Κάτω στο ρέμα το βαθύ

Aπό τον Δημήτρη Καραΐσκο





Σήμερα ξύπνησα στις πέντε το πρωί από τις βροντές. Ξανακοιμήθηκα και όταν ξύπνησα γύρω στις εννιά, τα μπουμπουνητά κι η νεροποντή συνέχιζαν. Απίστευτο μου φάνηκε. "Τόση ώρα; Τόσο πολύ; Τόσο δυνατά;" Πήγα στον υπολογιστή για να τσεκάρω τα ειδησιογραφικά sites, να δω τι συμβαίνει. Κάπου στο site του skai διάβασα τις δηλώσεις του δημάρχου Παλαιού Φαλήρου, που έλεγε ότι τέτοια νεροποντή δεν είχε δει η γειτονιά για δώδεκα ολόκληρα χρόνια και ότι στο ρέμα της Πικροδάφνης τρέχουν ορμητικά νερά.





Μένω στο Παλιό Φάληρο και το έχω επισκεφτεί αρκετές φορές αυτό το ρέμα. Είναι ένα από αυτά τα ξεχασμένα μικρά ποτάμια της Αθήνας, που έχει τη δικιά του (πονεμένη) ιστορία, τις ωραίες κρυφές γωνιές του και τα γεφυράκια του. Εκβάλει χωρίς κανείς να το παίρνει χαμπάρι, στον Φαληρικό κόλπο, δίπλα στην Μαρίνα Αλίμου.





Με τις δηλώσεις του Δημάρχου, έκανα αμέσως το συνειρμό στο μυαλό μου: Ορμητικά νερά = σερφ. Είχα δει βίντεο από ένα ποτάμι στο Μόναχο, όπου ένα "standing wave" καταφέρνει και σου προσφέρει ένα ride, κρατώντας σε ουσιαστικά στο ίδιο σημείο, σαν να σερφάρεις σ' αυτά τα τεχνητά κύματα που βρίσκει κανείς σε aquaparks.





Αμέσως σκέφτηκα τι πλάκα θα είχε να πήγαινα εκείνη τη στιγμή στην Πικροδάφνη με ένα σανίδι και μια στολή και να δοκιμάσω να τσουλήσω στα νερά. Αν μη τι άλλο, θα ήταν μια μια γερή δόση αναζωογονητικού παλιμπαιδισμού. Θα ήταν και μια ωραία ιστορία: Ένα σχεδόν πάντα ξερό ρέμα, με βρομόνερα να τρέχουνε ανάμεσα σε τεράστιες καλαμιές και μια αποικία από βατράχια, να έχει μεταμορφωθεί για μια μέρα το χρόνο, για μια μέρα στα... δώδεκα χρόνια όπως είπε κι ο Δήμαρχος, σε αυτοσχέδιο, σουρεαλιστικό surf spot.

Αλλά δεν το 'χα. Καταρχήν δεν είχα σανίδα, και κατά δεύτερον πίστευα πως κάτι τέτοιο θα ήταν ανεγκέφαλα επικίνδυνο.

Είπα όμως να ποστάρω κάτι για πλάκα. Να ανεβάσω π.χ μια φωτογραφία από σέρφινγκ σε ποτάμι και να βάλω ως λεζάντα τις δηλώσεις του Δημάρχου μας. Γκούγκλαρα "river surfing" και βρήκα μια φωτογραφία από το ποταμίσιο surf spot στο Μόναχο. Η φωτογραφία για κάποιο λόγο έμοιαζε πειστική. Κάτι στο χώμα και τη βλάστηση, κάτι σ' εκείνο το παρτέρι στην όχθη του ποταμού, που έμοιαζε μ' αυτά τα παρατημένα παρτέρια στα πάρκα στην Αθήνα, κάτι στα παρκαρισμένα αμάξια - όλα μοιάζανε κάπως Αθηναϊκά. Την ανέβασα στο facebook συνοδευόμενη από το σχόλιο "Ρέμα Πικροδάφνης, τώρα". Ήθελα να πω πως, με τόσα νερά στο ποτάμι, το επόμενο που απομένει να γίνε εκεί είναι να σερφάρουμε. 'Έμοιαζε και λίγο με φάρσα τύπου Rémi Gaillard. Δεν το πολυσκέφτηκα, ήταν μια πλάκα.




Για κάποιο λόγο η φωτογραφία έμοιαζε να αρέσει πολύ. Είχα 100 likes σε λίγα λεπτά. Και μετά share. Δεν περίμενα οτι θα τη βλέπανε και άτομα πέραν των "φίλων" μου, κα δεν το ήθελα κιόλας. Πήγα να κάνω μπάνιο και να φτιάξω πρωινό και μετά από μισή ώρα που γύρισα είδα πως το ενοχλητικό φαινόμενο συνέχιζε: είχα πολυάριθμα friend requests, διθυραμβικά σχόλια και share από μεγάλο αριθμό χρηστών, που δεν ήξερα κανέναν, και αρκετά σχόλια στο inbox μου από επίσης αγνώστους που είτε με κατηγορούσαν ότι κοροϊδεύω τον κόσμο, είτε εμφανίζονταν με περήφανο ύφος να μου πουν πως με τσακώσανε και ότι κατάλαβαν ότι δεν είναι στην Πικροδάφνη αλλά στο Μόναχο. Ένας από αυτούς μου έγραψε μάλιστα "παραπληροφορείτε συνειδητά τον κόσμο για να κερδίσετε μερικά λαικ".

Σε άλλα νέα, το site της Ζούγκλας αναρωτιέται για την αυθεντικότητα της φωτογραφίας. Μωρέ αυθεντικότατη είναι, αλλά είναι τραβηγμένη σ' εκείνο το ποτάμι στο Μόναχο, κι ούτε καν από μένα. Ούτε καν credit έκανα τον φωτογράφο. Κανείς δεν έκανε σερφ σήμερα στην Πικροδάφνη. Πόσο μάλλον εγώ, που κάθισα σπίτι να πιω το τσαγάκι μου μπροστά στον υπολογιστή μου.

Θα παραβλέψω τα trolls, την τρομακτική συνειδοτοποίηση ότι το χιούμορ έχει χαθεί και τους συνωμοσιολόγους που είδαν σε ένα ανώδυνο αστείο μια τόσο ύπουλη πρόθεση. Mάλλον είναι καλύτερο να ασχοληθεί κανείς με την αστεία και θετική πλευρά του πράγματος.

Στις αντιδράσεις των χρηστών βλέπεις αυτήν την κωμική μαζική υστερία που, για κάποιο άγνωστο λόγο, τους πιάνει κατά καιρούς, και κυκλοφορούν ο ένας στον άλλον μανιωδώς κάποια συγκεκριμένη φωτογραφία, της οποίας την αυθεντικότητα, πολλές φορές, δεν ψάχνουν καν. Ίσως πάλι διψάνε να βρουν κάτι καινούριο, συναρπαστικό, σπάνιο, κουρασμένοι όπως είναι από το αναμενόμενο ευφυολόγημα ή απλά τόνους βαρετού περιεχομένου.

Βλέπεις τη χαρά τους να το μοιραστούν, και τη δύναμη, την ταχύτητα που έχουν τα social media να κάνουν αυτή τη δουλειά. Βλέπεις πως μπορούν να κάνουν μια φράση και μια εικόνα να τρέχει σαν διάολος πάνω από τις χώρες και να φτάνει στην άλλη άκρη του κόσμου σε μισή ώρα. Ίσως αξίζει να το δει κανείς αυτό το μικρό viral σαν μια πρόβα που έγινε με χαζή αφορμή, για να δούμε πόσο γρήγορα μπορούμε να επικοινωνήσουμε ο ένας με τον άλλο όταν πλέον έχουμε να πούμε και τίποτα σοβαρό. Εκτός κι αν τελικά απλά έπρεπε να βρω μια σανίδα και να κατέβω κάτω στο γαμημένο το ποτάμι.