Όταν ήμουν μικρός, και το Πάσχα το κανόνιζαν οι γονείς (το πού θα πάμε, πού θα μείνουμε, πόσο θα κάτσουμε) κι οι μέρες της Ανάστασης ήταν μια μοναδική εμπειρία - και ευκαιρία. Γνώρισα ένα σωρό μέρη της Ελλάδας: από τα Νικολαίϊκα στην Πελοπόνησο μέχρι τους Ψαράδες στις Πρέσπες κι από τη Θάσο και τη Μηλιά στο Πήλιο.
Μεγαλώσαμε, και οι γονείς δεν κανονίζουν πια τα ταξίδια και τις γιορτές μας. Πλέον μπορούμε να πάμε όπου επιλέγουμε εμείς και όποτε το επιλέγουμε. Προγραμματίζουμε εμείς τις διακοπές μας, εκπλήσσουμε τους εαυτούς μας και περνάμε όπως ακριβώς θέλουμε. Παρόλα αυτά, η αυτονομία και η ανεξαρτησία που τόσο ποθούσα ως παιδί, μου προκαλούν σήμερα μια γλυκόπικρη αίσθηση. Τώρα που τα μυστήρια δεν είναι πια μυστήρια και που όλα είναι κανονισμένα από μας, μου λείπει καμιά φορά η περιπέτεια στο άγνωστο, και η ασφάλεια πως ο γονιός θα είναι πάντα εκεί, με τη ζεστή του αγκαλιά, να σου φτιάξει τις γιορτές, μαθαίνοντάς σου τα μυστικά της ζωής.
Δεν μπόρεσα να αντικαταστήσω τα ταξίδια του Πάσχα που σχεδίαζαν για μένα και την αδερφή μου οι γονείς μας. Και γι' αυτό δεν προσπαθώ καν. Παραμένω στη Θεσσαλονίκη και αυτήν την Πασχαλινή περίοδο, όπως και σχεδόν όλες της τελευταίας δεκαετίας. Προτιμώ να φτιάχνω τις δικές μου εμπειρίες και αναμνήσεις σε άλλες περιόδους.
Κρυφοκοιτάζω όμως τους φίλους μου, που ταξίδεψαν κοντά ή μακριά (ή απλώς επέστρεψαν στην πατρίδα τους) και δημιούργησαν τις δικές τους γιορτές. Είτε μείνατε σπίτι είτε βρίσκεστε μακριά, εύχομαι να περάσετε όμορφες γιορτές και να γεμίσετε με αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο: Αγάπη.
(Ταξιδέψτε και για μένα.)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
σχόλια