__________________
1.
Βλέπω πρωινή πολιτική εκπομπή σε κανάλι της TV. Η παρουσιάστρια κάποια στιγμή δείχνει στην οθόνη έναν τύπο που είναι σε σύνδεση μαζί του. Ο τύπος είναι Έλληνας στην Σουηδία που έχει ανοίξει αλυσίδα καφέ εκεί. Η παρουσιάστρια λέει 'για να δούμε τον δαιμόνιο Έλληνα που πήγε στο εξωτερικό και...'.
.........
Θα τρελαθούμε;
Τόσοι άνθρωποι από τόσες χώρες δεν έχουν πάει σε άλλες χώρες και δουλεύουν εκεί, ζουν εκεί, έχουν κάνει οικογένειες εκεί, ανοίγουν μαγαζιά εκεί κλπ. Ο δαιμόνιος έλληνας ξεχωρίζει από όλους αυτούς; Είναι ικανότερος και κάνει περισσότερα από τους άλλους; Και αν ναι (επειδή είναι έλληνας) τότε γιατί δεν παρουσιάζουν και τους έλληνες που πήγαν στα ξένα και γύρισαν νύχτα επειδή προσπάθησαν να κλέψουν την εφορία και το εκεί κράτος τους κυνήγησε; Ή γιατί δεν παρουσιάζουν τους ελληνες που δουλεύουν λάντζα ή γκαρσόνια μέχρι να πάρουν σύνταξη; Αυτοί δεν είναι δαιμόνιοι έλληνες;
Με την ευκαιρία θυμήθηκα τώρα ένα ρεπορτάζ για τους πρόσφυγες (που έπαιξε σε πολλά κανάλια). Το ρεπορτάζ ήταν σε χωριό, στο σπίτι μίας οικογένειας που είχε φιλοξενήσει πρόσφυγες γιατί δεν άντεχαν να τους βλέπουν στις λάσπες, ξυπόλυτους, άπλυτους, πεινασμένους και καταταλαιπωρημένους. Σε όλα τα κανάλια οι δημοσιογράφοι τους εκθείαζαν. Σε κάποιο από αυτά ο δημοσιογράφος κάνει το λάθος να τους ρωτήσει με χαμόγελο 'Τι λένε για σας οι συγχωριανοί σας; Πώς σας αντιμετωπίζουν;' και παίρνει την απάντηση 'Δεν μας μιλάνε από τότε που βάλαμε τους πρόσφυγες στο σπίτι μας' και 'Στο καφενείο μας απειλούν γιατί φοβούνται ότι εξαιτίας μας θα γεμίσει με πρόσφυγες το χωριό'. Κουβέντα δεν είπε ο δημοσιογράφος, το βούλωσε. Δεν συνέχισε το ρεπορτάζ. Τίποτε δεν γράφτηκε γι'αυτό από κανέναν. Το ρεπορτάζ έπαιζε για 3 μέρες χωρίς κανείς να αναφέρει ότι οι συγχωριανοί δεν τους μιλούσαν και πως τους απειλούσαν στο καφενείο. Τσιμουδιά. Όλα τα έβαλαν κάτω από το χαλί.
- και όλα καλά
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Νομίζω ότι κάπου ήθελες να τα πεις. Πες τα εδώ, γιατί όχι.
__________________
2.
Αγαπητή Α,μπα θα ήθελα να σε ρωτήσω την άποψη σου για την άμβλωση. Πρόσφατα μου έχει συμβεί να μείνω έγκυος απο κάποιον που δεν έχουμε σχέση και η απόφαση μου ήταν να διακόψω την εγκυμοσύνη έχοντας τη δική του στήριξη σχετικά. Η απόφαση ήταν πολύ δύσκολη και ψυχοφθόρα για εμένα αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να αντεπεξέλθω στο να μεγαλώσω ένα παιδί και ειδικά μόνη μου. Θαυμάζω τις μητέρες και τους πατέρες που το κάνουν.
Η απορία μου είναι η εξής. Πως είναι δυνατόν στις μέρες μας που υποτιθείται προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα αυτό παραμένει θέμα ταμπού. Προσωπική μου άποψη είναι ότι η κάθε γυναίκα πρέπει να είναι ελεύθερη να αποφασίσει αν θέλει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί και αν μπορεί να αντεπεξέλθει σε όλο αυτό.
Αναμένω τα σχόλια σου.
- NefeliBata
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Καταρχάς, ελπίζω να νιώθεις καλύτερα μετά από αυτό που πέρασες γιατί όπως λες η διαδικασία είναι ψυχοφθόρα και δύσκολη.
Ευτυχώς στη χώρα που ζεις κάθε γυναίκα είναι ελεύθερη να αποφασίσει αν θέλει να φέρει στον κόσμο ένα παιδί. Ας μην το θεωρούμε δεδομένο, και ας μην το προσπερνάμε, γιατί για τις περισσότερες γυναίκες της γης, δεν είναι. Την ελευθερία την έχεις· αυτό που θέλεις είναι να εξαφανιστεί και το στίγμα. Όμως η απορία σου είναι πραγματικά «πώς γίνεται να παραμένει ταμπού αυτό το θέμα;» Το εννοείς; Δεν ξέρεις γιατί; Ή το λες ρητορικά, εννοώντας ότι πλέον δεν θα έπρεπε να είναι; Μου δημιουργεί αμηχανία ο τρόπος που το ρωτάς. Αν δεν ξέρεις στα αλήθεια γιατί παραμένει ταμπού, και αν το κατάλαβες τώρα που δυστυχώς το αντιμετώπισες, τότε σου λείπουν πολλές πληροφορίες: ιστορικές, πολιτικές, κοινωνικές. Δεν είναι πρόβλημα, μπορείς να ασχοληθείς και να διαβάσεις και να μάθεις τι συμβολίζει, γιατί αντιμετωπίζεται όπως αντιμετωπίζεται, και το ρόλο που έχουν παίξει οι θρησκείες σε αυτό. Αν πρόκειται για ευχή, και αυτό που θέλεις να πεις είναι «ως πότε θα είναι ταμπού», τότε η απάντηση είναι ότι ο καθένας και η καθεμία προσθέτει κάτι στην εξέλιξη όλων μας με την ζωή του, με την στάση του, με τις πράξεις του.
__________________
3.
Αγαπητή Α,μπα. Ήμουν σε σχέση 6,5 χρόνια με κάποιον και πρόσφατα χώρισα. Μετά το χωρισμό γνώρισα κάποιον 18χρόνια μεγαλύτερο μου (εγώ 25 αυτός 43). Με πολιορκούσε για αρκετό διάστημα μέχρι που ξεκινήσαμε να βγαίνουμε, μου είπε απο την αρχή πως είναι μυστικοπαθής, εσωστρεφής και ότι τον απορροφά η δουλειά του. Παράλληλα μου μιλά για την πρώην γυναίκα του, για το παιδί του, για τα επόμενα επαγγελματικά του βήματα, επικοινωνεί ανα τακτά χρονικά διαστήματα μαζί μου.. μετά απο κάποιο διάστημα έφτασε η στιγμή να συζητήσουμε για το σε ποιά κατάσταση είμαστε και μου είπε πως λόγο επαγγελματικών (αυτοδημιούργητος, πολλές μικρές επιχειρήσεις, ενεργό μέλος σε συνδέσμους και προετοιμασία για τη δημιουργία νέας επιχείρησης) δεν είναι έτοιμος για σχέση γιατί δεν έχει χρόνο και θα είναι κακός σύντροφος. Να σημειώσω πως σπίτι του έχω δεί σημάδια απο άλλες γυναίκες, λογικό αφού είναι ελεύθερος, και μου έχει πει πως χρειάζομαι και εγώ χρόνο μετά τον χωρισμό. Νιώθω πως του αρέσω αφού είχα απομακρυνθεί και μου έλεγε πως με πεθύμισε χωρίς να τον συναντώ για αρκετό διάστημα, αλλά νιώθω επίσης πως θέλει να διατηρήσει την ελευθερία του αφου περνά καλά και τον βολεύει. Να συνεχίσω να ασχολούμαι ή να αδιαφορήσω?
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Η απάντηση εξαρτάται από τον στόχο σου. Τι θέλεις για σένα; Σου αρέσει το φλου; Γιατί το φλου σου προτείνει. Όσο το ξέρεις και το συνειδητοποιείς και δεν πιστεύεις ότι όταν σε γνωρίσει καλύτερα θα ξεχάσει το όνομα του, είσαι ασφαλής.
__________________
4.
Γειά σου Α,μπα. Είμαι 22 και έχω 1 μήνα που έχω χωρίσει με το αγόρι μου (25) μετά από σχέση 4 χρόνων. Ερωτευτηκαμε, αγαπηθηκαμε φουλ και όταν τελείωσα το σχολείο έβαλα 1η επιλογή να πάω στην πόλη που εμενε (είμαστε 6 μήνες μαζί από απόσταση λόγω του ότι δεν είχα τελειώσει ακόμη το σχολειο)νοίκιασα το σπιτάκι μου έμενε και εκείνος μαζί μου σχεδόν κάθε μερα (νοίκιαζε σε άλλο σπίτι) και τελικά μετά από λιγους μήνες αποφασίσαμε να συγκατοικισουμε μαζί και επειδή το θέλαμε αλλά και λόγω οικονομικών ώστε να μοιράζουμε κάπως τα έξοδα. Τόσα χρόνια είμαστε μέσα στην αγάπη και τον έρωτα..κυριολεκτικά. Σχέση όμορφη χωρίς διαλείμματα αλλά δύσκολη. Είμαστε και οι 2 άνθρωποι με λίγα ενδιαφέροντα έως καθόλου πχ κάποιο χόμπι κλπ και στην πόλη που είμαστε δεν είχαμε ούτε 1 φίλο. Εγώ περιστασιακά είχα 2-3 φίλες με τις οποίες χάθηκα αλλά γενικά δεν είχαμε παρέες γιατί και εκείνος και εγώ είμαστε πολύ "κλειστοι" χαρακτήρες και αντικοινωνικοι θα έλεγα.είμασταν δηλαδή κάθε μέρα μαζί όλη μέρα (εκτός από τις στιγμές που εκείνος ήταν στη δουλειά ή εγώ στη σχολή μου κλπ)σπίτι περνούσαμε πολύ όμορφα με ταινίες επιτραπέζια έρωτα ατελείωτες πολύωρες συζητήσεις. Βγαίναμε συχνά έξω όχι για ποτό συνήθως αλλά για φαγητό, πολύ σινεμα και πάρα μα πάρα πολλές βόλτες με το αυτοκίνητο και εκδρομές και διακοπές. Οι 2 μας. πάντα και παντού. Όμως χωρισαμε. Αυτό ήταν και είμαι αφάνταστα πληγωμένη. Όσο δεν πάει. Τον πιεζα. Δυστυχώς. είμαι μια κοπέλα γεμάτο ανασφαλειες με τα κιλά μου με το σώμα μου έχω απατηθει οπότε γενικά δεν του είχα εμπιστοσύνη ενώ ήξερα ότι δεν θα μου κάνει κάτι άσχημο βαθιά μέσα μου. ήμουν σίγουρη 100% απλά δεν το βλέπα όταν θα συνέβαινε κάτι πχ θα μου έλεγε βγαίνω με τονα τάδε και εγώ θα άρχιζα που ακριβώς θα πάτε μην αργήσεις μην το ένα μην το άλλο δεν πιστεύω να κοιτάς αλλού και δωστου τηλεφωνήματα όσο θα ήταν έξω και δωστου μηνύματα. Εκείνος πάντα με ηρεμούσε ήταν τόσο καλός και σωστός και πάντα μου έδινε ευκαιρίες μπας και αλλάξω αλλά εγώ το βιολί μου. δεν με έκανε ούτε 1 φορά να αισθανθώ άσχημα με την εμφάνιση μου πχ με άλλους πρώην θα μου έλεγαν πήρες κιλά ή μήπως να βγαζες λίγο τα φρύδια σου? εκείνος με έβλεπε τέλεια μου ανέβαζε το ηθικό μου έλεγε λόγια υπέροχα ένοιωθα τόσο όμορφα αλλά και πάλι σαν να έμπαινε κάποιος διάβολος μέσα μου του άρχιζα δεν τα εννοείς αυτά που λες και σίγουρα έξω κοιτάς αλλού και εκείνος πληγωνοταν και προσπαθουσε να με κάνει να μην τα σκέφτομαι αυτά και με πράξεις και με λόγια. Είπαμε πολλά λόγια. Για γάμους και παιδιά και μελλοντικά σχέδια αλλά τίποτα δεν συνέβη. Έκανε ένα τσαφ και τα τερμάτισε όλα μου είπε να φύγω για λίγο αν μπορώ να πάω στην πόλη μου να κάτσει να σκεφτεί για μας θέλει χρόνο κλπ.στη τελική χωρισαμε έπειτα από κλάματα και πολύωρες συζητήσεις. Έσκασε από τη συμπεριφορά μου και τη ζωη που κάναμε κλεισμένοι σπίτι και γενικά πάντα οι 2 μας. θέλει να αλλάξει λέει κεφάλαιο να κάνει άλλη αρχή χωρίς εμένα. Στη δουλειά του στα προσωπικά του σε όλα. Είμαι χώμα. Χάλια. Τον έχω στην καρδιά μου αυτόν τον άνθρωπο και κανείς ποτέ δεν μου έχει φερθεί τόσο καλά. Κυριολεκτικά. Εν τέλει επειδή κάνω τώρα την πρακτική μου δεν μπορώ να φύγω από την πόλη μας και μένουμε στο ίδιο σπίτι δεν με πιέζει να φύγω αλλά σαφώς θα ήταν καλύτερα. Συγκατοικουμε δηλαδη χωρισμενοι. Χωρίς να μιλάμε πολύ εγώ να προσπαθώ να τον πείσω να αλλάξει γνώμη εκείνος να πιέζεται πιο πολύ με τον ψυχολογικό αυτό πόλεμο που του κάνω και το μόνο που κάνει εκείνος είναι όταν ξαπλώνει να με χαϊδεύει λίγο στην πλάτη. Από συνήθεια? από αγάπη? Δεν ξέρω. Ισχυρίζεται πως εννοείται ότι μαγαπαει αλλά μέχρι εκεί. Τελοσπαντων δεν έχω ερώτηση η μάλλον έχω πως το ξεπερνάω όλο αυτό και προχωράω? Είμαι άνθρωπος που δένεται πολύ με τους άλλους είτε φιλικά είτε ερωτικά και το κακό είναι ότι κρεμομουν πάνω του σαν να εξαρτιομουν από εκείνον. Σκέφτομαι να επισκεφτώ ψυχολόγο γιατί η συμπεριφορά μου απέναντι του αφορά εμένα και μόνο.
... ένοιωθα και νοιώθω τα κόμπλεξ μου τις ζήλιες μου κλπ.είμαι καταρακωμενη....
- -Έχω πελαγώσει και πονάω
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Με χαρά βλέπω ότι κατέληξες μόνη σου στο σωστό συμπέρασμα, και μάλιστα με την σωστή πορεία: κρεμόσουν από πάνω του, η συμπεριφορά σου απέναντί του αφορά εσένα και μόνο, άρα πρέπει να επισκεφτείς ψυχολόγο. Αυτό να κάνεις.
Ενδιάμεσα είναι αρκετά επείγον να φύγεις από το σπίτι αυτό, γιατί δεν μπορείς να αναρρώσεις υπό αυτές τις συνθήκες. Για τα υπόλοιπα που αναφέρεις θα σε βοηθήσει πάρα πολύ ο ψυχολόγος, από μένα κάποια σχόλια μόνο. Είναι στην ουσία η πρώτη σου σχέση, οπότε μην το σκέφτεσαι ότι «είναι ο μόνος που σου φέρθηκε καλά». Είναι ο μόνος από την ομάδα που αποτελείται από ένα άτομο, τον ίδιο. Δεν μετράνε με τον ίδιο τρόπο τα φλερτ που είχες πριν τα 18, ήσουν παιδί. Είναι πολύ ενθαρρυντικό που βλέπεις τα δικά σου προβλήματα συμπεριφοράς και τα εντοπίζεις. Τώρα, με έναν ειδικό, θα καταλάβεις και γιατί τα έχεις. Αυτό είναι που πρέπει να σε απασχολεί τώρα περισσότερο από όλα.
Είναι πολύ δύσκολο να πάρεις απόφαση ότι πρέπει να είσαι δυνατή για τον εαυτό σου, αλλά μόνο όταν το καταφέρεις θα δημιουργήσεις πραγματικά στενές, ισότιμες, δημιουργικές σχέσεις (και όχι μια σχέση απομόνωσης που περιγράφεις εδώ).
__________________
5.
Αμπα μου καλησπέρα!
Έιμαι 20 χρονων και δεν ειμαι απλως παρθενα...ειμαι τελειως ξενη με οποιαδηποτε ερωτικη επαφη περαν αυτης με το χερι μου....
Το χειρότερο ολων είναι οτι δεν το παραδεχομαι...
Πιο σιγκεκριμενα...οταν πέρασα σε αλλη πολη και καποια στιγμη ηρθε η κουβεντα με την παρεα μου στο σεξ εγω για να μην φαινομαι καημενο οπως πιστευα, ειπα ψεμματα πως κ σεξ εχω κανει και σχεση....¨Πλεον εχω προφασιστει ασχημο χωρισμο ως δικαιολογια για το οτι δεν κανω τπτ με κανεναν... Η αληθεια ειναι πως εχω προτασεις που βεβαια δεν με πειθουν γιατι συνηθως θελουν απλα σεξ. Ουτε και για σχεση μου έκατσε πιθανως επειδη είμαι τελειως ασχετη με το αντικειμενο και καπως κουμπωμενη.ΟΙ κολλητες μου λενε πως εχω προβλημα με αυτο που ειμαι και δεν θα πρεπε...και εγω απαντω πως και παλι το ιδιο θα ελεγα....Δεν ειμαι βεβαια απολυτα σιγουρη για αυτο...Βοηθεια!
- Ασπηλη και αμολυντη!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Αγαπητή άσπιλη και αμόλυντη, καταρχάς πάρε μια ανάσα και ηρέμησε, γιατί δεν πρόκειται για ασθένεια. Επειδή σε απασχολεί όμως, πρέπει να το αντιμετωπίσεις, και η αντιμετώπιση δεν γίνεται μέσα από τους άλλους, αλλά μόνο μέσα σου. Ο καλύτερος τρόπος για να ανακαλύψεις τι συμβαίνει μέσα σου είναι με τη βοήθεια ενός ψυχολόγου. Εν τούτοις, από τα λίγα που γράφεις, θα κάνω μερικές παρατηρήσεις. Οι σχέσεις, μετά από σεξ προκύπτουν. Το σεξ, δεν είναι «απλά» σεξ. Δεν είναι κάτι παρακατιανό που πρέπει να υποστείς προκειμένου να φτάσεις σε σχέση. Κανείς δεν ξέρει αν θέλει σχέση με τον άλλον από την πρώτη μέρα. Αρχικά κάποιος μας γυαλίζει, μετά αρχίζουμε και σκεφτόμαστε διάφορα πονηρά, και αν αυτό πάει καλά, και αν προκύψει και επικοινωνία κατά τα άλλα, μπορεί όλο αυτό να μεταμορφωθεί σε σχέση. Όποιος σου πει από την πρώτη μέρα «γεια σου θέλω σχέση μαζί σου» απλώς λέει αυτό που θέλεις να ακούσεις, για να κάνει σεξ. Ξέρει ότι τα έχεις διαχωρίσει στο μυαλό σου. Και ξέρει πόσο ευάλωτη είσαι εξαιτίας αυτού του διαχωρισμού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ψευδώνυμο που διάλεξες.
Γι'αυτό δεν σου έχει προκύψει σχέση. Επειδή πιστεύεις ότι είναι κάτι διαφορετικό από το σεξ. Είναι κάτι πολύ κοινό στις νέες κοπέλες που πιστεύουν ότι το σεξ είναι κάτι που πρέπει να κάνουν υπό προϋποθέσεις με στόχο να έχουν έναν μόνιμο σύντροφο, αλλιώς είναι ξόδεμα και γενικώς κακή ιδέα. Πρέπει να το καταπολεμήσεις. Δεν θα γίνει από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά μπορείς να το κάνεις. Σημασία έχει να το θέλεις, αλλά δεν θα συνομωτήσει το σύμπαν για να συμβεί. Πρέπει να κάνεις προσωπική δουλειά.
__________________
6.
Αγαπητή Λένα,
Θα εκτιμούσα πάρα πολύ μια απάντηση όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Έχω αυτή την ερώτηση που την ψάχνω με μανία στο ίντερνετ και ρωτάω γνωστούς αλλά κανείς δεν μπορεί να μου πει με σιγουριά και είπα να ρωτήσω μήπως εσύ ξέρεις. Τελείωσα Δημόσιο Πανεπιστήμιο με σπουδές που δεν μου άρεσαν. Τώρα κάνω μεταπτυχιακό Ψυχοθεραπείας σε Ιδιωτικό Κολέγιο από όπου το πτυχίο μου θα το πάρω σε 3 χρόνια εάν όλα πάνε καλά, από το Λονδίνο (το κολέγιο συνεργάζεται με τα πανεπιστήμια του Λονδίνου). Θα μπορώ λοιπόν να έχω εδώ στην Ελλάδα άδεια άσκησης επαγγέλματος ψυχοθεραπευτή; Ενώ ο προηγούμενος τίτλος μου είναι άσχετος, οι σπουδές μου είναι μόνο σε μεταπτυχιακό επίπεδο και από ιδιωτικό πανεπιστήμιο; Μήπως ξέρουν οι αναγνώστες εάν όχι εσύ;
Ευχαριστώ πολύ!
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Βρε καλό μου παιδί, δεν βλέπεις ότι πρέπει να ρωτήσεις το Ιδιωτικό Κολέγιο για αυτό το θέμα, ή καλύτερα, δεν έπρεπε να το είχες ρωτήσει πριν ξεκινήσεις μαζί τους και δώσεις τα λεφτά;
_________________
7.
Γεια σου Αμπά μου! Τα συγχαρητήρια μου για την στήλη σου!
Το θέμα μου ίσως σου φανεί κάπως μακάβριο ,δεν ξέρω....είναι η φυσική πορεία του ανθρώπου και δεν ξέρω γιατί δεν με φοβίζει ιδιαίτερα όπως ακούω συχνά γύρω μου τον κόσμο να λέει. Και βασικά σου στέλνω μήνυμα περισσότερο για να μου πεις αν είμαι τόσο αναίσθητη ή τόσο εγωίστρια στο θέμα αυτό όπως μου λένε οι γύρω μου.
Λοιπόν το θέμα είναι ο θάνατος. Καταρχάς εμένα προσωπικά δεν με τρομάζει καθόλου. Σε συζητήσεις με φίλους ,οι περισσότεροι από αυτούς μου λένε ότι φοβούνται τον θάνατο γιατί δεν ξέρουν τι ακριβώς συμβαίνει μετά και ότι αυτό το άγνωστο είναι που τους τρομάζει κυρίως. Τότε εγώ τους απαντάω λέγοντας τους πως έχουν ιδέα τι θα τους φέρει η ζωή;
Ουσιαστικά και η ζωή κάτι άγνωστο δεν είναι;
Δεν νομίζω ότι έχει πάει ποτέ σύμφωνα με τα σχέδια του καθενός!
Καθημερινά στον καθένα μας είναι άγνωστο το τι θα μας ξημερώσει, αλλά πάντα το παλεύουμε και το αντέχουμε, έτσι δεν είναι;
Οπότε γιατί κάνουμε τόσο δύσκολο το θέμα του Θανάτου; Δεν ξέρουμε τι υπάρχει εκεί, ναι ,εντάξει, αλλά ακόμα κι αν υπάρχει το απόλυτο τίποτα ή κι αν ξαναζούμε θα έπρεπε να μας τρομάζει;
Όλα άγνωστα είναι λίγο πολύ για το μέλλον μας, αλλά δεν φοβόμαστε! Κοιτάμε μπροστά! Γιατί να μας τρομάζει το άγνωστο του θανάτου λοιπόν;
Και άκου και τον λόγο για τον οποίο άλλοι με λένε εγωίστρια και άλλοι με λένε αναίσθητη.
Δεν ξέρω για ποιον λόγο, αλλά εώς τώρα στα 25 μου χρόνια όσους θανάτους έχω ζήσει δεν μπόρεσα να κλάψω. Δεν μου έβγαινε να κλάψω που πέθαναν και να σκεφτείς ότι μιλάω για πολύ κοντινά μου πρόσωπα, συγγενικά και μη!
Μου έβγαινε μόνο μια θλίψη ότι ένας ακόμη άνθρωπος απλώς έφυγε από κοντά μας μέσω του θανάτου και ότι δεν θα τον ξαναδούμε. Ειδικά αν αυτός ο άνθρωπος είναι άνω των 70 ετών.
Δεν θα αρνηθώ βέβαια ότι έχω κλάψει για θανάτους ατόμων νεότερων ηλικιών! Εκεί ναι! Έχω κλάψει, αλλά ποτέ με λυγμό όπως συμβαίνει σε άλλους ανθρώπους. Ίσως βέβαια σε αυτό να οφείλεται και ο πόνος του προπάππου μου ,για το ότι είχε χάσει τον γιο του (παππού μου) σε πολύ μικρή ηλικία, όπου έλεγε πάντα πως είναι άδικο να "φεύγουν" οι νέοι και να μένουν οι γέροι!
Θα μου πει κανείς ίσως, μα διαχωρίζεις τον θάνατο με ηλικιακά κριτήρια; Γιατί το κάνεις αυτό;
Δεν ξέρω....ίσως να είμαι πραγματικά αναίσθητη τελικά....ίσως απλώς να έχω συμβιβαστεί με την ιδέα πως κανένας δεν γεννήθηκε αθάνατος και ότι όλοι κάποια στιγμή απλώς φεύγουν...
- Κατερίνα
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ
Ο καθένας το αντιμετωπίζει όπως νομίζει, αλλά αυτό που πιστεύω για σένα είναι ότι είσαι τυχερή και δεν έχεις χάσει ακόμα κάποιον πραγματικά κοντινό σου άνθρωπο. Κοντινό. Όχι κοντινό στα χαρτιά, κοντινό στην καρδιά. Μάνα, πατέρα, αδερφό, παιδί, άντρα, γυναίκα, κολλητό. Νομίζω ότι φιλοσοφείς εκ του ασφαλούς. Μακάρι να σε φυλάξει η ζωή και να κρατήσει πολύ ακόμη η άγνοια που έχεις για το θέμα.
σχόλια