ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ανεργος εδω και εξι μηνες , χωρισα εδω και δυο , δεν πηγα διακοπες , διαβαζω καθε μερα για την πολιτικη κατασταση που παει απο το κακο στο χειροτερο , διαβαζω τις εξομολογησεις που ολοι γκρινιαζουν κυριως για σχεσεις και θα μπορουσα να αναφερω και αλλα πολλα. Το περιεργο ειναι οτι δεν αισθανομαι ασχημα δεν εχω αναγκη να γκρινιαξω για τιποτα (ακομα και για τα παραπανω) και παραμενω αισιοδοξος για το μελλον το δικο μου ακομα και για του κοσμου! Ξυπναω καθε μερα και ευγνωμονω τον "αρχοντα του συμπαντος που ειμαι ζωντανος και ο κοσμος ακομα υπαρχει.Εστω και ετσι. Σιγουρα βλεπω τα στραβα γυρω.Δεν εθελοτυφλω . Προσπαθω (χωρις να αγχωνομαι ουτε να μου γινεταιι εμμονη) να φτιαξω την μερα μου οσο καλυτερη γινεται και τα καταφερνω . Εχασα πολλα χρονια λογω μιας ψυχικης ασθενειας.Τωρα ειμαι καλα και σκεφτομαι μηπως ο κοσμος για να νοιωσει καλυτερα πρεπει πρωτα να χασει κατι πραγματικα πολυτιμο οπως η λογικη του για να δει τι σημαινουν ζορια...;(καμια κακια , μονο καθαρη απορια) Τα βραδυα οταν καθομαι μονος μου για να μην με παιρνει απο κατω καθομαι στο μπαλκονι του σπιτιου μου που δεν εχει θεα την ακροπολη και πινω κρασι διαβαζοντας ενα βιβλιο οχι με σκοπο να το τελειωσω αναγκαστικα και μετα να το διηηγηθω αλλα περισσοτερο για να συντροφευει τις σκεψεις μου , ακουω μουσικη και χαιρομαι τα φυτα μου και τον σκυλο μου .Οταν θελω να ταξιδεψω παω και μονος μου . Δεν με φοβιζει η μοναξια . Την προτιμω απο μια φαυλη παρεα . Οσο για τον ερωτα οταν ειναι να ερθει με το καλο να ορισει αλλιως αν προσπερασει καπου θα φταιω και εγω . Δεν μου λειπει η υπομονη προφανως αλλα βλεποντας αυτους που καθημερινα αγχωνονται ακομα και για τις ουρες στο περιπτερο νομιζω οτι μαλλον δεν βλεπουν ετσι την ευκαιρια να πουν δυο κουβεντες παραπανω με εναν αγνωστο. Πιστευω οτι ακομα και αυτοι που μας εκνευριζουν αξιζουν τουλαχιστον της παρτηρησης μας γιατι μαθαινουμε τι μας αρεσει , τι οχι και πως να το αποφυγουμε η να το επιδιωξουμε.Τελευταια εχω ανακαλυψει και την γαληνη.Ερχονται ωρες που νοιωθω τετοια εσωτερικη ηρεμια που το μονο που κανω ειναι να παρατηρω με τις ωρες τους ανθρωπους στα παρκα και στις πλατειες και στους δρομους να συναθροιζονται , να ανταλλαζουν κουβεντες καθημερινες , να παιζουν , να γελουν (ναι ακομα οι ανθρωποι γελανε) , και νοιωθω να ισορροπει ο κοσμος μεσα μου . Αρχιζω να πιστευω οτι η ποσοτητα του καλου κα του κακου (αν μπορουσαμε να πουμε οτι υπαρχει καλο ή κακο-σχηματικα το αναφερω) βρισκεται σε ισορροπια σ'ολες τις συνθηκες και τις καταστασεις. Οχι δεν ειμαι βουδιστης . απλως το νοιωθω ολο και πιο εντονα . Παντως ακομα το πιστευω οτι ολα ειναι στο χερι μας και απο μας εξαρταται το πως νοιωθουμε τις περισσοτερες φορες. Απλως μερικες φορες ισως η γλωσσα μας να ειναι πιο γρηγορη απο την σκεψη μας . Και κατι αστειο . Τελευταια με συλλαμβανω ολο και περισσοτερο να γελαω μονος μου ειτε με ταινιες ειτε στο δρομο αφημενος σε καποια σκεψη ειτε περιμενοντας στην ουρα καποιας υπηρεσιας . Οχι. Δεν ειμαι ερωτευμενος . Εχω ερωτευτει καποιες φορες στον παρελθον χωρις ανταποκριση παντα και μαλιστα μια με σημαδεψε σοβαρα . Ομως πλεον ειμαι ευτυχισμενος που το εζησα και αυτο . Δεν ξερω αν ειναι φαση ,αν και δεν το νομιζω πλεον κατι τετοιο , παντως σιγουρα δεν θελω να τελειωσει . Εχω ζησει και περιοδους με παρεες , περιπετειες , ξενυχτια , αλκοολ , θαλασσες , ταξιδια αλλα νοιμιζω πως περναω καλυτερα τωρα . Τουλαχιστον πιο ουσιαστικα. Ζω για μενα και αυτο δεν θα το αλλαζα με τιποτα. Ξερω τοι μπορει να ακουγονται εκνευριστικα ολα αυτα για καποιον με υποχρεωσεις μεγαλυτερες απο τις δικες μου αλλα εχω την εντυπωση οτι αν μπορεσεις να δεις την ζωη σε ολη της την εκταση και αντιληθφεις πως ζουμε μονο για μια φορα και αυτο πολυ λιγο οχι αναγκαστικα οτι θα γινεις ευτυχισμενος αλλα τουλαχιστον θα αντιμετωπισεις τις καταστασεις λιγοτερο αγχωτικα και με καλυτερη διαθεση. Και για να μην απεραντολογω εννοω οτι σε ολων μας τις ζωες υπαρχουν στιγμες που μπορουμε να δραπετευσουμε απο τον καθημερινο εκνευρισμο μας απλως δεν το κανουμε για τους δκους μας λογους (συνηθως τους λαθος) . Το μονο που με θλιβει και δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω ειναι ειναι η ολοενα και διογκουμενη αδιαφορια που συναντω καθημερινα τριγυρω μου (και πολλες φορες και σε μενα...) για τους συνανθρωπους μας. Ξερω απο που πηγαζει οπως και ολοι μας φανταζομαι , αλλα σκεφτομαστε ποσο μπουμερανγκ γυρναει ολη αυτη η κατασταση ; Το να ζεις σε λανθανουσα κατασταση ηταν πολιτικο σχολιο και οχι υπαρξιακο . Και κατι τελευαιο για οσους κανουν στις εξομολογησεις ευκολες κριτικες (οχι για να τις αποφυγω αλλα μαλλον για προβληματισμο). Ποσες φορες δεν σας εκνευριζε η ακατασχετη κριτικη απο τους γονεις σας , τους δασκαλους και τους φαυλους φιλους ; Μετα απο πολλα χρονια καταλαβα οτι καμια κριτικη δεν αλλαζει τον αλλο . Αρκει η κατανοηση και η αλλαγη ερχεται απο μονη της .(πραγματικα δοκιμασμενο!!!) Πιστεψτε το!!! Δεν θα πω το κλασσικο και χειλιοειπωμενω η ζωη ειναι ωραια για να κλεισω .Θα πω μονο πως ειναι μεγαλυτερη απο αυτη που φανταζομαστε , σχεδιαζουμε ή ονειρευομαστε...