Τραγούδια για να μην ξεχνάμε απο το περιοδικό Semana
To Semana γιόρτασε τα 30 χρόνια παρουσίας του στο χώρο της δημοσιογράφιας με ένα τεύχος αφιέρωμα σε 30 χρόνια Κολομβιάνικης ιστορίας.
Τα ᾽80ς και τα ᾽90ς και τα ᾽00ς ήταν για την Κολομβία δεκαετίας φυσικών καταστροφών, πολιτικής και οικονομικής αστάθειας και κοινωνικών προβλημάτων. Τα τελευταία χρόνια οι ρυθμοί ανάπτυξης τρέχουν και οι ειρηνευτικές διαδικασίες που θα τερματίσουν το μεγαλύτερο εμφύλιο πόλεμο στον κόσμο (απο τα ᾽50ς!) προχωρούν. Όπως δείχνουν όμως και οι προσφατες απεργίες και διαδηλώσεις, η ανάπτυξη βασίζεται σε ένα άγριο σύστημα εκμετάλευσης των φτωχών και στην απαξίωση των μη λευκών κοινοτήτων.
Η δημοσιογραφία γενικά είναι ελεγχόμενη αλλα το Semana είναι γενικά σοβαρό, τολμηρό και αντικειμενικό στις έρευνες του. Εδώ έχει διαλέξει τα πολιτικά τραγούδια που αντικατοπτρίζουν τις αντιφάσεις τις χώρας.
1. La cucharita
Los carrangueros de Ráquira
1980
Ένα τραγούδι - ανεπίσημος εθνικός ύμνος που εκφράζει την κοινωνική κατάσταση των τελευταίων τριάντα ετών μέσα απο την ιστορία ενός αγρότη που μεταναστεύει στην Μπογκοτά και πέφτει θύμα κλοπής. Η εσωτερική μετανάστευση είτε λόγω φτώχειας (θυμηθείτε και τις φιλόδοξες κοπελιές στην βασισμενη σε αληθινα γεγονότα σαπουνόπερα ᾽Χωρίς αυτά δεν υπάρχει παράδεισος᾽) είτε λόγω των εκτοπισμών του εμφυλίου είναι τεράστιο θέμα, η υπαιθρος ερημώνει και πολυς κοσμος καταλήγει στην Ciudad Bolivar, μια παραγκούπολη στον Νότο της Μπογκοτά και ζουν με τα ελάχιστα κάνωντας τα πάντα για ψίχουλα.
2. La guerra de los callados
Joe Arroyo
La guerra de los callados
1990
Ο Τζο Αρόγιο είναι ο αντίστοιχος Βαμβακάρης της σάλσα, η δουλειά του ενώ χαρευεται εκφράζει την πίκρα ενός κόσμου που υποφέρει στο περιθώριο.
Ο Αρόγιο ξεκίνησε να τραγουδά στους οίκους ανοχής της Καρθαγένης και παρουσιάζει την πολη πολύ διαφορετικά από ό,τι θα διαβάσετε στον Ἔρωτα στα χρόνια της χολέρας᾽ και στους τουριστικούς οδηγούς. Μιλάμε για εναν απο τους μεγαλύτερους μουσικούς που υπήρξαν ποτέ, αξίζει να ανακαλύψετε την μεγαλοφυία του. Εδώ μιλά για τον εμφύλιο πολεμο και όπως λεει το πρωτότυπο ᾽κανεις δεν εκφράζει την κατασταση της χωρας μας καλύτερα τα τελευταία 30 χρόνια᾽.
Ο πολεμος είναι θεμα ταμπου που γενικά αποφευγεται.
3.Mi Tierra
Ekhymosis
1998
Πριν ο Juanes γίνει σουπερ σταρ είχε τραγουδήσει και αυτό το χαρωπό και απλό τραγουδάκι που καμαρώνει για τα χώματα της μαμάς πατρίδας. Χωρίς εξάρσεις και εθνικιστικές κορώνες, απλό, λίγο αφελές αλλά αφοπλιστικά συγκηνητικό και ας έχει όλα τα τουριστικά κλισέ μαζί.
4.Somos Pacífico
ChocQuibTown
2007
Οι ChocQuibTown είναι ένα χιπ χοπ συγκρότημα με καταγωγή απο το Choco, μια περιοχή που βρέχεται απο τον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό. Το Choco είναι μια πλουσια περιοχή (έχει και ορυχεία χρυσού) στην οποια ομως ο πολεμος με τους ανταρτες, τους παραστρατιωτικούς, τον τακτικό στρατό και διάφορους άλλους είναι καθημερινό φαινόμενο.
Η φτώχεια και οι ανισότητες είναι τεράστιες με τον κυρίως μαύρο πληθυσμό συχνα εξαθλιωμένο. Δεν συνίσταται ακριβώς για διακοπές. Οι ChocQuibTown δίνουν πίσω στους συμπολίτες τους την αξιοπρέπεια τους τραγουδώντας ενάντια στην εκμετάλευση και την λεηλασία της περιοχής με χιουμορ αλλά και σιδερένια θέληση. Και στυλιστικά πάντα άψογοι!
5. Sin oficio
Systema solar
2006
Ένα ακόμα κατηγορώ στις κοινωνικές ανισότητες και ένας ύμνος στον μέσο Κολομβιανό που για να επιβιώσει κάνει τα πάντα ακόμα και όσα δεν φαντάζοταν, όλα τα επαγγέλματα μαζί - νόμιμα, παράνομα και ημιπαράνομα. Αγχωτικό και επίκαιρο και μας αφορά πολύ περισσότερο απο όσο θα θέλαμε. Προσωπικά κάπου εκει στη μέση της απαρίθμησης των ατελείωτων επαγγελμάτων το σταματώ, δεν αντέχεται, αν δεν ξέρεις όμως την γλώσσα ίσως να μπορείς να το εκτιμήσεις καλύτερα!
[++++]
Πρόσθεσα αυτό το αριστούργημα για την καταστροφή του Αρμέρο
6. Silva y Villalba
Toda una vida
2004
Η τραγωδία του Αρμέρο το 1985 μετά την έκρηξη του ηφαίστειου Nevado del ruiz ήταν κυριώς ένα πολιτικό έγκλημα παρά μια φυσική καταστροφή. Συνειδητά αποφασίστηκε η μη εκκενωση της πόλης διοτι δεν ήταν συμφέρουσα οικονομικά. Μάλλον κανείς δεν περίμενε τον απολογισμό σοκ των 23.000 νεκρών απο τους 30.000 κατοικους της ευρυτερης περιοχής. Όποιο παιδάκι βρέθηκε σε νοσοκομειο δώθηκε για υιοθεσία στο εξωτερικό ή στην Μπογκοτά σε πλούσιες οικογένειες.
Οι Silva και Villalba ζητούν απο τον Θεό εξηγήσεις για τα ανεξήγητα, με σπαρακτικό τρόπο και άπειρο σεβασμό σε όσους χάθηκαν.
Διάλεξα αυτήν την εκδοχή του τραγουδιού που δείχνει σκηνές απο τις πρώτες μέρες της καταστροφής χωρίς ομως να δειχνει εικόνες φρίκης.
*Και μου αρέσει πολύ η Σακίρα απλά είναι μάλλον περιττές οι συστάσεις!
σχόλια