ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχεις νοιώσει ποτέ πρεζάκι?Εγώ έτσι νοιώθω. Ήμουν για πολλά χρόνια μέσα σε μια σχέση που ήξερα ότι μόνο καλό δεν μου έκανε. Και όμως ήθελα απελπισμένα να μη χαλάσει.Τον είχα θεοποιήσει. Έλεγα έχει χιούμορ, είναι έξυπνος, είναι καλλιτέχνης, είναι όμορφος. Είναι ευαίσθητος και καλός άνθρωπος και ΠΟΛΥ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΣ. Τι παγίδα... Να θεωρείς τον άλλο πιο ευαίσθητο από ότι εσένα. Να υπομένεις να σου λέει ένα καλό και δέκα άσχημα και αντί να θέτεις τα όριά σου να προσπαθείς απεγνωσμένα να γίνεις κάτι άλλο, που τελικά ούτε αυτό θέλει?Να προσπαθείς να βγάλεις κάποιο νόημα και τότε να αλλάζει τελείως και να γίνονται όλα καλά...Και μετά πάλι κάτι να τον πιάνει και να αλλάζει...Ώσπου μια μέρα, μετά από αρκετές διακοπές 1-2 ημερών στα 6 χρόνια σχέσης, να σου ανακοινώνει μέχρι εδώ? Και να μένεις ανήμπορη και αβοήθητη, άδεια γιατί τα έχεις δώσει όλα, συνειδητοποιημένη για τα λάθη σου - γιατί όλοι κάνουμε - και να προσπαθείς να δεχτείς ότι δεν έχεις πια το δικαίωμα ούτε το χέρι να του πιάσεις. Να δεχτείς ότι ο άνθρωπος που ήσουν μαζί του είναι σαν να πέθανε, δεν υπάρχει πια, είναι ένας άλλος. Και με ενοχλεί αφάνταστα, πάντα με ενχλούσε και πάντα θα με ενοχλεί, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΝΑ ΣΕ ΘΕΩΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΕΔΟΜΕΝΗ?Γιατί? Γιατί θα πρέπει οι σχέσεις να είναι ένα ατέρμονο παιχνίδι που ποτέ δεν πρέπει να λές στον άλλο ό,τι σκέφτεσαι ή να του φωνάζεις ότι τον αγαπάς? Προσπαθώ να σκεφτώ λογικά, ξέρω ότι όλα περνάνε, όμως η σκέψη πως τίποτα δεν τελείωσε είναι καρφωμένη μέσα στο μυαλό μου. Δεν μπορεί λέω, θα γυρίσει. Τον αγαπώ και ξέρει ότι τον δέχομαι όπως είναι. Αυτό και μόνο αρκεί. Έχουν περάσει 25 μέρες. Πόσες ακόμα θα περάσουν για να πατήσω στα πόδια μου? Μακάρι όλα αυτά να ήταν ένας εφιάλτης και να ξυπνούσα και να κοιμόταν δίπλα μου. Μακάρι να έβρισκε ξανά η καρδιά μου τους κανονικούς της παλμούς...