«Είχα πάντοτε το σαράκι της φωτογραφίας αλλά ποτέ δεν είχα δικιά μου κάμερα», λέει ο Δ. Μανουσάκης στο LIFO.gr που σταματά αγνώστους στο δρόμο και ανεβάζει τις φωτογραφίες τους στο dimitrifromnyc. «Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα ήταν κάτι αξιόλογο. Από το καλοκαίρι του 2011 ξεκίνησα να βγάζω πολαρόιντς (μια τεχνολογία που με είχε εντυπωσιάσει σα μικρό παιδί). Το Halloween του 2012 πήρα μια φωτογραφική μηχανή μιας χρήσεως και ξεκίνησα να βγάζω φωτογραφίες αγνώστων σε ένα από τα πιο τρελά πάρτι στο Bushwick στο Μπρούκλιν. Έκτοτε δεν έχω σταματήσει να απομνημονεύω τους ανώνυμους πρωταγωνιστές αυτής της πόλης.»
Κάθε μέρα, όπου και αν πάω κουβαλάω μαζί μου μία από τις κάμερες μου και σταματάω οποιανδήποτε ενδιαφέρουσα προσωπικότητα βρίσκω στο δρόμο μου. Κατά κάποιο τρόπο καταγράφω τις άγνωστες προσωπικότητες μιας πόλης γεμάτη με από αυτές. Γιατί για να είσαι εδώ και να καταφέρεις να επιζήσεις και να επιβιώσεις πρέπει να είσαι μια προσωπικότητα.
Μπορεί το μοντέλο της φωτογράφισης να είναι το επίκεντρο αλλά βρίσκω μεγάλη ευχαρίστηση στην επικοινωνία και τη σχέση που αναπτύσσουμε. Δεν στήνω κανένα, δε καθοδηγω, αυτές οι φωτογραφίες είναι αυθεντικές και αληθινές. Επειδή χρησιμοποιώ φίλμ πρέπει να πάρω μία, το πολύ τρεις εμφανίσεις για ένα μοντέλο. Αυτός ο εξτρά χρόνος που μου παίρνει για να βγάλω τη σωστή φωτογραφία, είναι το κατάλληλο χρονικό διάστημα για να περάσει το κάθε άτομο από την έκπληξη που του ζητήθηκε να τον βγάλουν φωτογραφία μέχρι να βρεθεί στην αληθινή του παρουσίαση.Πολύς κόσμος εκπλήσσεται όταν τους ζητάω να τους βγάλω φωτογραφία. Αρκετοί αρνιούνται, αλλά συνήθως το εκλαμβάνουν σαν κομπλιμέντο.
Όταν είμαι στο δρόμο και φωτογραφίζω ψάχνω να βρω ένα ενδιαφέρον πρόσωπο, μια ενδιαφέρουσα συζήτηση, ψήγματα ιστοριών και περασμένων στιγμών. Οι εμπνεύσεις μου είναι ο Daido Moriyama, πρόσφατα ανακάλυψα το έργο του Jim Goldberg, φυσικά το έργο της Nan Goldin είναι τρομερή έμπνευση, και δουλεύοντας με τον Άγγλο φωτογράφο Neil Latham το περασμένο καλοκαίρι για το επερχόμενο βιβλίο του ήταν μεγάλη έμπνευση.
σχόλια