Γεννήθηκα τον Φεβρουάριο του 1990 στα όμορφα Χανιά. Από τη γέννησή μου κιόλας, κάτι δεν πήγαινε καλά, ζύγιζα σχεδόν 5 κιλά! Ήμουν σίγουρα το πιο βαρύ νεογέννητο του νησιού, γι' αυτό μεγαλώνοντας άρχισα να παίζω μπάσκετ. Όταν λοιπόν έχασα τα επιθυμητά κιλά, - μετά από 10 χρόνια πρωταθλητισμό -, αποφάσισα να σταματήσω. Στο σχολείο δεν διάβαζα, έμοιασα στον πατέρα μου, - πήγαινα χωρίς βιβλία -, όμως κάθε χρόνο ήμουν ηγετικό μέλος του 15μελούς συμβουλίου. Ευτυχώς, ήμουν ένα πολύ αντιδραστικό παιδί, έκανα καταλήψεις, πήγαινα κόντρα στους καθηγητές μου, για λόγους που ένιωθα και με «έπνιγαν», - λόγους που τότε δεν μπορούσα ακόμα να εκφράσω -, που δυστυχώς για εκείνους, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν. Αυτό που ρωτούσαν, ήταν, «Αποφάσισε τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις». Πότε δε με έπεισαν να αφιερώσω χρόνο για να ψάξω την απάντηση, μάλλον επειδή δεν ήταν καν ερώτηση, ήταν μια αυταρχική κατάφαση. Έπειτα μου έλεγαν, «Αφού δε διαβάζεις, δε θα καταφέρεις τίποτα στη ζωή σου».
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι που σήμερα κάνουν μάθημα στα παιδιά σας, που αντιπροσωπεύουν την Παιδεία της Ελλάδας. - κι εγώ παιδί τότε, σκέφτηκα, ο καθένας έχει τη γνώμη του, Δημοκρατία έχουμε.
Έφυγα. Ανέβηκα στην Αθήνα. Αποφάσισα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να μιλήσεις σε πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα, χωρίς να έχουν το δικαίωμα να σε διακόψουν για δύο ώρες, με το δικαίωμα - αν το θελήσουν - να σου μιλήσουν γι' αυτό που άκουσαν αργότερα, στο φουαγιέ.
Όταν αγαπάς, φεύγεις εύκολα. Αυτή η φυγή, κρύβει μέσα της ισορροπημένη σκέψη, αλτρουισμό και μια κρυφή αυταρέσκεια που αποδεικνύεται αργότερα.
Τελείωσα τις σπουδές μου και σκέφτηκα πως θέλω εγώ να επιλέγω τα λόγια που θα τους πω. Ίδρυσα μια εταιρεία παραγωγής, ξεκίνησα να μεταφράζω και να διασκευάζω θεατρικά έργα, άρχισα να παίζω στο θέατρο. Τραγουδούσα από την χαρά μου! Και σκέφτηκα: «Αφού χαίρομαι τόσο, γιατί να μην σπουδάσω και τραγούδι;» Έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών και φέτος ολοκληρώνω το 4ο έτος, κι όποτε έχω χρόνο, τραγουδάω σε μαγαζιά με φίλους μουσικούς. Προσεγγίζω για δουλειά ανθρώπους που με εμπνέουν, κι έπειτα από μία συμφωνία, λεγόμαστε από κοινού συνεργάτες. Δημοκρατικές διαδικασίες. Όμως, εξακολουθούσε κάτι να με «πνίγει».
Η απληστία έσπειρε το έδαφος, κι ο εγωκεντρισμός θερίζει πριν καν μπορέσεις να θαυμάσεις το έργο σου.
Οι θεατές άλλοτε, μορφώνονταν από το θέατρο, διδάσκονταν από τα λάθη τους, ένιωθαν ένα με τους ήρωες. Κατέρριπταν την έννοια της εξουσίας και ταυτίζονταν ξανά με τις αρχές της δικαιοσύνης. Η τέχνη κάποτε, εξυμνούσε τη δεδομένη αλήθεια της εποχής, την ανθρωπιά τους. Σήμερα δεν υπάρχουν ήρωες και αντιήρωες, υπάρχουν οι δειλοί και οι ψεύτες. Γεννιόμαστε σε μια κοινωνία διεστραμμένη που σε ωθεί να διαλέξεις κατεύθυνση, που δε σου λέει ποτέ την αλήθεια, αντίθετα, σε κατηγορεί ότι κινείσαι υπόγεια και μάλιστα σε λανθασμένη διάβαση.
Η απόκτηση δεν ήταν ποτέ το χαμένο έπαθλο, αλλά η διαδρομή που σε φέρνει πιο κοντά στην ευτυχία σου.
Απομονώθηκα. Επαναπροσδιόρισα τα πάντα. Συζήτησα αμέτρητες ώρες με τον εαυτό μου. Παρατήρησα τους ανθρώπους και τη φύση. Τα λουλούδια αγαπιούνται, επιτρέπουν να φυτρώσει κάθε λογής λουλούδι στο χωράφι τους, γεννιούνται και πεθαίνουν μόνα, οι άνθρωποι γιατί αλληλοσκοτώνονται; Ξέρουν για ποιο λόγο πάνε σε πορείες; Γιατί μπερδεύουν ακόμα τους αναρχικούς με τους ψευτοεπαναστάτες; Γνωρίζουν την ουσιαστική διαφορά μεταξύ πληροφορίας και γνώσης; Μια πορεία αναρχικών, τι διαφορά έχει από μια αυτοθυσία ευσυνείδητων;
Τα λουλούδια δεν πάσχουν από αυταπάρνηση, ο άνθρωπος πάσχει λόγω της νοημοσύνης του.
Είμαι κατά των φανατισμένων. Κλείνονται στο δωμάτιο τους και δε ξέρεις τι όψη θα έχει το βλέμμα τους την επόμενη μέρα, τι όπλο μπορεί να κρατάει το χέρι τους, τι γεννητικά όργανα θα έχουν κάτω από τα σκέλια τους, τι διαστροφές ή ανάγκες προσπαθεί να κρύψει ή να καλύψει αντίστοιχα ένα τρυφερό αγόρι... - διαιωνίζοντας την ανωμαλία της φύσης εις βάρος της υγείας του. Και τότε σκέφτηκα:
Η αποδοχή δεν κατακτιέται, δεν είναι απόκτημα νοημοσύνης. Η αποδοχή επιτυγχάνεται αναγνωρίζοντας την ελευθερία σε ότι μπορεί να δει η κόρη του ματιού μου.
Και έφυγα. Ταξίδεψα πολύ. Απελευθερώθηκα. Ερωτεύτηκα ξανά τη φύση. Αποδέχτηκα κατά πολύ τον εαυτό μου. Ερωτεύτηκα τα μάτια σου... Σε αγάπησα... Αγάπησα μέσα από εσένα, εμένα... Άρχισα να γράφω...
Οι μεγάλοι έρωτες δεν τελειώνουν ποτέ, μονάχα διαρκούν και ταξιδεύουν από τόπο σε τόπο. Οι εραστές συναντιούνται σπάνια, αποφεύγουν σαν τρελοί το χτύπημα της ένωσης τους, ζουν χωριστά μα ξυπνούν κάθε μέρα με τη θύμησή τους. Οι μεγάλοι έρωτες αρχίζουν από την γέννηση τους και πεθαίνουν όταν για τελευταία φορά κλείσουν τα μάτια τους.
Το πρώτο μου βιβλίο, με τίτλο «Κάποτε μαζί με τον απόντα», είναι ένα ποιητικό παραμύθι για μεγάλους, με οδηγό ένα αθώο παιδί και τα συναισθήματά του, το οποίο μας μιλά για την Ελευθερία, τον Σεβασμό, την Αγάπη και τον Έρωτα. Ξεκίνησα να το γράφω τον Ιούλιο του 2015 στην Μύκονο, ταξίδεψα μαζί του σε πολλά νησιά και το ολοκλήρωσα τον Αύγουστο στα Χανιά. Τον Σεπτέμβρη, για συναισθηματικούς λόγους, ταξίδεψα στη Μύκονο για να βάλω την υπογραφή μου εκεί. Μετά από τρεις μήνες το βιβλίο μου εκδόθηκε, έπειτα μεταφράστηκε στα γαλλικά και σύντομα θα κυκλοφορεί σε όλη τη Γαλλία. Σε λιγότερο από δύο μήνες, θα κυκλοφορήσει το δεύτερό μου βιβλίο, με τίτλο «Άρωμα κανέλας».
Η ανιδιοτελής αγάπη είναι κινητήριος δύναμη, ο έρωτας ακολουθεί προσκολλημένος, μα δεν προφταίνει με υγιή τρόπο να κάνει τον κύκλο του. Φοβάται το μεγαλείο της, ζει με τον φόβο της απώλειάς της, αυτοκαταστρέφεται από τα πάθη του.
Πριν λίγες μέρες, ο άνθρωπος που αγαπώ όπως μόνο εμείς γνωρίζουμε, με κατηγόρησε για ένα ψέμα που δεν ήταν αλήθεια και το ήξερε. Μου μίλησε σκληρά, μου είπε πως δε θέλει καμία επαφή μαζί μου κι ότι ήδη νιώθει ανακούφιση που δε θα μιλάμε. «Ο Φοίνικας», σκέφτηκα και συνέχισα το ταξίδι μου...
Δεν είναι ανακούφιση, είναι αυτοκαταστροφή. Γιατί χτίζεις αφού γκρεμίζεις; Ο Φοίνικας πεθαίνει για να ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του, εσύ γιατί εξιδανικεύεις την αυτοκαταστροφή του; Δεν είσαι πουλί, είσαι ο άνθρωπός μου...
Στην Αθήνα, γράφω συνήθως στο μαγαζί μας, στο Ababa Bar... Πριν από τέσσερις μήνες, μαζί με τον εικαστικό, - και πάνω απ' όλα οικογενειακό μου φίλο -, Δημήτρη Αστερίου, ανοίξαμε το Ababa Bar - Gallery, στο Παγκράτι. Ο Δημήτρης, από το 2004, έχει το «αδερφάκι» του στα Χανιά, στο Παλιό λιμάνι. Το Ababa είναι ανοιχτό κάθε μέρα, από τις 10.00 το πρωί έως αργά το βράδυ. Προσφέρουμε καφέ, ποτά και ιδιαίτερα Cocktails. Η μουσική που ακούμε κυρίως, είναι Jazz, Ρop και Swing. Στον πάνω χώρο φιλοξενούμε εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας, καλλιτέχνες που θαυμάζουμε και μας τιμούν. Για τον Ιούνιο, - για πρώτη φορά φέτος, και θέλω να το κάνω κάθε χρόνο -, οργανώνω στον πεζόδρομο του Ababa ένα καλλιτεχνικό φεστιβάλ, με σκοπό να ενώσω τις τέχνες. (μουσικοί, ηθοποιοί, χορευτές, tattoo artist κτλ)
Αυτή την περίοδο, τελειώνω το μοντάζ της πρώτης μου ταινίας μικρού μήκους που γύρισα τον Νοέμβρη στην Κωνσταντινούπολη, με τίτλο «Hymn to Freedom». Το σενάριο, η σκηνοθεσία και η παραγωγή, φέρουν το όνομα μου, η αφήγηση το όνομα της Μαρίας Σολωμού, μουσική έγραψαν οι Sanchoo 003, (Φώτης Σιώτας, Κώστας Παντέλης) και το μοντάζ έχει αναλάβει ο Ανδρέας Σαραβάνος.
Παράλληλα γράφω το τρίτο μου βιβλίο, που λέγεται «Φλεβάρης», κι όποτε έχω χρόνο, μία - δύο φορές το μήνα, φεύγω από την Αθήνα για να εμπνευστώ παραπάνω και να προχωρήσω. Συνήθως ο προορισμός μου είναι η Μύκονος...
«Όταν σε βλέπω πεθαίνω
όταν δε σε βλέπω ζω χαρούμενη περιμένοντας να πεθάνω πάλι»
Το βιβλίο «Κάποτε μαζί με τον απόντα», κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Σοκόλη.
Αbaba Bar, Τιμοθέου 3, Παγκράτι
σχόλια