Δεν θυμάμαι αν ήταν ιστορία σε τοίχο ή σελίδα κάποιου βιβλίου, αυτό που θυμάμαι όμως είναι ότι κάπου διάβασα, πως η αδιαφορία είναι η πιο συχνή μορφή ανθρώπινης αντίδρασης και ειδικά της εποχής μας.
«Αυτό το οποίο εσύ βαφτίζεις αντίδραση εγώ το αποκαλώ στασιμότητα», θα απαντούσα σε όποιον συναντούσα να υποστηρίζει, πως αντιδρά μέσω της αδιαφορίας, για τα όσα συμβαίνουν γύρω του και τον απασχολούν άμεσα ή έμμεσα, βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα. Το πιο δύσκολο πράγμα όμως είναι να προσπαθείς να πείσεις για το εκτυφλωτικά προφανές άτομα τα οποία έχουν επιλέξει να μη βλέπουν και το κυριότερο να μην ακούν. Αν το καλοσκεφτούμε όμως, ίσως και να υπάρχει και κάτι ακόμη πιο δύσκολο από το παραπάνω, όπως για παράδειγμα το να έχεις αποφασίσει να τα βάλεις με τους μεν και τους δε.
Με τους μεν που δεν λένε αυτά που σκέφτονται και με τους δε που δεν σκέφτονται αυτά που λένε.
Και για να μιλάμε πιο συγκεκριμένα, ίσως τελικά το πιο δύσκολο πράγμα είναι τα βάλεις με το σήμερα, πόσο δε μάλλον όταν το σήμερα είναι αποτέλεσμα μιας σειράς γεγονότων τα οποία οφείλουν την ύπαρξη τους σε ‘‘εκείνους’’ και σε ‘‘αυτούς’’. Σε ‘‘εκείνους’’ που δεν σκεφτόντουσαν πριν να πουλήσουν τα όσα έλεγαν και το όσα συνεχίζουν να λένε, πολύ περισσότερο όμως σε ‘‘αυτούς’’, οι οποίοι -πλην της εγκληματικής πράξης που κυκλοφορεί με το όνομα αμάσητη κατάποση, των λόγων τους οποίους οι πρώτοι πουλούσαν για τροφή- προέβαιναν και συνεχίζουν να προβαίνουν και σε μια άλλη εγκληματική πράξη, η οποία είναι πιο ειδεχθής και από το έγκλημα αυτό καθαυτό.
Τι είδους πράξη όμως μπορεί να φέρει έναν τόσο βαρύ χαρακτηρισμό, όπως αυτός της πιο ειδεχθούς πράξης από το έγκλημα αυτό καθαυτό ;
Τι μπορεί να είναι πιο καταδικαστέο και απεχθές, από μια πράξη αμάσητης κατάποσης αναξιόπιστων και κενών λόγων, τους οποίους κάποιοι καταφέρνουν να μας τους πωλήσουν για τροφή, εκμεταλλευόμενοι το έντονο αίσθημα της άσβεστης πείνας μας;
Η απάντηση ανήκει στο χώρο του προφανούς ή τουλάχιστον στη χώρα, της οποίας οι κάτοικοι είναι τσακωμένοι με την επιλεκτική όραση και πολύ περισσότερο με την επιλεκτική ακοή.
Και για να μιλάμε ελληνικά, η απάντηση κρύβεται στην ίδια την φράση :
«Με τους μεν που δεν λένε αυτά που σκέφτονται,...»
Ούτε λίγο ούτε πολύ, η απάντηση είναι:
Πως όταν ανήκεις στην κατηγορία ‘‘αυτών’’, που είτε φιμώνουν τη σκέψη τους κλειδώνοντας την στο δωμάτιο της αδιαφορίας, είτε την μεταμφιέζουν φορώντας της τη μάσκα της απάθειας, ουσιαστικά διαπράττεις ένα αποτρόπαιο έγκλημα.
Χωρίς να λες αυτό που σκέφτεσαι επιτρέπεις σε ‘‘εκείνους’’ να συνεχίζουν απτόητοι το εγκληματικό τους έργο και καταλήγεις να θεωρείς την αλλαγή του σήμερα μια δύσκολη κατάσταση. Κάτι τέτοιες στιγμές όμως είναι που θυμάμαι κάτι που είχε ξεφύγει από έναν γνωστό μου σε μια κατάσταση μεταξύ νηφαλιότητας και μέθης,
«Μετά απ’ όσα ειπώθηκαν και έγιναν, πολλά περισσότερα είχαν ειπωθεί απ’ όσα έγιναν »
σχόλια