Καθρέφτη μου, σ' εσένα μιλάω, εσένα έχω μπροστά μου, άλλο κανένα. Οι άνθρωποι, φίλοι, χάθηκαν. Χάθηκαν απ' τη ζωή ή χάθηκε το νόημα που έβρισκαν σε μένα; Με κοιτάς, σε κοιτώ, ένα πρόσωπο νεανικό προσπαθώ να θυμηθώ, ωραίο ποτέ, όμως πάντα εκφραστικό της στιγμής και μόνο. Σ' αγνοούσα τότε κι έτρεχα, λαχάνιαζε το σώμα που μου είχε απομείνει –ανάπηρο απ' την αρχή–, ήθελα να το εκμεταλλευτώ, να το χαρώ, ν' αφεθώ στον αέρα, στη θάλασσα, στον αμερόληπτο έρωτα. Τις φιλενάδες μου με τα τέλεια κορμιά που έλαμπαν στον ήλιο, δεν ζήλεψα ποτέ, δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι οι άνθρωποι μου είχαν στερήσει κάτι που μου ανήκε. Και τώρα ήρθε της εξομολόγησης η ώρα. Μικρέ μου καθρέφτη, που τελευταία σ' έχω συνέχεια μπροστά μου για να σε συνηθίσω: Σε μισώ. Θα με συγχωρέσεις; Μίσος τι θα πει δεν ήξερα. Αλλά τώρα, να, βλέπω το πρόσωπό μου κι εξαγριώνομαι ενάντια στη φύση. Μέσα μου βαθιά, βέβαια, ξέρω ότι ο εχθρός μου δεν είσαι εσύ, αλλά ο χρόνος. Ο χρόνος όμως παραμένει πάντα ασύλληπτος αφού τα αμαρτήματά του όλο αναβάλλονται κι αυτός διαφεντεύει ακόμη τη ζωή μου. Καθρέφτη μου, θύμα είσαι κι εσύ του ανθρώπινου παραλογισμού. Σ' ευχαριστώ που μου παραστέκεσαι και μ' αφήνεις να σε μισώ.
____________
Έπρεπε να περάσουν τα χρόνια για να αναφανεί το ποιητικό μέγεθος αυτής της γυναικείας φωνής. Τώρα είμαστε βέβαιοι και το ομολογούμε – όχι δημόσια, αλλά στις παρέες μας, που είναι και το σημαντικότερο: η Αγγελάκη-Ρουκ, είναι μια μεγάλη Ελληνίδα ποιήτρια. Το έργο της, με αξιοθαύμαστη συνέχεια, έχει εφεύρει μια δική του γλώσσα, απλή και βαθιά, όπως τα ζωτικά στοιχεία. Αυτό είναι ένα νέο της ποίημα και δημοσιεύεται για πρώτη φορά στο τεύχος της «Ποιητικής» που μόλις κυκλοφόρησε. Δεν σε πιάνει από τα μούτρα (όπως συνηθίζει η κακή ποίηση), όμως σου κολλάει στο μυαλό – σαν τραγούδι που ξέρεις, και δεν θυμάσαι πού το πρωτάκουσες...
To Hμερολόγιό μου στο lifo.gr:
www.facebook.com/stathis.tsagar
σχόλια