ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ρε παιδιά, το νιώθω..Είναι δύο μήνες σχεδον τώρα που το πράγμα έχει φρακάρει...Σαν να κηνυγάμε την ουρά μας,και άκρη να μην βγάζουμε...Ισως να 'ναι η απόσταση..ίσως να φτάσαμε σε τέλμα..Αλλά στα οχτώ χρόνια, όσες φορές και να χωρίζαμε, πάντα ήξερα, πως ήταν το παιχνίδι μας...Τώρα φοβάμαι όμως πως -χανόμαστε-απομακρυνόμαστε.....πως το παιχνίδι πάει να τερματίσει...Τί να κάνω; πέφτω και εγω στις ίδιες λούμπες, τον πρήζω και του λέω τα ίδια και τα ίδια...Αυτός δεν ξέρει τι του γίνεται, δεν ξέρει τί μας γίνεται...αλλά το νιώθω πως ακόμα και όταν κάνει προσπάθεια να είναι γλυκός, του βγαίνει κάπως ψεύτικα..Εϊναι τρεις μήνες που έχουμε να ειδωθούμε..ανάθεμα την απόσταση...αλλά δεν ξεκουνιέται κιόλας να έρθει, έτσι όπως έχουμε γίνει...Όλα ένα κουβάρι στο μυαλό μου...Το μόνο που ξέρω είναι πόσο τον αγαπώ..το μόνο που ξέρω είναι πως είνι ο ήλιος μου...έχω αρρωστήσει γι αυτόν, στο παρελθόν..Αλλά πέφτω σε τοίχο τελευταίως...Δεν ξέρω τί μας συμβαίνει...Φοβάμαι πως αποχωρεί..Πάντα όταν θιγόταν ο εγωισμός του ή όταν έκανε μαλακίες, ήθελε να αποχωρεί, αλλά στη ουσία ποτέ δεν έφευγε....Εϊμαι 32 και δεν ξέρω τί να κάνω..έχω περάσει μια ζωή μαζί του...Συγνώμη για τα ασυνάρτητα....