ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πασχω απο το χειροτερο ειδος φοβου.Φοβαμαι να ανοιχτω στους αλλους.Φοβαμαι να τους αγαπησω και να τους αφησω να με αγαπησουν.Φοβαμαι να τους δειξω τι νιωθω και ετσι μενω απαθης και αυτοι με την εντυπωση οτι ειμαι συναισθηματικα κενη.Εχω ορθωσει ενα τοιχο που με τα χρονια εγινε φρουριο για να προστατευσω τον εγωισμο μου απο το να πληγωθει ανεπανορθωτα και να μην αποκαλυφθω μπροστα στους αλλους γυμνη οπως πραγματικα ειμαι:ευθραυστη και ευαλωτη.Κι ομως τελικα δεν γλιτωνω την απογοητευση αλλα παρασυρομαι ξανα και ξανα απο αυτο το φαυλο κυκλο.Και ποτε τελικα δεν φτανω στην αληθινη οικειοτητα αλλα ζω με ενα προσωπειο ανεκφραστο και απαθες.Και καθε μερα λεω οτι καποια στιγμη θα σπασω τα δεσμα μου και θα βγω εκει εξω ετοιμη να ζησω στο μεγιστω καθε εμπειρια,να βιωσω καθε συναισθημα.Με θαρρος και τολμη χωρις φοβο μηπως στραπατσαριστει η υπερφανεια μου.Και θα το κανω για χαρη μου και για χαρη ολων εκεινων που πληγωσα επειδη δεν τους εδειξα τι πραγματικα ενιωθα και ποσο τουσ αγαπουσα(και δεν αναφερομαι μονο σε εραστες αλλα και σε συγγενεις και φιλους)Και θα κανω την αρχη απο σενα να σου πω ποσο σε θελω κι ας με πληγωσεις θα το ρισκαρω.