ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμασταν μια παρέα. 4 άτομα, αγόρια, όλοι φίλοι. Είπαμε να συγκατοικήσουμε, να μοιραζόμαστε τα έξοδα. Βρήκαμε ένα πολύ μεγάλο σπίτι στα Εξάρχεια, ξεχωριστά δωμάτια όλοι, 2 μπανια. Όλα ήταν τέλεια τον πρώτο χρόνο, περνούσαμε γαμάτα. Συμφωνήσαμε να μην φύγει κανείς, να είμαστε δεμένοι και αποφασισμένοι να μείνουμε. Τότε, ήρθε στη ζωή του ενός μια γκόμενα, η υπερτατη ύπαρξη γι' αυτόν. Έμεινε στο σπίτι μας επί 5 μήνες. Η γκόμενα του. Σαν να μην συμβαίνει τίποΤα, σαν όλα να έιναι φυσιολογικά. Από την αρχή που τα φτιάξανε ούτε κουβέντα αυτός για το ότι θα ερχόταν να μείνει αυτή, ούτε κουβέντα όταν είχε ήδη εγκατασταθει, ούτε κουβέντα επί 5 μήνες ότι θα είμαστε 5 από δω και πέρα. Αυτή σαν στο σπίτι της! Έμενε και ζούσε κανονικά. Όυτε μια μερα δεν έφυγε να πάει στο δικό της (γιατί είχε σπίτι...) ΚΑΘΕ μέρα εκεί. Μαζί μας. Με όλους. Σαν στον σπίτι της. Σαν να είμαστε εμείς οι άσχετοι, οι γείτονες, όχι οι νοικοκύρηδες. Κι όταν μετα από 5 μήνες κανενός σχόλιου από μας, κι εμείς σαν το είχαμε αποδεχτεί δηλαδή χωρίς να πούμε ΛΕΞΗ, του λέμε "Δεν είμαστε 4 φίλε μας; Θα είμαστε 5 από δω και πέρα;" η αντίδραση ήταν "Γιατί ρε, στο σβέρκο σας κάθεται η κοπέλα; Δεν θα μένει εδώ, είναι επισκέπτης" (!!!!!!!) Μας γείωσε, μας επέπληξε, αδύνατον να τον επαναΦέρουμε, να τα βρούμε. Τίποτα δεν δεχόταν. Προσβήθηκε. Έφυγε σ' αλλο σπίτι. Συγκατοίκησε μαζί της. 16 χρόνια φιλίας με τον ένα μας, 11 με τον άλλον, 3 με τον αλλον. Τι έχετε να πείτε;