Θα ήθελα λιγότερες συζητήσεις γύρω από την ουσία και τη σημασία του Pride. Κάθε χρόνο μου φαίνεται πως άνθρωποι που δεν έχουν κανέναν λόγο να κατακρίνουν αυτήν την εκδήλωση έχουν κάτι να πουν. Δεν πειράζει αν είναι κακόγουστη, δεν πειράζει αν δεν σας αρέσουν η μουσική, οι drag queens, τα μακιγιαρισμένα αγόρια ή απορείτε τι γυρεύουν κανονικοί τύποι σαν κι εμάς εκεί. Εμείς ξέρουμε τι τους δένει όλους αυτούς και είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα όσα αναφέρονται αυτές τις μέρες.
Μιχάλης Μιχαήλ
Είχα χρόνια να αισθανθώ την ανάγκη να αγοράσω δίσκο βινυλίου –τρία τουλάχιστον–, αλλά το 7ιντσο των Saxophones το ήθελα για λόγους φετιχιστικούς, επειδή είναι ο πιο όμορφος δίσκος που έχω ακούσει εδώ και πολλά χρόνια, κατευθείαν από τα 50s. Γλυκός, πικρός, μελιστάλαχτος και θανατερός, με εξώφυλλο μια φωτογραφία του γάμου του ζευγαριού από το Όρεγκον που τον ηχογράφησε σε μια αναλογική Toft κονσόλα και τον κυκλοφόρησε μόνο του έναν χρόνο αφού τον ανέβασε στο bandcamp. Το λένε «If you 're on the water» και είναι ο πιο καλοκαιρινός ήχος που μπορώ να φανταστώ. Το «New Tradition» το έχω ακούσει τόσο πολλές φορές, που έχω την εντύπωση ότι το ακούω εδώ και χρόνια, και το βίντεό του με συγκινεί κάθε φορά το ίδιο.
M. Hulot
Καλές και άριστες εντυπώσεις: Εκδίδεται ταυτοχρόνως σε δύο διαφορετικές (εγγυημένες αμφότερες) μεταφράσεις και από δύο εκδοτικούς οίκους (υπερεγγυημένοι αμφότεροι) ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, το μυθιστόρημα-ποταμός Πετρούπολη του «Ρώσου Τζέιμς Τζόις», του Αντρέι Μπέλυ (1880-1934)/ Από την Κίχλη, σε μετάφραση της Σταυρούλας Αργυροπούλου/ Και από τους Αντίποδες, σε μετάφραση Ελένης Μπακοπούλου/ Ο Λάνθιμος αποσπά το Βραβείο Σεναρίου στις Κάννες/ Ο Ζάφος Ξαγοράρης στον εγκαταλελειμμένο σήμερα υπόγειο σταθμό μετρό Kulturbahnhof στήνει την εγκατάστασή του για την documenta 14, ένα πανό που γράφει ΧΑΙΡΕΤΕ/ Και, βέβαια, η Ποίησις εξακολουθεί να είναι «ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου».
Γιώργος-Ίκαρος Σεβαστάκης
Πικρή διαπίστωση, με αφορμή όσα έχουν γραφτεί από το Σάββατο για το Athens Pride: όσους ανήκουν σε αυτό που καταχρηστικά ονομάζουμε «κοινότητα» και συμμετέχουν στο Pride τους ενώνει ένα και μόνο χαρακτηριστικό, το γνωστό. Τους χωρίζουν εκατό άλλα: από μόρφωση, παιδεία, αντίληψη περί «αισθητικής», μουσικές προτιμήσεις, πολιτικές πεποιθήσεις, οικονομικό στάτους και οικογενειακό υπόβαθρο μέχρι τον βαθμό στον οποίο έχει υποστεί bullying ο καθένας και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την έννοια της βίας. Κατά συνέπεια, ή το συνεχίζεις ενιαία, βασιζόμενος σε αυτό το ένα χαρακτηριστικό που ενώνει, αγνοώντας, στον μέγιστο δυνατό βαθμό, όλα όσα χωρίζουν, ή το διαλύεις σε μικρά παρακλάδια, το Pride των αναρχικών, το Pride των μπάτσων, το Pride των φιλελέδων, το Pride των ακτιβιστών, το Pride της κουλτούρας και της διανόησης κ.λπ., καταστρατηγώντας παράλληλα το νόημα περί αποδοχής της διαφορετικότητας. Αν ωστόσο ρίξεις μια ματιά στον οχετό των σοσιαλμιντιακών σχολίων κάτω από οποιαδήποτε σχετική ανάρτηση οποιουδήποτε μεγάλου μέσου, θα καταλάβεις γιατί, παρά τα όσα στραβά του, το Pride πρέπει να συνεχίσει να ενώνει και να μην υποστεί διάσπαση.
Αλέξανδρος Διακοσάββας
Διγλωσσία: η αγαπημένη αμαρτία των ανθρώπων, μετά τη φιλοδοξία. Δεν είναι είδηση αλλά είναι πάντα το ίδιο συναρπαστικά αμήχανη, όταν τη διαπιστώνεις για άλλους ή συμβαίνει σε σένα. Μπροστά να σε φιλάνε και από πίσω να σε μαχαιρώνουν. Σιγά τα νέα. Έτσι χτίστηκαν μαγαζιά, κυβερνήσεις, media, γάμοι, επιχειρήσεις. Άλλα λέει ο κόσμος, άλλα εννοεί, άλλα σκέφτεται, άλλα κάνει και αλλού καταλήγει. Αλλά είναι τέτοια η απόλαυση που προκαλεί ο κρότος στο τέλος, τόσο ωραία τα γκρεμίδια, όταν κάποιος αποφασίσει να τραβήξει το κακόμοιρο το κλαράκι που συγκρατεί τέτοιες τερατώδεις σχέσεις, που δεν είναι για να τα χάνεις αυτά. ΥΓ.: Σε άλλα νέα, το πόσο πραγματικά φασίστες είμαστε –προχώ φασίστες, δημοκράτες φασίστες, κ.λπ– φάνηκε στο Pride. Ούτε ο παλμός συγκίνησε κάποιους, ούτε το πραγματικό αίσθημα, ούτε το γεγονός ότι, επιτέλους, κι αν δεν αλλάζουν ακριβώς τα πράγματα, ξανοίγουν κάπως τα σκοτάδια της ελληνικής κοινωνίας. Α, μπα! Το βιολί μας εμείς, το εθνικό μας σπορ. Θα κρίνουμε, θα κανιβαλίσουμε, θα κυνηγήσουμε, θα ρημάξουμε, γιατί έτσι είναι ο νεοέλληνας. Έχει γνώμη κυρίως και κακό, κάκιστο χαρακτήρα.
Χριστίνα Γαλανοπούλου
Δύο παιδιά, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι μέσα σε ένα βαν μαζί με τους νεαρούς γονείς τους να χειροκροτούν και να επευφημούν, κουνώντας rainbow σημαιάκια κάπου στη Σταδίου: η ωραιότερη εικόνα που μου έμεινε από την παρέλαση του φετινού Athens Pride. Είναι από εκείνες τις στιγμές που καταλαβαίνεις ότι το μέλλον δεν «έρχεται» απλώς, μας έχει προσπεράσει ήδη προ(σ)καλώντας μας να το ακολουθήσουμε.
Θοδωρής Αντωνόπουλος
Καταρράκτες που πέφτουν ερμητικοί στο άπειρο, ένα άγρια όμορφο λουλούδι κρεμασμένο θαρρείς από το πουθενά, ένας δράκος που ίπταται πάνω από το όρος Φίτζι θυμίζοντας τη μάχη με το άπειρο κι ένας ήλιος που αχνοφέγγει, φωτίζοντας ταυτόχρονα τον κόσμο: αποσπάσματα από τα απίστευτης εικαστικής δύναμης έργα του Χοκουσάι που επανέρχονται στο μυαλό μου ξανά και ξανά από τη στιγμή που βγήκα ζαλισμένη σχεδόν από το Βρετανικό Μουσείο. Οι «36 όψεις του Όρους Φούτζι» ισοδυναμούν με άπειρες εκρηκτικές βόμβες ομορφιάς και σου θυμίζουν πως όταν τα πράγματα σκληραίνουν, ψάχνε αλλού: εκεί όπου μπορείς να ανασάνεις. Κάπου φυσάει άλλος αέρας – δεν μπορεί.
Τίνα Μανδηλαρά
Δεν άκουσα κανέναν να λέει τίποτα για τις υποχρεωτικές μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις που τρώμε στη μάπα από παιδιά και μας θέλουν όλους ομοιόμορφους. Εμένα από μικρή μού προκαλούσαν αλλεργία γι' αυτόν το λόγο. Ίσως επειδή δεν γίνονται Σάββατο κι έχουν να κάνουν με αργίες. Ας σοβαρευτούμε λίγο που ξαφνικά πειράζει το Pride ορισμένους επειδή ο κόσμος βγάζει σέλφι.
Μαρία Παππά
Μου άρεσε πολύ η νέα βιντεοενότητα που έχουμε στο LIFO.gr και λέγεται «Α' Προβολή: Μικρές Ταινίες Ελλήνων Δημιουργών». Εκεί, ταινίες μικρού μήκους που ταξίδεψαν την Ελλάδα ανά τον κόσμο κάνουν ψηφιακή πρεμιέρα, με την επιμέλεια του Βασίλη Κεκάτου. Ήδη είδα το πολυσυζητημένο Yellow Fieber της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη (με πρόλογο από την Εύα Στεφανή) και τη Βόλτα της Στέλλας Κυριακοπούλου (με πρόλογο του Νικόλα Σεβαστάκη).
Άρης Δημοκίδης
Ένας θάνατος 11χρονου παιδιού, επεισόδια, πυροβολισμοί, εμπόριο όπλων και ναρκωτικών, συμμορίες, τραυματισμοί και εκφοβισμοί. Είναι όλα όσα διαδραματίζονται στην άκρη της πόλης, στο Μενίδι. Θα μπορούσε κάποιος να βάλει έναν τεράστιο τίτλο και να πει: η κυριαρχία της ανομίας. Πώς είναι δυνατόν να ακούμε ότι μια περιοχή της Δυτικής Αττικής δεν είναι προσβάσιμη; Πώς είναι δυνατόν να διαβάζουμε ότι οδηγοί λεωφορείων σταματούν τις διαδρομές τους επειδή κάποιος επιβάτης μαχαίρωσε κάποιον άλλον; Ο νόμος της σιωπής. Οι πιο πολλοί κάτοικοι θα σου πουν ότι όλοι ξέρουν και κανείς δεν μιλάει. Η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι. Ένα σχολείο που στοίχισε 2 εκατομμύρια ευρώ και δεν λειτούργησε ποτέ. Η απουσία αστυνόμευσης και η εγκληματικότητα σε έξαρση. Χωρίς καμία δόση υπερβολής, η νέα Βαλτιμόρη του «Wire» απέχει μόλις 8 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας.
Γιάννης Πανταζόπουλος
Μία από τις ιδιότητες που θα ήθελα να έχω στο βιογραφικό μου είναι «εφευρέτης του vegan αυγού». Συχνά φαντάζομαι εκείνον που όντως καταφέρνει να πίνει αργά το κοκτέιλ του στο beach bar ενός τροπικού νησιού, με τα εκατομμύριά του να αντικατοπτρίζονται στην έκφραση και στην απαλότητα του προσώπου του. Και γύρω του ψίθυροι: «Αυτός είναι που σκέφτηκε το vegan αυγό!». Τη φαντασίωσή μου χάλασαν τα νέα για την Aquafaba. Δεν πρόκειται για άρωμα με νότες περγαμόντου. Είναι το κολλώδες απόνερο που πετάς αφού βράσεις ρεβίθια και είναι ό,τι πιο κοντινό σε μαρέγκα έχει να επιδείξει αυτήν τη στιγμή η vegan κουζίνα. Ναι, μιλάμε για μους σοκολάτας και lemon pies με βάση το νερό ρεβιθιού. Σου λέει, το χτυπάς στο μίξερ και σε λίγα λεπτά έχεις μια αφράτη μους που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ακριβώς όπως η μαρέγκα. Δεν το απορρίπτω πριν το δοκιμάσω, αλλά εκατομμυριούχος με το ρεβιθόνερο δεν νομίζω να γίνει κανείς.
Γεωργία Παπαστάμου
Τα καλά: Όταν ο φοιτητής έρχεται με μια πολύ ωραία και πρωτότυπη ιδέα για διπλωματική εργασία και δείχνει να τη χαίρεται. Η ήττα της Μαρίν Λεπέν στις βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία και το ξεθώριασμα του κινήματος του Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία. Τα κακά: Η οδύνη στο Μενίδι και η διαχείρισή της. Μερικά άθλια που διάβασα με αφορμή το Pride (όχι κριτικές αλλά σκέτες κακίες). Η αλαζονεία των ιδεολογικά «καθαρών».
Νικόλας Σεβαστάκης
σχόλια