Γεννήθηκα μάλλον με τα νεύρα μου. Άνευ λόγου.
Και με την τάση να σκέπτομαι και να συμπεριφέρομαι ανήλικα. Τα τελευταία χρόνια το μαζεύω, όσο μπορώ. Για να κάνω τη ζωή μου και τη ζωή των γύρω μου ευκολότερη.
Η κόρη μου η Έλλη είναι 3.5 χρονών. Τις προάλλες είχε ένα κουραστικό τάντρουμ. Όταν την ρώτησα γιατί φωνάζει και χτυπάει και πετάει κάτω ό,τι βρίσκει μπροστά της, μου απάντησε με διάθεση να κάνει χιουμοράκι "γιατί έχω τα νεύρα μου..!". Φαντάζομαι αποφάσισε να πει κάτι χαριτωμένο για να γυρίσει το κλίμα, που μέχρι εκείνη την ώρα δεν ήταν και εντελώς υπέρ της. Ελπίζω όχι γιατί το περιβάλλον που μεγαλώνει είναι προβληματικό και εγώ μια άχρηστη μάνα.
Τελευταία νιώθω έναν κορεσμό και μια περίεργη ενόχληση με τους απανταχού οργισμένους και με τον εκτός ορίων θυμό.
Απ' όπου και αν προέρχεται.
Κυρίως με τον τύπο που επιτρέπει στον εαυτό του, επειδή εκνευρίζεται, να συμπεριφέρεται ασύδοτα και ανεξέλεγκτα. Που "απαντά" ασσύμετρα όταν υφίσταται οποιασδήποτε μορφής αδικία ή για να "διορθώσει" τα κακώς κείμενα. Που μπορεί, επειδή έχει θυμό, να ξεσπά δυναμικά, να κουνάει το δάχτυλο ή να τιμωρεί όποιον του καπνίσει.
Μπορεί ας πούμε, να στείλει "προειδοποιητικές" σφαίρες απειλώντας και τραμπουκίζοντας ανενόχλητα ή μπορεί να σαπίσει στο ξύλο αυτόν που δεν του αρέσει γιατί είναι για παράδειγμα, ομοφυλόφιλος ή μετανάστασης ή μουσουλμάνος ή μαύρος ή έχει νοητική υστέρηση ή είναι παναθηναϊκός ή κοντός ή την έχει μικρή ή γιατί ψευδίζει ή γιατί κατουράει στο καπάκι της τουαλέτας ή γιατί είναι γλωσσού ή υστερικιά ή βλαχάρα τελευταία ή ουατέβα.
Μπορεί επίσης να πετάει μολότωφ επειδή είναι αντισυστημικός, να βάζει φωτιές για να κάψει το μπουρδέλο τη βουλή και τα γύρω μαγαζιά, να πυροβολεί έργατες που του τα σπάνε γιατί ζητάνε τα δεδουλευμένα τους ή να βάζει βόμβες για να επανοηματοδοτήσει την ιδέα του μαραθωνίου. Μπορεί να είναι ανερυθρίαστα αγενής και να χρησιμοποιεί περήφανα ισοπεδωτική λεκτική βία στο κοινοβουλίο ή στην προανακριτική επιτροπή ή στα στάτους απντεΐτς και στα θρεντς, με στόχο να συνθλίψει και να υποτιμήσει μέχρι εξόντωσης τον συνομιλητή του.
Είναι κάποιος που δεν μπορεί να χειριστεί την διαφωνία με μία πιο ενήλικη στάση. Που η διάθεση για ενδοσκόπηση και αυτοκριτική δεν προκύπτει στην προσωπική του αντζέντα. Μπορεί όμως, να φερθεί όπως θέλει σε όποιον θέλει γιατί υπάρχει "λόγος". Ή μια ιδεολογία που εξηγεί και δικαιολογεί τα πάντα.
Δεν μπορεί όμως να πάρει μερικές βαθιές αναπνοές. Ή να αναζητήσει τον ορθολογισμό, την νηφαλιότητα και την ψυχραιμία. Ή να δει έναν ειδικό που θα του μάθει πως να αποσυμπιέζει μια φορτισμένη κατάσταση όταν αυτή του προκαλεί δυσφορία και τάση να εκτονωθεί λυσσασμένα.
Αντίθετα, αυτός προτιμά ή μάλλον καλύτερα, επιζητά να την φτάσει στα άκρα. Επιτρέπει να πετάει τον οχετό του ή το γκαζάκι ή την σφαίρα του σε όποιον δεν ταυτίζεται ή δεν συμμερίζεται τις δικές του θέσεις, την δική του αισθητική, τα δικά του δίκια.
Πιθανόν να έχει δίκιο.
Ο κόσμος είναι όντως μη αγγελικά πλασμένος. Μπορεί να υφίσταται αδίκια. Αλλά μπορεί και όχι. Όπως και αν έχει το πράγμα, είτε βρίσκεται στην Ελλάδα είτε στην Βοστώνη, είτε στις εξωτικές Μαλδίβες είτε σε μια διαδικτυακή κοινότητα, όλη αυτή η συσσώρευση αγένειας, κακοτροπιάς, νεύρων, οργής και τελικά βίας, μου δημιουργούν αίσθημα ασφυξίας.
Το να πετάς συνειδητά και στοχευμένα τα περιττώματά σου στην μούρη του άλλου ή να πατάς την σκανδάλη επειδή είσαι πολύ θυμωμένος, αν δεν είσαι ψυχικά διαταραγμένος -οπότε και δεν κρίνεσαι με τα ίδια μέτρα και στάθμα, συνιστά μείζον πρόβλημα.
Και αν υποθέσουμε πως κάποιες περιπτώσεις αυτών που συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο πρέπει να κριθούν με περισσότερη επιείκεια γιατί είχαν, ας πούμε, δύσκολα παιδικά χρόνια ή τέλος πάντων δεν βρέθηκαν ποτέ σε ένα πλαίσιο που να βοηθάει να δεις τον κόσμο με μεγαλύτερη κατανόηση, για όλους τους υπόλοιπους ποιά είναι η δικαιολογία; Τι είναι αυτό που εξοργίζει κάποιον τόσο πολύ που επιτρέπει και νομιμοποιεί την παρεκτροπή της συμπεριφοράς του; Η ψυχολογική, οικονομική, κοινωνική πιέση που δέχεται; Η αδικία που βιώνει ως πολίτης; Η ατιμωρησία του κράτους; Η απελπισία; Η κακή ανατροφή; Η κατάλυση της δημοκρατίας αν πιστεύει πως ζει σε μία χούντα ή η σπίλωση του έθνους του όπως κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν; Όποια και είναι η αλήθεια του, η τάση τελευταία τείνει να είναι αυτή. Από το απολιτίκ, κλούλες και κέρφρι σπίριτ των προηγούμενων ανάλαφρων ετών στην ταχύτατα άγαρμπη αποενοχοποίηση κάθε είδους άμεσης βιαιοπραγίας.
Γιατί;
Γιατί ναι, ο κόσμος δεν είναι δίκαιος και βασικά γιατί έχουμε τα νεύρα μας.
Μήπως να πάρουμε ο καθένας το λεξοτανίλ του τότε! Ή ας ξανα-ανακατέψει ό,ποιος είναι την τράπουλα και ας ξαναμοιράσει -αν περί αυτού πρόκειται. Να τελειώνουμε με το βουλγκάρ που ζούμε αν είναι να ηρεμήσει το σύστημα και εμείς μαζί με αυτό. Και εγώ συμμερίζομαι τα άγχη και τους προβληματισμούς που αιωρούνται στον αέρα όλων μας. Και για την διαβρωμένη κοινωνία και για τους θεσμούς της και για την προσωπική ευθύνη του καθενός και για την προάσπιση της προσωπικής αισθητικής ή της ηθικής ή της πνευματικότητας ή των ορίων ή ό,τι άλλο θες.
Και κατανοώ πως κάθε μεταβατική περίοδος, ενέχει δυσαρέσκεια, θυμό και βία.
Προσπαθώ να δω με ποιόν τρόπο μπορώ να διαπεράσω την κοινωνία και να την αλλάξω χωρίς να μεταμορφωθώ σε περιφερόμενη κόλαση. Πιθανόν, δεν τα καταφέρνω πάντα. Δεν είμαι ούτε απαθής, ούτε αδρανής, ούτε αδιάφορη αλλά, υποθέτω, δεν μπορώ να αφήσω το θυμικό μου να δουλεύει χωρίς κανένα φίλτρο.
Γιατί και εμένα η φυσική μου τάση - σε μια καθημερινότητα και μια πραγματικότητα που δεν προάγει πρωτίστως κλίμα πολιτισμού δικαιοσύνης και ισότητας ειναι να πω: " σάλτα και γαμήσου ρε μαλακοκαύλη σκατόμαγκα" και να τον κοπανήσω σε μια τζαμαρία για να το καταλάβει καλύτερα. Το κάνω γαργάρα όμως, τις περισσότερες φορές. Επειδή πέρα της προσωρινής εκτόνωσης, είναι μάλλον προφανές πως είναι μία αδιέξοδη συμπεριφορά.
Ό,τι μπορεί ο καθένας ας κάνει για να πάμε παρακάτω ομαλότερα.
Προσωπικά, με βοηθάει και με τρέφει το χιούμορ. Και η ευαισθησία, η ευγένεια και η τρυφερότητα. Και το luxe, calme et volupté. Με την ευρύτερη έννοια. Και η αδιαφορία στην ασχήμια. Οτιδήποτε άλλο νομίζω, εκτός μίας καλοπροαίρετης τοποθέτησης στα πράγματα -καταρχάς και καταρχήν- μου προκαλεί μία παράξενη αμηχανία.
Πις εντ λαβ, αδέλφια.
σχόλια