26.1.2012 | 01:16
Final Art
Η αυτοκτονια ειναι η τελευταια σκεψη που κανω πριν κοιμηθω. Καποτε ηταν και η πρωτη που εκανα μολις ξυπνουσα. Οχι πια. Δε νομιζω να εκπλαγεις αν σου πω οτι απασχολει τη σκεψη μου -και φυσικα την ψυχη μου- αρκετες φορες μεσα στη μερα. Εδω και δεκαπεντε χρονια. Αναριθμητες ωρες αφιερωμενες σ'αυτην. Αλλοι φανταζονται πως ερωτευονται, αλλοι πως επιτυγχανουν, πως κερδιζουν, πως γαμανε. Εγω φανταζομαι οτι αφαιρω τη ζωη μου. Και ηδονιζομαι απ'αυτο. Ηδονιζομαι με αυτο. Δεν ειναι παραξενο το οτι δεν εχω κανει ποτε μου σχεση, αφου ο εαυτος μου ειναι το ατομο που αγαπαω, μισω, και μισω να αγαπαω. Αραγε το σεξ με καποιον/α που αγαπας να ειναι τοσο καλο οσο αυτο? Φοβαμαι πως ποτε δε θα μου λυθει η απορια. Γιατι φοβαμαι να αγαπησω. Φοβαμαι να ζησω. Φοβαμαι.
