ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διάβαζα τις προάλλες για εκείνο τον πεισματικά άθεο στο βιβλίο του Ντοστογιέφσκι που όταν πέθανε, πήγε στο παράδεισο αλλά για να γίνει δεκτός, έπρεπε να περπατήσει 1 εκατομμύριο μίλια με τα πόδια.. όταν το έκανε, μπαίνοντας στο παράδεισο τον ρώτησαν αν άξιζε κ εκείνος είπε ότι έχοντας κ μόνο αντικρίσει για 5 λεπτά το θαύμα αυτό, ήταν έτοιμος να το επαναλάβει διανύωντας 5 δισεκατομμύρια ακόμη μίλια.. αυτός, ένας άθεος... που μια στιγμή νοήματος του αποκαλύφθηκε κ δεν χρειαζόταν κάτι άλλο για να κινητοποιηθεί... αφού λοιπόν η νοηματοδότηση είναι στην ανθρώπινη φύση το κλειδί, πώς να τα παρατήσω τώρα που βρήκα αυτό που πάντοτε έψαχνα χωρίς καν να το ξέρω? Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν ματαιωπονώ, αν χάνομαι στην κλεψύδρα που τόσο γρήγορα με στέλνει μακριά από νιάτα, σφρίγος, ενέργεια... αναρωτιέμαι αν έχω πάρει τις σωστές αποφάσεις, αν το να είμαι άτεκνη, χωρίς προοπτικές σταθερότητας (σημαντική για την ψυχική κ σωματική μου υγεία) σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο, είναι επιλογές μου ή έτυχαν. Και ώρες ώρες φοβάμαι, φοβάμαι πολύ, τον θάνατο κυρίως, ούτε τη μοναξιά, ούτε τις αποτυχίες, αλλά αυτό το "τίποτα" που έρχεται και δεν το καταλαβαίνω ούτε με λόγο ούτε με διαίσθηση... και μετά μου ανοίγεται μια πύλη σε ένα παράδεισο για 5 δεύτερα που εξαυλώνει κάθε μου τρόμο... σαν πέπλο ένα πράμα που σηκώνεται για να δείξει τι ζωή θα μπορούσα να είχα αν... και είμαι ο καλύτερος δυνατός εαυτός μου εκεί, είμαι πανίσχυρη, ατρόμητη, είμαι ευτυχισμένη... και έπειτα, η αυλαία πέφτει... δεν πιστεύα ποτέ ότι υπάρχει κάτι που να ενεργοποιεί τόσο όλα όσα είμαι, αλλά τώρα που το είδα, έχω δυο επιλογές... ή να πω ότι το φαντάστηκα κ να συνεχίσω το νωχελικό μου βίο αφήνωντας το να ξεθωριάσει ή να περπατήσω το 1 εκατομμύριο μίλια που επιτάσει μια τέτοια αποκάλυψη.. και δν ξέρω τι είναι όντως το σωστό... ας πάρω ένα καλό ζευγάρο αθλητικά παπούτσια για αρχή και βλέπουμε...