ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιατί κάτι που έχεις γευτεί συνεχίζει να είναι απωθημένο ρώτησα. Γιατί δεν έχεις πάρει αυτό που θές. Ναι, δε το έχω πάρει. Δε με ερωτεύτηκε ποτέ. Τόσα χρόνια έρχεται φεύγει. Και δικό του απωθημένο θα μαι...αλλά ώς προς τί? όποτε νιώθει οτι με χάνει επιστρέφει και με πολιορκεί. Κουράστηκα. Αλλά με πίκρα συνειδητοποιώ οτι όσο κι αν το μυαλό πατάει φρένο..η καρδιά μου τον θέλει δίπλα μου, κοντά μου, μέσα μου. Αυτό που νιώθω όταν είναι μέσα μου...ασύγκριτο. Μαγικό. Δε βρίσκω τις λέξεις. Είναι υπέροχο συναίσθημα να ικανοποιείς τ'απωθημένο σου. Έστω για λίγες στιγμές να ζείς αυτό που με πάθος αποζητάς. Αυτό που μέχρι πριν λίγο νόμιζες οτι δεν θα ξαναζήσεις. Ασύγκριτο. Αλλά και πονηρό..επικύνδυνο..σου τρυπάει το μυαλό..οτιδήποτε άλλο είναι λίγο..δεν ηρεμείς. Θες να το ξαναζήσεις. Οδηγείσαι σε δρόμους που δεν ήξερες οτι είσαι ικανός να διαβείς. Κι είναι ικανό αυτο το αρρωστημένο πάθος να σε πάρει απο υγιείς καταστάσεις. Γιατί αυτή η ένταση που σου προσφέρει η ικανοποίηση του δε μπορεί να παίξει στην ίδια αρένα με το ήρεμο, το καλό, το ήσυχο, το τρυφερο. Πάντα το αναζητάς. Δε ξέρω αν είναι ευλογία ή κατάρα αυτό που έχω νιώσει μαζί του. Εγώ είμαι δυνατή έλεγα. Δε θα γίνω το παιχνίδι κανενός. Κι όμως...δε μπορώ να του αντισταθώ. Όσο δυνατά κι αν είπα οτι δε θα ξαναγυρίσω...οτι δε θα ξανακάνω το ίδιο λάθος..γύρισα. Πόσο με υποτιμά αυτό?? πώς να με εμπιστευτώ ξανά? βγήκα ψεύτρα στον ίδιο μου τον εαυτό. Ναι, πίστεψα οτι νιώθει. Κάθε φορά αυτή η πλάνη. Πώς γίνεται? πότε θα φτάσω τα όρια μου αναρωτιέμαι. Πόσο χαμηλά μπορώ ακόμα να πέσω? πονάω..κι όμως...κάθε κύτταρο μου τον αναζητά. Και δε μ αφήνει ούτε εκείνος..αυτό είναι το χειρότερο. Εγώ απομακρύνομαι. Δεν επικοινωνώ..όμως εκείνος δε με αφήνει. Επιστρέφει. Ένα ολόκληρο χρόνο με πολιορκούσε μέχρι να με ξανακαταφέρει. Και μόλις με γεύτηκε έξαφανίστηκε. Και ξανά και πάλι απ την αρχή. Πόσο ανήθικο!! Να ξέρει τι νιώθω γι αυτόν και να το εκμεταλλεύεται. Θέλω να βγεί απο το σύστημα μου... και ξέρω..! αν δε πώ εγώ το όχι..ποιός θα το πεί για μένα? κανείς!! κι εκεί είναι που με κατηγορώ..γιατί να μή μπορώ ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό να προφυλάξω??! γιατί να είμαι έρμαιο στα πάθη μου?? τουλάχιστον να μή πονούσα και να μπορούσα να το απολαύσω σαν μία ελεύθερη περιστασιακή επαφή. Όμως μου δίνει πατήματα κι ονειρεύομαι...δεν είμαι ρομπότ. Δεν έχω delete ούτε undo.. πώς θα τον σβήσω απο μέσα μου? πώς?! και σήμερα διάβασα.."το αληθινό είναι πάντα αυτό που αφήνεται στην επανάληψη"...στη περίπτωση αυτή ποιό είναι το αληθινό? Η επανάληψη της διακοπής..ή η επανάληψη της επαφής??