ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ωρες ωρες ειμαι αισιοδοξη,μες στη ζωντανια και αλλες φορες το μονο που θελω ειναι να μεινω ξαπλωμενη στον καναπε με κλειστα παντζουρια και φωτα..αισθανομαι οτι το μυαλο μου συνεχιζει να ειναι κολλημενο σ αυτον και δε μπορω να κανω τιποτα..μου εδωσε τοσες ελπιδες και ξαφνικα ολα τα αναιρεσε..τον ειδα με την αλλη αγκαλια κι επαθα σοκ..δε μπορω να καταλαβω τι εφταιξε..δε μπορω να μιλησω πουθενα,αλλα και τι να πω;μου λενε να σταματησω να τον σκεφτομαι και το προσπαθω..αλλα καθε φορα που τον βλεπω δε μπορω..κοροιδευω τον εαυτο μου οτι ειμαι καλα και οτι δε με νοιαζει τιποτα αλλα δε ξερω ποσο μπορω να το συνεχισω..μισω τον εαυτο μου που ειμαι ετσι..