__________________
1.
Αγαπητή α,μπα;
Αρχικά όπως όλοι θα δηλώσω και εγώ το θαυμασμό μου για τη στήλη σου και τις εύστοχες (και αποστομωτικές) απαντήσεις σου. Έχω παρατηρήσει και από προσωπικές εμπειρίες και από ταινίες/σειρές το σημείο ενός καυγά οπού οι συμμετέχοντες περνάνε κάποιο όριο και αρχίζουν να λένε τα πολύ βαριά πράγματα που κρατούσαν μέσα τους από καιρό. Σε αυτό το σημείο ''τελειώνουν τα ψέματα'' και φαίνεται ξεκάθαρα η γνώμη του ενός για τον άλλο. Γίνεται μετά από κάτι τέτοιο να επανέλθουν τα πράγματα όπως ήταν; -ντονι νταρκο
Αν και στη ζωή τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά από τις ταινίες (στις ταινίες ο θυμωμένος λέει κάτι απολύτως ζυγισμένο που έχει σκεφτεί πολύ καιρό – στην πραγματικότητα ο κόσμος όταν θυμώνει λέει πράγματα που δεν εννοεί καν), η απάντηση είναι: όχι.
Τα πράγματα δεν γίνεται να γίνουν όπως ήταν, και αυτό ισχύει κάθε φορά που λες κάτι σε κάποιον. Ό,τι λες έχει βάρος, και τα καλά, και τα άσχημα. Αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι η σχέση πάει νομοτελειακά κάπου χειρότερα, όταν πεις κάτι βαρύ, αλλά είναι το πιο πιθανό. Το σίγουρο είναι ότι οι σχέσεις εξελίσσονται προς τα μπροστά, σαν ποτάμια, και αν μείνουν στάσιμες πεθαίνουν. Προς τα πίσω πάντως, δεν γίνεται να κυλήσουν.
__________________
2.
"Α μπα δεν είμαι καλά! Σε παρακαλώ, βοήθησε με. Είμαι δεκαέξι χρονων και πηγαίνω σε γενικό λύκειο (1η λυκείου). Να σε ενεμεροσω, οτι είμαι σχετικα καλη μαθητρια.
Εμένα με αρέσει το θέατρο. Λατρεύω το θέατρο, το αγαπώ, θέλω να παρακολουθώ θέλω να παίζω, θέλω να γίνω ηθοποιός. Δεν πρόκειται για απλό ενθουσιασμό λοιπον.
Το πρόβλημα είναι οτι δεν ξέρω τι να κάνω. Ή μαμα μου, με πιεζει να γίνω δασκαλα. Και γενικά, θέλει να περάσω στις πανελλήνιες. Γι αυτό δίνει και 400περιπου ευρώ το μήνα σε φροντηστηρια παρ όλο που δεν της περισσεύουν.
Σκέφτομαι, όλα αυτά που κανει για μένα, και λυπάμαι αν δεν περάσω κάπου ώστε να έχω σίγουρα δουλεια και λεφτά. Δεν θέλω να εξαρτομαι απο αυτή στο μέλλον. Ποσο δύσκολο είναι να πετύχω σαν ηθοποιός, αν το θέλω πολύ; τι θα με συμβούλευσε εσύ να κάνω στη ζωή μου;- Αννουλα
Αννούλα.
Αφού αγαπάς το θέατρο θα ξέρεις ότι το θέατρο είναι ο σχολιασμός της ανθρώπινης ζωής, όπως η τέχνη, γενικά. Για να είσαι σε θέση να σχολιάσεις την ανθρώπινη ζωή και τα πάθη της, θα πρέπει να την έχεις καταλάβει σε βάθος, και για να καταλάβεις τα ανθρώπινα πάθη σε βάθος, ένας τρόπος υπάρχει: η μελέτη.
Η μελέτη περιλαμβάνει βεβαίως τις αυθόρμητες, τυχαίες εμπειρίες, αλλά αυτές, χωρίς την μελέτη κειμένων, συγγραμμάτων, βιβλίων, άλλων θεατρικών έργων αλλά και όλων των ανθρώπινων έργων, δεν είναι μελέτη, είναι χόμπι. Το θέατρο δεν είναι κάτι αποκομμένο από το σχολείο. Για να πλησιάσεις στο να καταλάβεις μόνο τι είναι, χρειάζεται να παλέψεις πάρα πολύ με τις πνευματικές σου δυνάμεις. Τα 400 ευρώ που δίνει η μαμά σου πρέπει να τα δεις το συντομότερο ως επένδυση στην επιμόρφωση σου, που θα σε οδηγήσει στο θέατρο, ή και όχι – πάντως η μόρφωση σου είναι το μοναδικό θέμα για το οποίο δεν χρειάζεται να αμφιβάλλεις. Είναι πολύ δύσκολο να πετύχεις ως ηθοποιός αν δεν έχεις πολύ γερές βάσεις στη γλώσσα, ας πούμε, και ενώ ποτέ δεν σχολιάζω τα ορθογραφικά λάθη, σε αυτή την περίπτωση δεν μπορώ να μην το πω. Αν θέλεις να αφιερώσεις τη ζωή σου στον λόγο, δεν δικαιολογείται να κάνεις τόσο βασικά ορθογραφικά λάθη. Δεν αρκεί να είσαι "σχετικά καλή"μαθήτρια. Έχεις βάλει πολύ ψηλό στόχο – πρέπει να είσαι η καλύτερη μαθήτρια, και όχι τυπικά, αλλά σε ουσία. Δεν αρκεί άλλωστε να είσαι «σχετικά καλή» μαθήτρια ούτε για να γίνεις δασκάλα.
Η συμβουλή μου σε κάποιον που είναι 16 χρονών είναι ότι πρέπει να είναι πολύ καλός στη δουλειά του, και η δουλειά του είναι το σχολείο. Μπορεί να μην είναι τέλειο, μπορεί να χρειάζεται φροντιστήριο, μπορεί να δέχεται παρωχημένες γνώσεις, αλλά πρέπει να τις δει ως αφορμή για να ψαχτεί εσωτερικά και να διαβάσει ακόμα περισσότερα.
Στα τελείως πρακτικά, Αννούλα, μπορείς να σπουδάζεις για δασκάλα και παράλληλα να ασχολείσαι με το θέατρο. Δεν είναι ή το ένα ή το άλλο. Αν δεν σου αρέσει η ιδέα της δασκάλας, βρες μια καλύτερη, μην περιμένεις από τη μαμά σου να σου λύσει αυτό το πρόβλημα.
__________________
3.
"Αγαπητή Α, Μπα
Είμαι 26 χρονών και έχω μια σοβαρή σχέση με έναν 30άρη με τον οποίο μένουμε μαζί.Αυτός δουλεύει για το δημόσιο με το μισθό του να πιάνει στα 900+ ευρώ,ελα που εγώ όμως παίρνω το μισό του βασικού με part-time δουλειά δηλ. ψίχουλα!Θα μου πείς όμως γιατί δεν βρίσκω κάτι καλύτερο,ναι αλλά πού? Με την ανεργία να χτυπάει κόκκινο! Μας έχει γίνει πρόταση απο εναν φίλο να πάμε στο εξωτερικό, κάπου που θα μπορείς να κρατάς και στην άκρη ενα καλό ποσό! Λοιπόν δεν το έχει σκεφτεί ποτέ αυτό το ενδεχόμενο και ούτε πρόκειται λέει (εκτός και αν μειώσουν κι άλλο το μισθό του) γιατί δεν θέλει να αφήσει τους γονείς του. Ούτε εγώ θέλω, αλλά οι γονείς μας ζήσανε την ζωή τους όπως τη θέλανε και τώρα εμείς πρέπει να σκεφτούμε την δική μας και εγώ δεν μπορώ να ζώ με τα 240 ευρώ το μήνα πόσο μάλλον να κάνω οικογένεια και να μην μας λείψει τίποτα! Έχω φτάσει σε αδιέξοδο, ξέρω πως αν δεν αρπάξω την ευκαιρία να φύγω για ενα καλύτερο μέλλον θα μείνω στάσιμη! Τον αγαπάω αλλά ώρες ώρες νομίζω πως σκέφτεται μόνο την πάρτη του γιατί είναι βολεμένος με την δουλειά του αλλά και με το να έχει την μανούλα δίπλα του να του κάνει οτι της ζητήσει!Να αναφέρω πως η καθημερινότητα μας πάει ως εξής: δουλειά το πρωί, στο πατρικό του ο καθένας για μεσημεριανό, παίζει ως το βράδυ ps4 μετά ταινία και ύπνο. Πες μου τώρα είναι η ιδέα μου ολα αυτά ή όντως φτιάχνω την ζωή μου πάνω στα δικά του θέλω, χωρίς να σκέφτεται τα δικα μου?"
Γιατί θεωρείς ότι η σχέση σου είναι σοβαρή; Επειδή μένετε μαζί;
Σοβαρή είναι η σχέση όταν και οι δύο θεωρούν ότι οι ζωές τους είναι ενωμένες. Όταν υπάρχει ομαδική άποψη για το μέλλον. Όταν δύο άνθρωποι συγχρονίζουν την καθημερινότητα τους. Όταν λογαριάζεται η συνολική ισορροπία, όχι η προτίμηση του καθενός ξεχωριστά. Όταν υπάρχει συμφωνία για το τι είναι ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής.
Αν δεν ισχύει αυτό, και παντρεμένοι να είναι δύο άνθρωποι, η σχέση είναι σοβαρή μόνο σε νομικό επίπεδο. Εσείς, όπως φαίνεται, έχετε δύο διαφορετικές ζωές, απλώς γίνονται μέσα στο ίδιο σπίτι. Και μόνο ότι τρώτε ξεχωριστά μεσημεριανό και μάλιστα ο καθένας με τη μαμά του, για μένα τα λέει όλα, και θα έπρεπε να τα λέει και για σένα. Ο τριαντάρης θεωρεί ακόμα ότι το σπίτι του είναι το πατρικό του. Δεν ξέρω πότε θα αποφασίσει ότι είναι ώρα να χαράξει την δική του πορεία και να χτίσει την δική του φωλιά, ούτε αν θα το αποφασίσει ποτέ. Μπορεί να περιμένει μέχρι να βρει τη γυναίκα που θα το δεχτεί αυτό, και θα τη βρει.
Πριν φτιάξεις βαλίτσες όμως, εξέτασε λίγο την πρόταση του φίλου, γιατί μόνο λύσεις βλέπω και κανένα πρόβλημα, και ξέρεις τι λένε για τα πολλά κεράσια.
__________________
4.
Αγαπητή Α, μπα, θέλω να σου αφηγηθώ ένα σενάριο βγαλμένο απ' τη ζωή, και πάνω σ' αυτό θα ζητήσω τη γνώμη σου. «Ήταν κάποτε ένας πρίγκηπας (bear with me), ο Philip, που αγάπησε μια κοπέλα, την Rosemary. Μετά από πιέσεις της οικογένειάς του, που την θεωρούσε ακατάλληλη για νύφη, o Philip απομακρύνθηκε από την Rosemary, για να αναζητήσει μία νύφη σύμφωνα με τις προδιαγραφές που όριζε η παράδοση. Η κοπέλα, απογοητευμένη, δέχτηκε την πρόταση γάμου ενός άλλου άντρα. Είχε ήδη αποκτήσει δύο παιδιά, όταν έμαθε ότι ο πρίγκηπας είχε διαλέξει μια νύφη από αριστοκρατική οικογένεια. Η καινούρια πριγκήπισσα ήταν μικρότερή της, πιο όμορφη, και όλο το βασίλειο ήταν μαγεμένο μαζί της. Η Rosemary ήταν παγιδευμένη σ' εναν δυστυχισμένο γάμο με έναν αδιάφορο σύζυγο, ενώ το βασίλειο παραμιλούσε για το πριγκηπικό ειδύλλιο. Ο πρίγκηπας απέκτησε και αυτός δύο παιδιά από το γάμο του, όμως ακόμα, μετά από τόσα χρόνια, νοσταλγούσε τον νεανικό του έρωτα. Η όμορφη πριγκήπισσα είχε καταλάβει ότι ο άντρας της δεν την αγαπούσε, και βυθιζόταν στη δυστυχία. Κάποια στιγμή το έφερε η τύχη και οι δρόμοι του Philip και της Rosemary διασταυρώθηκαν, και ένιωσαν σαν να μην είχε περάσει ο χρόνος από πάνω τους. Κρυφά απ' όλους, άρχισαν ξανά να συναντιούνται, ενώ η Rosemary πήρε διαζύγιο. Η παράνομη σχέση γέννησε κουτσομπολιά, που έφτασαν στα αφτιά της πριγκήπισσας και όλης της βασιλικής οικογένειας. Όταν πια η φημολογία είχε γίνει ανυπόφορη, έγινε το ανήκουστο: το πριγκηπικό ζευγάρι χώρισε επίσημα και ο Philip με τη Rosemary ήταν πια ελεύθεροι. Αν και όλοι τους κατηγορούσαν για την σχέση τους, αυτοί ήξεραν ότι δεν έπρεπε να έχουν χωρίσει ποτέ. Πέρασε πολύς καιρός, τα παιδιά τους είχαν μεγαλώσει, ο πρώην άντρας της Rosemary είχε ξαναπαντρευτεί, ενώ η άτυχη όμορφη πριγκήπισσα έχασε την ζωή της λίγα χρόνια μετά το διαζύγιο. Οι κάτοικοι του βασιλείου είχαν αποδεχτεί ότι ο διάδοχος του θρόνου είχε βρει την ευτυχία στο πρόσωπο της Rosemary - παρόλο που για χάρη του καθήκοντος την είχε απαρνηθεί στην αρχή – και το ζευγάρι παντρεύτηκε επιτέλους, λίγο πριν γίνουν 60 χρονών.
Νομίζω, και πάνω σ' αυτό θέλω τη γνώμη σου, ότι αν ο Charles Philip Arthur George, Prince of Wales, και η Camilla Rosemary Parker Bowles ήταν πιο εμφανίσιμοι και πιο συμπαθητικοί, το σενάριο της ζωής τους θα ήταν απ' τα πιο χιλιοπαιγμένα στο Hollywood, σε μινι-σειρές και σε βιβλία. Η προσοχή του κόσμου στράφηκε απόλυτα στην όμορφη Diana, που σαν τραγική ηρωίδα ερωτεύτηκε, προδόθηκε, και χάθηκε άδοξα μόλις άγγιξε την ευτυχία, και δεν έδωσε καμία σημασία σε ένα love story τόσων δεκαετιών με δύο ασχημούτσικους πρωταγωνιστές, που κατέληξε σε happy end. Δεν λέω ότι τους έχω ιδιαίτερη συμπάθεια, αλλά αν βάλεις δύο όμορφους/συμπαθητικούς στη θέση τους, τσουπ, έχεις ένα ρομαντικό story λες και βγήκε από μυαλό σεναριογράφου.
Έχεις απόλυτο δίκιο. Υπάρχουν πολλά ανάλογα παραδείγματα. Συγχωρούμε πάρα πολλά στους ωραίους, και τα αμαρτήματα τους μας φαίνονται χαριτωμένα ή εκκεντρικά, ενώ για τις ίδιες πράξεις καταδικάζουμε άλλους, λιγότερο εμφανίσιμους, πολύ εύκολα.
Ονειρευόμαστε τα άστρα, αλλά εξακολουθούμε να ενθουσιαζόμαστε με τα γυαλάκια που αστράφτουν στον ήλιο. Κατά κάποιο τρόπο βέβαια, αυτά τα δύο εξισώνονται.
__________________
5.
"Καλημερα αμπα! Λοιπον, βρισκομαι σε μια σχεση εδω και 5 σχεδον χρονια, με εναν ανθρωπο που η οικογενεια μου (χαριτολογωντας?)χαρακτηριζει αγιο αφου με αντεχει τοσον καιρο. Τα δεδομενα ειναι πως ισως εχω ιδιορρυθμο χαρακτηρα ,αρκετες φορες θελω να γινονται τα πραγματα οπως τα χα σχεδιασει στο μυαλο μου και μονο (και κανω εγω τις απαραιτητες κινησεις για να γινει αυτο), και γνικοτερα εχω μια ταση να μη γινομαι χαλι να με πατησουν και κοιταζω λιγο και την παρτη μου στις σχεσεις μου, οικογενειακες φιλικες και ερωτικες, χωρις φυσικα να γραφω τους αλλους. Θεωρω δηλαδη πως υπαρχει μια ισορροπια, και το ιδιο θεωρει και ο στενος φιλικος μου κυκλος οπως και ο φιλος μου. Εχουμε επισης μια διαφορα ηλικιας (25 εγω, 38 εκεινος) που δεν πολυφαινεται λογω του οτι εχει διατηρησει την παιδικοτητα του χαρακτηρα του, οπως κι εγω, κατι που σε καποια ατομα ξενιζει (πχ μπορει να δωσουμε ανθρωπινη υποσταση σε ενα κουκλακι και να γινει inside joke, η να μας κανει εντυπωση ενα χαριτωμενο ζωακι και να μιλαμε ολη μερα γι αυτο κλπ). Το θεμα λοιπον ειναι πως ενω περναω πολυ ομορφα με τη σχεση αυτη, και ενω ο φιλος μου κατανοει απολυτα πως θελω και προσωπικο χρονο μονη μου, με φιλους μου, οπως επισης πως εχω καποιους στοχους στη ζωη (πχ ταξιδια) που ισως να μην μπορει να με ακολουθησει παντα καθως εχει σταθερη δουλεια σε αντιθεση μ εμενα, για καποιο λογο δεχομαι κριτικη για τη σταση και τη συμπεριφορα μου στη σχεση απο τους γονεις μου και παραλογες ερωτησεις απο φιλες. Πχ μπορει να μ παιρνει τηλεφωνο ενω κανω μια σοβαρη σηζητηση ή πλενω δοντια και να πει η μανα μου ""γιατι δεν το σηκωνεις του ανθρωπου, και ηρωας και πως σ αντεχει κλπ"" . Ρε παιδια, αφου κανω κατι εκεινη τη στιγμη που δε μπορω να τ αφησω στη μεση θα τον παρω εγω σε λιγη ωρα, και φυσικα το ιδιο θα κανει κι εκεινος στη θεση μου. Η αλλο παραδειγμα, λογω ανεργιας, εδειξα ενδιαφερον και με πηρανε για εποχιακη εργασια στη Γαλλια για τα χριστουγεννα και θα ελειπα 2-3 βδομαδες. Ολος ο κοσμος λοιπον ρωταγε (και καποιοι με πονηρο υφος) το αγορι σου τι λεει? Τι να πει ρε παιδια θα του ζητησω την αδεια? Δεν ξερω, αυτο το πραγμα που πρεπει η γυναικα να γινεται χαλι και να κανει περα προσωπικα ονειρα για να φτιαξει οικογενεια δεν το σηκωνει ο οργανισμος μου. Το προβλημα ειναι πως απο μικρο κοριτσι καποια πραγματα αποτυπωθηκαν μεσα μου( μεσα απο την ευπρεπη εμφανιση και συμπεριφορα που θα πρεπε να χω ,συμφωνα με τη μανα μου,) και πολλες φορες νιωθω ενοχικη για πραγματα που κανω ( ενα ταξιδι που θα παω με μια φιλη πχ) γιατι αισθανομαι καπως τον αποδοκιμασμο στις κινησεις των αλλων, χωρις ομως να αισθανεται ο φιλος μου ετσι. Πως μπορω να αποβαλλω αυτο το συναισθημα οταν ολοι γυρω σου σου θυμιζουν οτι τελικος στοχος ειναι να σε στεφανωθει ενας αντρς, να κανεις παιδι πριν τα 30 και να σαι καλη νοικοκυρα?"
Δεν μπορείς να αποβάλεις ένα συναίσθημα που σου δημιουργείται αυτόματα μέσα από προβλεπόμενες αντιδράσεις όλης της κοινωνίας. Αν αναισθητοποιηθείς τόσο πολύ θα καταντήσεις επικίνδυνη για τους άλλους, αλλά και για τον εαυτό σου. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να καταλαβαίνεις ότι αυτό που νιώθεις είναι δημιούργημα μιας απαίτησης με την οποία δεν συμφωνείς και δεν συμμερίζεσαι, και να μένεις εκεί.
__________________
6.
"Αγαπητή Α, μπα,
Ώρες ώρες αναρωτιέμαι πώς θα αντιδράσω όταν σταματήσεις να γράφεις σε αυτή τη στήλη. Τον πρώτο μήνα σίγουρα θα πάθω στερητικό.
Στο προκείμενο: Δεν είμαι χαρούμενη. Μου λείπει ο ενθουσιασμός και δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω. Είναι κάτι που μου δυσκολεύει την καθημερινότητα, στο να αντιμετωπίζω τις καθημερινές προκλήσεις, που τις βλέπω σαν ένα μονόζυγο πολύ ψηλό που με επιτόπια πηδήματα προσπαθώ να φτάσω, για να παίξω- αλλά δεν μπορώ.
Είμαι 27 ετών. Στο παρελθόν είχα κάποια προβλήματα (συνεχείς τσακωμοί στο σπίτι, κάκιστη σχέση με τον πατέρα που αντιμετώπιζε εμένα, μητέρα και αδερφή σαν εχθρούς και ασκούσε ψυχολογική βία, χρόνιο μπούλινγκ στο σχολείο γιατί ήμουν παχουλή και ντροπαλή) που σωρρευτικά οδήγησαν σε βαθειά αισθήματα μειονεξίας και καταθλιπτικές τάσεις. Ήξερα πως το παρελθόν μου είχε αφήσει ουλές, αντιλαμβανόμουν πως έβλεπα τον εαυτό μου και την πραγματικότητα μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη κι έτσι ξεκίνησα συνεδρίες με ψυχολόγο, και ήταν η καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ (μετανιώνω μόνο που την πήρα λίγο αργά, στα 26 μου, παρ' όλο που γνώριζα πως το χρειαζόμουν από πολύ νωρίτερα).
Πλέον ζω σε αρμονία με τον εαυτό μου, έχω κατακτήσει ένα επίπεδο αυτογνωσίας και είμαι ήρεμη, χωρίς καθημερινά κλάμματα, χωρίς απελπισία. Είμαι πλέον σε θέση να εκτιμήσω αυτά που έχω (κάτι που δεν ίσχυε παλιότερα) και να επιβραβεύω πού και πού και τον εαυτό μου όταν κάνω κάτι καλό ή αξιέπαινο.
Παρ' όλες αυτές τις κατακτήσεις όμως, νιώθω άδεια. Ναι μεν πλέον είμαι ήρεμη, όμως δε νιώθω κανέναν ενθουσιασμό γι' αυτό που λέμε ζωή. Έχω απαξιώσει τις ερωτικές σχέσεις, γιατί μέσα σε κάθε σχέση που είχα πάντα αναζητούσα τη μοναξιά, και όταν τελικά χώριζα, λυτρωνόμουν. Η δουλειά (όταν υπάρχει) αποτελεί ρουτίνα που μου απομυζά όλη την ενέργεια και με γεμίζει στρες. Νιώθω καλά μόνο όταν είμαι με ανθρώπους που αγαπώ (οικογένεια, φίλους) και γελάμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Ή όταν τρώω σε εστιατόρια με έθνικ κουζίνα (αν και αυτό μου βγαίνει και λίγο απ' τη μύτη διότι πλέον προσπαθώ να κρατώ τα κιλά μου χαμηλά :P). Κατά τα άλλα, αναλογιζόμενη το μέλλον, σκέφτομαι «ζωή είναι, θα περάσει». Σε 50 χρόνια θα έχω πεθάνει, και τίποτα δε θα έχει σημασία πια.
Ξέρω, είμαι αχάριστη για τους γνωστούς λόγους (η ζωή είναι ένα δώρο, είμαι νέα και υγιής κοκ)- δεν το λέω αντιδραστικά, το πιστεύω πως είμαι αχάριστη. Ζηλεύω τους ανθρώπους που, παρά τις αντιξοότητες, παλεύουν με το κεφάλι ψηλά και διατηρούν το χαμόγελό τους. Κι εγώ χαμογελάω στους έξω- αν οι περισσότεροι από τους γνωστούς μου διάβαζαν τα παραπάνω, θα έπεφταν από τα σύννεφα. Μέσα μου όμως νιώθω ένα κενό, μια ματαιότητα. Αν είμαι έτσι στα 27, στα 55 τι θα κάνω;
Η ερώτηση είναι η εξής: Πιστεύεις πως αν συνεχίσω τις συνεδρίες με ψυχολόγο, έχω ελπίδες να δω τα πράγματα αλλιώς; Είμαι μπερδεμένη, δεν ξέρω αν είμαι έτσι γενετικά προγραμματισμένη ή αν έχω ακόμη άλυτα θέματα που δημιουργούν αυτό το φαινόμενο.
Ζητώ συγγνώμη για το μακροσκελές κείμενο και για τα τόσα θέματα που έθεσα στο τραπέζι, ήθελα όμως να είμαι όσο πιο ακριβής γίνεται.
– My life is more difficult than anyone else's on the planet, and yes I'm including starving children, so don't ask.
Επειδή έχεις πάει σε ψυχολόγο, ξέρεις την απάντηση. Έχεις ελπίδες να δεις τα πράγματα αλλιώς μόνο αν θέλεις να δεις τα πράγματα αλλιώς και παράλληλα είσαι πρόθυμη να κάνεις τη δουλειά που απαιτείται. Ο ψυχολόγος δεν θα σε σώσει από τον εαυτό σου, μόνο να σε καθοδηγήσει μπορεί.
__________________
7.
"Dear Α, μπα;
Καταρχήν θα ήθελα να σου πω, ότι σε λατρεύω και ακόμα περισσότερο, τις εύστοχες και έξυπνες απαντήσεις που μόνο εσύ ξέρεις να δίνεις. Από πολύ καιρό ήθελα να σου γράψω αλλά πάντα το ανέβαλα. Πλέον πήρα την απόφαση να σου στείλω κι εγώ το δικό μου πρόβλημα, ελπίζοντας να μπορέσεις να με βοηθήσεις όπως μπορείς. Έχουμε και λέμε... Είμαι 28 ετών και μένω σε ένα μικρό χωριό. Θεωρώ ότι δεν είμαι ντροπαλή αλλά αρκετά κλειστή. Θα μπορούσε κανείς να με πει και anti-social. Αν και έχω αρκετούς γνωστούς, ποτέ δεν κατάφερα να αναπτύξω κάποια φιλία μαζί τους - και συγκεκριμένα με άτομα τα οποία πιστέυω ότι ταιριάζαμε σαν χαρακτήρες κτλ, με αποτέλεσμα να παραμένουμε στα πολύ τυπικά έως ""άγνωστοι"" μεταξύ μας. Κι αν κάποτε κατάφερα να κρατήσω κάποιον άνθρωπο κοντά μου, θα ήταν, είτε γιατί περνούσαμε - αναγκαστικά - πολύ χρόνο μαζί, είτε γιατί η γνωριμία έγινε μέσω της οικογένειάς μου. Ωστόσο όμως, ποτέ δεν εξελίχθηκαν σε φιλία - ίσως όμως σε ""αναγκαστική φιλία"". Που σημαίνει ότι έχω έλλειψη από πραγματικούς φίλους. Πάμε τώρα και στο ερωτικό κομμάτι. Δεν έχω κάνει ποτέ μου σχέση. Αυτό σημαίνει ότι δεν έχω φιλήσει ποτέ άνθρωπο στα χείλη, ούτε έχω αισθανθεί ερωτικά χάδια κτλ, πόσο μάλλον να έχω σεξουαλικές εμπειρίες. Γνωρίζω πολύ καλά, ότι δεν έχω πρόβλημα με την εμφάνιση μου (άλλωστε η εμφάνιση είναι κάτι το επιφανειακό αλλά και υποκειμενική για τον καθένα μας). Σίγουρα όμως δεν είμαι straight και ούτε το έχω εξομολογηθεί ποτέ σε κάποιον άνθρωπο. Ωστόσο, είμαι σχεδόν σίγουρη, ότι όσοι με γνωρίζουν καλά με ""υποψιάζονται"". Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να κοιτάζω και τα αγοράκια και τα κοριτσάκια. Άλλά όσο μεγάλωνα (και συνεχίζω) ενδιαφερόμουν/μαι όλο και περισσότερο για το γυναικείο φύλο. Παρόλα αυτά, συνεχίζω να βασανίζω το μυαλό μου, τι μου αρέσει και τι όχι, και δεν μπορώ να καταλήξω, με αποτέλεσμα να μην ξέρω τι να κάνω, κι αν πρέπει να προχωρήσω με άντρα ή με γυναίκα πρώτα, άσχετα αν γνωρίζω ότι επιθυμώ περισσότερο τις γυναίκες. Για τους άντρες δεν είμαι ακόμα σίγουρη. Έχω/είχα ελάχιστα φλερτ με άντρες (πλέον όχι) και ακόμα πιο ελάχιστα, με γυναίκες. Επίσης, έχω σκεφτεί το ενδεχόμενο να είμαι asexual. Μάλλον δεν θέλω, ή φοβάμαι, ή σαν να αισθάνομαι τύψεις (όπως έγραψε και κάποια φίλη σε δίκο της πρόβλημα). Δεν έχω ερωτευτεί ποτέ αλλά έχω ενθουσιαστεί πολύ λίγες φορές, σε αντίθεση με κάποια άλλα άτομα που μέχρι την δική μου ηλικία θα είχαν ερωτευτεί δυο-τρεις φορές και ενθουσιαστεί δέκα. Βέβαια θα μου πεις, ότι μπορεί να μην έχει έρθει το κατάλληλο πρόσωπο ακόμα, συμφωνώ, αλλά έχω χάσει πάρα πολλά και μέχρι τότε... Δεν είμαι και πολύ μικρή και η ζωή φεύγει τρέχοντας. Και για το λόγο αυτό, επειδή στις μικρές επαρχίες είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να εκφραστεί η ομοφυλοφιλία, προσπαθώ να επικοινωνήσω με άτομα μέσω διαδικτύου. Μάλιστα είχα γνωρίσει δύο κοπέλες με αυτό τον τρόπο, όπου φυσικά δεν προέκυψε ποτέ κάτι, αλλά γενικά είναι πάρα πολύ δύσκολο όλο αυτό. Άτομα όμως, από τον περίγυρό μου, σνομπάρουν αυτού του είδους γνωριμιών όπως και οι περισσότεροι ""φυσιολογικοί"". Ποιά είναι η δική σου άποψη σου περί αυτού; Αλλά και όλων των παραπάνω που περιγράφω; Θέλω τόσα πολλά να σου γράψω... Αισθάνομαι φυλακισμένη και θέλω να δραπετεύσω! Περίμενω τις προτάσεις σου. Σε φιλώ!- Jane Doe
Αναφέρεις την έλλειψη φίλων και στενών σχέσεων διαδοχικά με το γεγονός ότι ζεις μέσα στη ντουλάπα – ας προσπεράσουμε μια μη αναγκαία, τεράστια εισαγωγή. Ζεις μέσα στην ντουλάπα. Μπορεί να είσαι γκέι, μπορεί να είσαι μπάι, μπορεί να είσαι ασέξουαλ, αλλά ό,τι και να είσαι, βρίσκεται στα σκοτάδια. Δεν υπάρχει σωστή και λάθος αφετηρία. Καθυστερείς το θέμα επειδή δεν θέλεις να το αντιμετωπίσεις, αλλά είναι βέβαιο ότι κατά βάθος ξέρεις τι πρέπει να κάνεις: απλώς να ζήσεις.
Μολαταύτα, παρόλο που αναφέρεις τα δύο δεδομένα το ένα μετά το άλλο, δεν φαίνεται να καταλαβαίνεις πόσο αλληλένδετα είναι. Αν δεν μπορείς να δεχτείς την σεξουαλικότητα σου, δεν μπορείς να δεχτείς τον εαυτό σου, και αν δεν δεχτείς τον εαυτό σου, δεν είσαι διαθέσιμη για καμία ανθρώπινη σχέση. Πώς θα κάνεις στενές φιλίες, αν ένα τόσο μεγάλο μέρος του εαυτού σου είναι στα σκοτάδια; Η απροθυμία σου να ολοκληρωθείς είναι φανερή σε όποιον σε γνωρίζει. Μπορεί να μην ξέρει τι δεν πάει καλά, αλλά αμέσως καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά.
Οι τύψεις που νιώθεις για την σεξουαλική σου ταυτότητα δεν είναι αστείο πράγμα, ούτε μικρό εμπόδιο, δεν θέλω σε καμία περίπτωση να το μειώσω. Όμως αυτό που νιώθεις σχετικά με το θέμα, αν δεν το αντιμετωπίσεις, θα χειροτερεύει, και αν όχι, σίγουρα δεν θα περάσει από μόνο του. Δεν θέλεις, φοβάσαι, ή νιώθεις τύψεις, κατά πάσα πιθανότητα όλα αυτά μαζί, και άλλα πολλά ακόμα που δεν μας λες ή δεν καταλαβαίνεις. Είναι ένα κουβάρι, και είσαι χωρίς φίλους, και είναι φανερό ότι χρειάζεσαι βοήθεια για να το ξεμπλέξεις.
Πράγματι, η ζωή τρέχει και χάνεται. Είσαι νέα και υγιής, αλλά δεν θα είσαι για πάντα, και χάνεις κάποια πολύ καλά χρόνια. Πρέπει να πας σε ψυχολόγο για να κάνεις την προσπάθεια να δεις ποια είσαι, και μετά, να το δεχτείς.
