Η αδερφή μου μου έστειλε το πρωί ένα εξαιρετικό, μεγάλο αφιέρωμα στο Rock 100, και από τότε που το διάβασα δε μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι. Το Rock 100, στην Παύλου Μελά -στη Διαγώνιο της Θεσσαλονίκης- σημάδεψε την παιδική μου ηλικία και μου έμαθε πολλά για τη μουσική.
Δεν υπάρχει πια, όμως και μόνο που είδα τις φωτογραφίες και διάβασα τους πρωταγωνιστές του να μιλούν για εκείνες τις εποχές, ένιωσα λες και μπήκα ξανά μέσα, και κατέβηκα στο υπόγειο για να ανακαλύψω το επόμενο βινύλιο που θα αγοράσω...
1. Η βιτρίνα
Την πρώτη φορά που την είδα, το 1986, έμεινα έκθαμβος. Ήταν σαν ίντερνετ πριν το ίντερνετ. Σε μια εποχή που ήταν πανδύσκολο να μάθεις τις νέες κυκλοφορίες ξένης μουσικής (το Μουσικόραμα έπαιζε για μισή ώρα την εβδομάδα, κάθε Παρασκευή) ήταν όλες εκεί. Σε μια βιτρίνα ασφυκτικά γεμάτη, στη μέση της οποίας δέσποζε μια τηλεόραση που έπαιζε δορυφορικά μουσικά κανάλια - πριν αυτά εμφανιστούν στους τηλεοπτικούς δέκτες των κοινών θνητών.
Στεκόμουν για ώρα, παιδάκι 8 χρονών, κι έβλεπα τα βίντεοκλίπ, χωρίς ήχο, το ένα μετά το άλλο και ονειρευόμουν πως κάποτε θα μπορούσα να ζήσω μέσα σ' αυτήν τη βιτρίνα.
2. Η Madonna
Ξεκίνησα με το χαρτζιλίκι μου να αγοράζω δίσκους τότε (μέχρι τότε έπαιρνα κυρίως κασέτες), και για πολλά χρόνια έτρεχα κάθε φορά, την πρώτη μέρα κυκλοφορίας οποιουδήποτε άλμπουμ ή single της Μαντόνα, για να το πάρω από εκεί.
Στο ποστ μου "Έντεκα από τα αγαπημένα μου soundtrack" έγραφα πρόπερσι:
Απ' τους πρώτους δίσκους που αγόρασα στα 9 μου με δικά μου λεφτά ήταν το soundtrack του Who's That Girl, το 1987. Θυμάμαι τη Δευτέρα που κυκλοφόρησε, ως συνεπής φαν της Μαντόνα πήγα στο Rock 100, το κλασικό –αν και κάπως σνομπ- δισκάδικο της πόλης, απ' τις 9 το πρωί. Δεν είχε έρθει και πήγαινα βόλτες ξαναγυρίζοντας κάθε τόσο με αγωνία να δω μήπως ήρθε.
Τελικά τον αγόρασα (620 δραχμές) και με το βινύλιο στα χέρια έτρεξα στη στάση του λεωφορείου για να γυρίσω σπίτι να τον ακούσω. [Θα αποδεικνυόταν απογοήτευση, μόνο τέσσερα δικά της τραγούδια, τα υπόλοιπα μάπες –ας μην πω για την ταινία.]
Η πιο έντονη ανάμνηση είναι όμως όταν ήρθε τελικά το λεωφορείο. Περιεργαζόμουν το δίσκο και ένας παππούς κοιτούσε επίμονα το εξώφυλλο και τελικά με σκούντηξε: «Τι έπαθε αυτή;»
«Τι εννοείτε;» ρώτησα.
«Μα, πώς είναι έτσι τα μάτια της;;; Γιατί είναι τόσο μεγάλα;»
«Εεε...» απάντησα και κοίταξα αλλού.
Σχεδόν σ' όλη τη διαδρομή ο παππούς μονολογούσε, κολλημένος: «Αφύσικα μεγάλα... κάτι έπαθαν, μα, δες τα! Είναι υπερβολικά μεγάλα...»
3. Οι άνθρωποι
Μου έμαθαν πάρα πολλά, ειδικά όσοι δούλευαν κάτω και αγαπούσαν την ποπ όσο εγώ. Ο ιδιοκτήτης, ο μέγας γνώστης και καλός δημοσιογράφος Νίκος Θεοδωράκης, αγαπούσε την καλή μουσική και προσπάθησε να με στρέψει προς τα εκεί, αλλά δεν τα κατάφερε. Μάλιστα πιο μετά, έμαθα απ' τη μαμά μου ότι τη δεκαετία του '90 της είχε μιλήσει, συμβουλεύοντάς την να με σπρώξει προς τη χαρντ ροκ και τη μέταλ ώστε να ξεκολλήσω απ' τη Μαντόνα και την ποπ, γιατί υπήρχε κίνδυνος να γίνω γκέι. (Ενώ αν άκουγα χέβι μέταλ με το ζόρι θα γινόμουν στρέιτ!?)
4. Το πρώτο cd
Ήταν το 1991 όταν ο μπαμπάς μου δέχτηκε επιτέλους να αγοράσουμε compact disc player. Το αγοράσαμε, το συνδέσαμε και μετά συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχαμε ούτε ένα cd για να ακούσουμε.
Ανεβήκαμε στο μηχανάκι του και εισβάλλαμε στο Rock 100 ψάχνοντας το τέλειο cd που θα ταίριαζε και στους δύο μας. Μας πρότειναν -και πόσο δίκιο είχαν- το Red Hot + Blue, τη συλλογή για το AIDS με διάφορους καλλιτέχνες.
Αυτό ικανοποίησε και το μπαμπά μου (όλα τα τραγούδια ήταν διασκευές από παλιές επιτυχίες του Cole Porter, και ανάμεσα στους καλλιτέχνες ήταν ο David Byrne που του άρεσε) αλλά και εμένα (τα περισσότερα τραγούδια ήταν σε μοντέρνο στυλ και από τραγουδιστές της εποχής).
5. Η τελευταία φορά που είδα τον Αντώνη Παραρά
Πριν γίνει τηλεοπτικός αστέρας με το Κομφούζιο, ο Παραράς ήταν ήδη ο καλύτερος διασκεδαστής στις Κατασκηνώσεις της ΧΑΝΘ στον Άγιο Νικόλαο Χαλκιδικής όπου πήγαινα για αρκετές εβδομάδες κάθε καλοκαίρι στα τέλη των '80ς. Τα βράδια έβγαινε στη σκηνή στο θεατράκι (μαζί με τον Σωτήρη Καλυβάτση, άλλο πηγαίο ταλέντο) και μας έκαναν να ξεκαρδιζόμαστε με το πρωτόγονο αλλά απολαυστικό stand up comedy τους.
Μια μέρα, γύρω στο 1996, μπαίνοντας στο Rock 100 τον είδα να κοιτάζει δίσκους. Είχα μάθει ότι είχε λευχαιμία, στο ραδιόφωνο έκαναν εκκλήσεις για αίμα, κάποιοι έλεγαν ότι θα πέθαινε. Κι όμως ήταν εκεί, ολοζώντανος, χαμογελαστός, ευγενικός όπως πάντα. Δεν τόλμησα να τον ρωτήσω για την αρρώστια.
Θυμάμαι μόνο το χαμόγελό του, και τη χαρά μου. «Ο άνθρωπος που νίκησε το θάνατο!» σκέφτηκα, και μου έδωσε μεγάλη ελπίδα. Πίστευα ακόμα σε θαύματα. Λίγους μήνες μετά, στα 30 του, έχασε τη μάχη.
Μουσική λοιπόν. Μέχρι το τέλος.
