Θέλει πολλά κότσια για να μιλήσεις ξεκάθαρα και να πάρεις σαφή θέση για όσα γίνονται - ειδικά τώρα που με τα social media θα σε βρίσουν έτσι κι αλλιώς. (Αν πάρω τη θέση άλφα, θα με βρίσουν οι υποστηρικτές της βήτα, αν πάρω τη βήτα θα γίνει το αντίστροφο - οι εποχές της τυφλής αποδοχής έχουν περάσει οριστικά.)
Έγραψε χτες ο Μαυρίδης στο Facebook του (George Mavridis) με αφορμή το θέμα του Ωραιοκάστρου:
Αυτός είναι ένας δίσκος που σερβίρανε καφέ οι πρόγονοί μου όταν ζούσαν στην Κωνσταντινούπολη.
Τον πήραν μαζί τους όταν έφυγαν και ίσως να είναι ένα από τα λίγα πράγματα που κατάφεραν να κουβαλήσουν από το σπίτι τους. Από την φωτογραφία μπορείς να καταλάβεις ότι λείπουν τα χερούλια, πουλήθηκαν στην κατοχή για να αγοράσουν φαγητό.
Οι παππούδες μου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο "Φανάρι" μέχρι που ήρθαν πρόσφυγες στην Θεσσαλονίκη το 1922.
Άλλαξαν τα επίθετά τους για να μην τους φτύνουν στο δρόμο και τους φωνάζουν "Τουρκόσπορους" οι Έλληνες.
Με λίγα λόγια είμαι εγγονός τουρκόσπορου πρόσφυγα που δεν πιστεύει σε καμία θρησκεία και απλά από θέμα τύχης δεν γεννήθηκα 150 χιλιόμετρα βορειότερα για να λέγομαι Βούλγαρος, Αλβανός, Σέρβος ή Σκοπιανός.
Καλό θα είναι λοιπόν κάποιοι γονείς εκεί στο Ωραιόκαστρο που μεγαλώνουν παιδιά να μην ξεχνάνε από πού προέρχονται και να πάψουν να πιστεύουν ότι είναι γαλαζοαίματοι γιατί το μισό Ωραιόκαστρο είναι κτισμένο από Μικρασιάτες και Πόντιους πρόσφυγες.
Υ.Γ.: Σε περίπτωση που κάποιος έχει στο μυαλό του να μου πει ότι "τα εδάφη είναι δικά μας και αυτοί τότε ήταν Έλληνες κτλ", θέλω να του πω ότι ο Αλέξανδρος έφτασε μέχρι την Ινδία, και από όσο ξέρω έχει και κάτι φυλές με ξανθά μαλλιά και γαλάζια ματιά και στη Συρία υπάρχουν ελληνόφωνα χωριά, και κάθε φορά που αναφέρεται αυτό όλοι γεμίζουν με περηφάνια και δόξα. Οπότε σε οποιοδήποτε εθνικιστικό σας παραλήρημα να ξέρετε ότι και οι Συρίοι σε Ελληνικά εδάφη ζούσαν. Οπότε όχι όπου μας συμφέρει έτσι, και όπου δεν μας βολεύει γαργάρα.
Άσχετα αν συμφωνώ πάντα μαζί του (εδώ συμφωνώ - δεν έχω πειστεί καθόλου ότι οι γονείς στο Ωραιόκαστρο φοβούνταν απ' την αρχή τις "ασθένειες"), με πολλή χαρά βλέπω τον Μαυρίδη -φίλο μου απ' το δημοτικό σχολείο μέχρι και τώρα- να μην κωλώνει όταν πρόκειται για κοινωνικά θέματα κι ας ξέρει πως για κάθε μπράβο που θα ακούσει θα ακούσει και ένα (ή και πολύ περισσότερα) "ουστ".
Γνωρίζω καλά ότι στεναχωριέται με τα αρνητικά σχόλια, ιδίως όταν είναι κακοπροαίρετα ή άδικα. Μπορεί να δίνει την εντύπωση ενός τύπου που παρτάρει όλη την ώρα και αδιαφορεί για τις γνώμες των άλλων όμως δεν είναι έτσι: Πρόκειται για ένα βαθύτατα ισορροπημένο άνθρωπο που, σε αντίθεση με άλλους Έλληνες σελέμπριτι δεν θεωρεί πως "κάθε διαφήμιση είναι καλή διαφήμιση" ούτε πως "Ας λένε ό,τι θέλουν για μένα αρκεί να γράφουν σωστά το όνομά μου". Πιστεύω πως πληγώνεται με τις υβριστικές επιθέσεις εναντίον του, ακριβώς γιατί είναι σαν τον καθένα μας - τι πιο φυσιολογικό να σοκαριστείς που άνθρωποι που δε σε γνωρίζουν προσωπικά σου κάνουν επιθέσεις λες και τους σκότωσες τη μάνα.
Χοντρόπετσος αμοραλιστής δεν είναι, ευτυχώς όμως δεν μοιάζει ούτε με το υπόλοιπο κομμάτι των σελέμπριτι που είναι απεγνωσμένοι για αποδοχή και γλείφουν το κοινό τους για να ακούν καλά λόγια.
Και γι' αυτό τον εκτιμώ ακόμα περισσότερο: Όταν μιλά υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (για τους πρόσφυγες, για την ανεξιθρησκία, για τα δικαιώματα των γκέι, για τον κοινωνικό ρατσισμό) ξέρει ότι στο τέλος θα πληγωθεί συναισθηματικά απ' όλες τις αντιδράσεις, κι όμως το κάνει.
Χοντρόπετσος αμοραλιστής που λατρεύει να προκαλεί αντιδράσεις δεν είναι, ευτυχώς όμως δεν μοιάζει ούτε με ένα άλλο μεγάλο κομμάτι των σελέμπριτι που είναι απεγνωσμένοι για αποδοχή και γλείφουν το κοινό τους για να εισπράττουν θαυμασμό και επιτυχία.
Βάζοντας όμως στη ζυγαριά το προσωπικό κόστος (την ταραχή απ' το βρίσιμο, το αίσθημα αδικίας, ακόμα και τις δουλειές που μπορεί να χαλάσουν) και την ανάγκη του να είναι αληθινός και να χρησιμοποιήσει την (όποια) δημόσια φωνή του για κάνει αυτό που θεωρεί σωστό, κερδίζει πάντα το δεύτερο.
Δεν λέω πως είναι κανάς οσιομάρτυρας που θυσιάζεται για τους αδύναμους, όμως όλες οι περιπτώσεις που εξέφρασε προοδευτικές απόψεις τού κόστισαν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Παρόλα αυτά δεν μοιάζει να έχει κανένα σκοπό να σταματήσει. Κι αυτό, στα μάτια μου, τον κάνει το καλύτερο είδος "σελέμπριτι": καλό άνθρωπο.
