ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πού σε έχασα εαυτέ μου καλοπερασάκια; Σε έβαλα σε καλούπι να σκάσεις. Να κάνεις όλα αυτά που μισούσες. Να γίνεις ένα με τους υπόλοιπους. Να μοιάσεις σε κάτι διαφορετικό από αυτό που είσαι.Σε έχασα στο δρόμο Ευγένιε Λήθαργε.Τώρα πηγαίνεις για μαλλί και φοβάσαι ότι θα βγεις κουρεμένος. Χαμένος και πλημμυρισμένος μέσα στο τίποτα. Σε όλα αυτά που σε προστάζουν να γίνεις. Ψάξε μέσα σου και βρες Ευγένιε Λήθαργε. Ψάξε τι είναι αυτό που σε ενοχλεί. Τι είναι αυτό που κάποτε σε έβγαζε έξω από τα ρούχα σου και τώρα πλέον το καταπίνεις. Στο δίνουν σε ένα εντυπωσιακό περιτύλιγμα και εσύ ως λαίμαργος, το ανοίγεις σαν ζώο και το καταβροχθίζεις. Αμάσητο.Με τι εξοργιζόσουν Ευγένιε Λήθαργε; Θυμάσαι; Έβλεπες τα ρομπότ να βαδίζουν στα χαμένα και έλεγες εγώ ποτέ δεν θα γίνω σαν και αυτούς. Κι όμως… Πλέον κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου. Υποχείριο των πάντων. Των άγνωστων- αγνώστων. Αυτών που δεν έμαθες ποτέ, αυτών που δεν γνώρισες ποτέ, αλλά πάντα ήξερες ότι για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο μισούσες. Τους μισούσες θανάσιμα Ευγένιε Λήθαργε! Τώρα, πλέον, έμαθες κι εσύ να μην τους δίνεις καμία απολύτως σημασία. Προσπερνάνε δίπλα σου τα αναρίθμητα και υπερπολύτιμα σκατά… και εσύ κλείνεις τα μάτια και απλώνεις το χέρι να τα πιάσεις φοβούμενος ότι θα σε πουν μαλάκα. Φοβάσαι μη καταλάβει κανείς ότι δεν ανήκεις εδώ.Κλείνεις τα μάτια γιατί δεν σε συμφέρει. Τρέμεις τον από πάνω σου, τον από κάτω σου, τους πάντες. Τρέμεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν και αυτόν έτρεμες πάντα. Τον Ευγένιο Λήθαργο. Φοβάσαι ότι θα τα σκατώσει. Θα τα κάνει γης μαδιάμ. Ίσωμα.Φοβάσαι να εκφραστείς σε ένα κόσμο γεμάτο από ομοιώματα. Έχεις πνιγεί στη γενιά του copy paste, που ο καθένας παράλληλα πασχίζει να αποδείξει ότι είναι κάτι ξεχωριστό. Κάτι διαφορετικό. Κι όμως είναι όλοι ίδιοι. Μαγνητισμένοι και κολλημένοι όσο δεν πάει, στην αβάσταχτη ελαφρότητα του copy paste. Ίδια χαρακτηριστικά, ίδιοι προβληματισμοί. Τι σκατά θέλουν και γιατί Ευγένιε Λήθαργε θες να τους μοιάσεις;… Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς;