ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το τελευταίο διάστημα, και ειδικά σήμερα, νιώθω πολύ μπερδεμένη. Από το Μάιο του 2011 είμαι με ένα παιδί, που ξέρω πολλά χρόνια. Πάντα υπήρχε ενδιαφέρον από την πλευρά του, αλλά ποτέ δεν είχε γίνει κάτι, κι ας προσπαθούσε αυτός. Ζούσαμε σε διαφορετικές χώρες. Βρεθήκαμε το Μάιο, έχοντας χωρίσει και οι δύο από μακροχρόνιες σχέσεις [η δική του μεγαλύτερης διάρκειας] και από τότε ήμαστε μαζί. Ήρθε να με δει στη χώρα που ζούσα, ενώ του είχα ζητήσει να χωρίσουμε γιατί είχα φοβηθεί τη σχέση από απόσταση, δεν είχα πρόθεση να αλλάξω χώρα, ούτε κι αυτός [αυτός για λόγους επαγγέλματος και θέματος υγείας στην οικογένειά του]. Ήμασταν ξανά μαζί και αποφασίσαμε να έρθω να ζήσω μαζί του. Σοκ στην οικογένεια, αλλά όλοι με στηρίξανε και χαρήκανε. Ήρθα εδώ και τα πράγματα δεν ήτανε όπως τα περίμενα. Λόγω του θέματος υγείας του γονιού του δεν μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί στο σπίτι του, και βλεπόμασταν όποτε μπορούσε, γιατί έτρεχε με δουλειά. Ήτανε περίεργος και δεν ήτανε καλά - δεν ήτανε ο γλυκός άνθρωπος που γνώρισα. Στις γιορτές έμεινα στην ουσία μόνη μου, γιατί δεν μπορούσε να μου αφιερώσει χρόνο λόγω συγγενών που ήρθανε και μένανε σπίτι του - δεν ήθελε να παρευρεθώ γιατί θα σχολιαζότανε η παρουσία μου και δεν ήθελε, δεν αισθανότανε έτοιμος. Με αποτέλεσμα να με βρει ο νέος χρόνος μόνη μου. Οι γονείς μου, ενώ ήτανε ενθουσιώδεις στην αρχή, αρχίσανε να ανησυχούνε και να πιέζουνε να προχωρήσει κάπως το πράγμα [να γνωρίσω τουλάχιστον τους δικούς του]. Εκείνος μπλόκαρε από τη δική μου γκρίνια, που δεν ήτανε αδικαιολόγητη, και από το γεγονός ότι ήθελε να κάνει πράγματα στο δικό του χρόνο και όχι επειδή τα ζητούσα εγώ. Συνέβησαν και μερικά άλλα θέματα με γονείς [επεμβατικότητα] που τον μπλόκαραν και εγώ άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως να μην είναι γραφτό να είμαστε μαζί. Εν ολίγοις, κάναμε και οι δύο αρκετά λάθη - δεν ήμασταν απόλυτα ειλικρινείς, όχι ως προς την αγάπη, αλλά ως προς ορισμένα άλλα θεματα. Εκείνος έχει συγχωρέσει πλήρως τις βλακείες που έχω κάνει και με δικαιολογεί που πληγώθηκα και απομακρύνθηκα. Απομακρύνθηκα, μα εκείνος επέμενε και διεκδικούσε. Τον συνάντησα αρκετές φορές έκτοτε, και πάντα περνάμε όμορφα. Έχει αλλάξει συμπεριφορά και είναι πολύ γλυκός και περιποιητικός. Προσπαθεί. Και τον αγαπάω, αλήθεια. Τον νοιάζομαι. Για έναν περίεργο λόγο, ενώ η λογική μου λέει να γυρίσω στη χώρα που βρισκόμουνα, που υπεραγαπώ, στην οποία περνάω καλά, νιώθω όμορφα και έχω δυνατότητες επαγγελματικής εξέλιξης [και είναι κάτι που θέλω και σκέφτομαι σοβαρά να κάνω], αδυνατώ να δώσω ένα οριστικό τέλος. Τον έχω πληγώσει τόσες φορές στο παρελθόν, και δεν αντέχω να τον ακούω να κλαίει και να λέει ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα. Ενώ το έχω πάρει απόφαση, αδυνατώ να το κάνω πράξη. Αδυνατώ να του δώσω το τελειωτικό χτύπημα. Φοβάμαι... Κάθε φορά που πάω να το πω, γίνεται κάτι και του λέω ότι θέλω να είμαστε μαζί [αυτός ρωτάει, εγώ απαντάω...]. Όταν είμαστε μαζί, νιώθω όμορφα και γλυκά, λατρεύω να βρίσκομαι στην αγκαλιά του και εύχομαι να ήτανε όλα τόσο διαφορετικά. Έχει κάνει απίστευτα λάθη και με έχει πληγώσει, και νιώθω να μου λείπει η παλιά μου ζωή. Θέλω να είμαι μόνη μου, να τα βρω με τον εαυτό μου, γιατί αυτό το διάστημα βίωσα πολλά και θέλω να ανακαλύψω επιτέλους τι πραγματικά θέλω και με γεμίζει. Πάντα νοιαζόμουνα πολύ για τους άλλους, τι θα πούνε, μην τους στεναχωρήσω, να φαίνομαι πάντα σωστή και ότι όλα τα κάνω σωστά. Νιώθω ότι το άλλο μου μισό είναι κάπου εκεί έξω, και ανυπομονώ να φτιάξω μια σχέση ήρεμη. Με το παιδί αυτό καταλήγουμε να μαλώνουμε, αφού εγώ συνέχεια αναφέρομαι στο παρελθόν και όσα με πλήγωσαν. Κουράστηκα να μαλώνω και να αναλύω...Συγγνώμη για το μεγάλο ποστ... όποιος κατάφερε να το διαβάσει μέχρι τέλους, έχει σίγουρα ζαλιστεί. Ήθελα απλά να εκφράσω τις σκέψεις μου και να ακούσω γνώμες... ίσως με βοηθήσει αυτό...