεν έχει σημασία τι λέει. (Λέει, όπως όλοι, μεγάλα λόγια περί αρετής και αλλαγής). Σημασία έχει η λάμψη στο μάτι του. Οι χειρονομίες του. Ο ξαφνικός αέρας του. Ένα είδος αποθράσυνσης - μέσα κι έξω. Χρόνια ματαίωσης συσπειρώνονται σε αυτήν τη στιγμή του διάπυρου μίσους προς ό,τι του κλείνει τον δρόμο. Ήρθε η στιγμή του.
Ο άλλος, ο παλιός, βιάζεται ν’ ανεβεί στο πλοίο που σαλπάρει προς το νέο Ελδοράδο της αρπαγής. Πού ανήκε χθες; Δεν έχει σημασία. Πηγαίνει πάντα με τους ανερχόμενους. Είναι το αμοράλ μπόνους που συγκεντρώνεται πάντα γύρω από κάθε νικητή. Ο περιοδεύων θίασος από τεχνογνώστες της εξουσίας - Αρμάνδοι της Λυκόβρυσης.
Τώρα που αλλάζουν τα δεδομένα των κομμάτων, βλέπω αυτούς τους δυο εμετικούς τύπους Έλληνα να κάνουν παιχνίδι. Το αιώνιο παιχνίδι. Και είμαι πεπεισμένος ότι πάλι θα βρουν τρόπο να βολευτούν.
Εκτός κι αν οι νέες δυνάμεις (δηλαδή ο Τσίπρας) τους αποκλείσουν.
Για το μεν πρώτο είδος Έλληνα, ένας αρχηγός δεν νομίζω ότι μπορεί να κάνει πολλά - το είδος υπάρχει ερήμην. Μπορεί όμως να μην ταΐζει την απληστία του. Να μην υποδαυλίζει την εκδικητικότητά του. Να μην ευνοεί το πλιάτσικο (όπως το ευνόησαν ως σήμερα ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις).
Για το άλλο είδος, όλα είναι στο χέρι του. Είτε δέχεται τις παλιές, διεφθαρμένες καραβάνες και ανταλλάσσει την «τεχνογνωσία» που ψωνίζει με την επερχόμενη, δική του διαφθορά, είτε τους κόβει σύρριζα τον λαιμό.
Αυτό είναι που παρατηρώ με προσοχή στην προεκλογική ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι το κριτήριο, βάσει του οποίου θα αποφασίσω αν αυτό το νέο πράγμα που ζυμώνεται είναι κάτι ελπιδοφόρο, ή μία από τα ίδια.
σχόλια