ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν πιστευα ποτε οτι καποτε οι φιλες μου δεν θα με καταλαβαιναν.. οτι επειδη εγιναν ζευγαρια, κ οικογενειες, θα με αντιμετωπιζουν σαν τη γραφικη που θελει ακομα να ξενυχταει κ να βγαινει κ να κανει βλακιες... κ νομιζω οτι βγαινουν μαζι μου, μια στο τοσο, μονο κ μονο για πλακα, κ ισως απο νοσταλγια γι αυτο που ημασταν καποτε ολες μαζι... Περναω την πιο δυσκολη φαση της ζωης μου, χωρισμο κ ανεργια κ επιστροφη στα πατρια εδαφη μετα απο πολλα χρονια, οπου μεχρι προτινος ξεσαλωναμε (λογικο , αφου ερχομουν μονο για ολιγοημερες διακοπες) κ καμια τους δε με εχει ρωτησει πως νιωθω.. καμια τους δεν με εχει παρει να βγουμε οι δυο μας, να μου σταθει, να με αγκαλιασει κ να με παρηγορησει.. καμια τους δεν εχει καταλαβει ποσο ποναω.. Αντιθετα, πρεπει να παρηγορω εγω , που εκανε σκηνη ο γκομενος, που παρεξηγηθηκαν με αλλο φιλικο ζευγαρι, που εχει κινηση, που δεν υπαρχουν λεφτα για ψωνια... ουφ... δεν μου κανει αυτο, πραγματικα.. Αλλα τις αγαπω.. Αλλα γιατι, γιατι δεν με καταλαβαινουν;;;