ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγες μέρες ήρθε στο νοσοκομείο μια γιαγιά 72 χρονών, με βαριά λοίμωξη. Την έφερε το ΕΚΑΒ, ήταν μόνη της, κανένας να τη βοηθήσει. Και τις επόμενες μέρες κανείς δεν ήρθε να τη δει. Τη ρώτησα λοιπόν αν θέλει να ειδοποιήσουμε κάποιον και μου απάντησε: " Στα 18 μου αγάπησα έναν άντρα και μ αγάπησε κι αυτός, πέρναγαν τα χρόνια, τον παρακαλούσα να κάνουμε οικογένεια, να παντρευτούμε, αλλά έλεγε πως δε πιστεύει στο γάμο και πως δε θέλει να κάνει παιδιά. Πέθαναν οι γονείς μου αλλά τον αγαπούσα κι έμεινα μόνη μαζί του, ήμουν και μοναχοκόρη. Ποτέ δεν παντρευτήκαμε, δε κάναμε παιδιά όπως ήθελε. Κι ας ήταν δύσκολα εκείνα τα χρόνια. Πέθανε πριν ένα μήνα και είμαι μόνη μου. Δεν το εύχομαι ούτε στο χειρότερο εχθρό μου. Μοναξιά και αρρώστια." Τι να πεις σ αυτή τη γυναίκα μετά? Και τι να σκεφτείς για το μέλλον? Πόσο περισσότερο μπορεί να σε φοβίσει ο θάνατος ή πόσο περισσότερο μπορεί να τον επιθυμήσει κάποιος?Τη λυπήθηκα βαθιά, όσο βαθιά μπορείς να λυπηθείς για κάποιον άλλο, ή ίσως με έκανε να τρέμω για το δικό μου μέλλον.