31.1.2012 | 04:20
Απώλεια...
Της μοιαζω λενε...οσο μεγαλωνω,γινομαι 'εκεινη' εξωτερικα.Το βλεπω κι εγω,με δυσκολια κοιταζομαι στον καθρεφτη... Απο τοτε που πεθανε η αδερφη μου νιωθω διαφορετικη. Ειμαι διαφορετικη!!! Ποτε θα το καταλαβουν οι γυρω μου?? και ΟΧΙ δεν ειμαι μονη μου... Ειναι διπλα μου οσο ποτε! τοσο που δεν θα το πιστευα αν δεν το ζουσα... τη νιωθω πολλες φορες,την ακουω,τη βλεπω στα ονειρα μου...Τι κριμα που δεν μπορω πλεον να λεω στους γονεις μου τα ονειρα που βλεπω..Ειδικα στη μητερα μου..Θα κλαψει παλι..τη θυμαμαι στη κηδεια να βγαζει τοσο δυνατη φωνη με το ονομα της...ηθελε να φτασει μεχρι τον ουρανο και να τη παρακαλεσει να γυρισει πισω..μα πως να της πω οτι δεν χρειαζοταν να τη φωναζει δυνατα, μιας και ηταν διπλα μας....? κι αντε να τους κανεις και τους δυο να πιστεψουν πραγματικα, οτι ειναι καλυτερα που εφυγε, γιατι αν ηταν εδω θα υπεφερε πρωτα η ιδια και μετα εμεις... Σ'ευχαριστω για τα 22 χρονια που μου χαρισες ζωντας σαν αιμα μου! Να (μας) προσεχεις αγαπουλα μου :)