ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι αμαρτία να έχεις ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ μετά τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις; Προσωπικά άλλαξα πολλές γνώμη, αμφιταλαντευόμενη μεταξύ ενός κόμματος φιλελεύθερων μεταρρυθμιστών και του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ από την πρώτη στιγμή ήμουν απολύτως βέβαιη για το τι δ ε ν θα ψηφίσω, τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα δηλαδή. Σχιζοφρενικό το δίλημμα αλλά έτσι είχε το θέμα… Είναι βέβαιο ότι στην Ελλάδα έπρεπε εδώ και πολλές δεκαετίες να έχουν γίνει πραγματικές μεταρρυθμίσεις για τον εξορθολογισμό και την αποτελεσματικότητα του Κράτους υπέρ του πολίτη και της επιχειρηματικότητας. Τόσο απλά.Ήταν επομένως σίγουρο ότι θα ψήφιζα τζάμπα αν έριχνα υπέρ ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, κόμματα που αποδεδειγμένα έχουν αποτύχει στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων. Ειδικά το ΠΑΣΟΚ, η μόνη > που έκανε αναφορικά με το Κράτος τα τελευταία δυόμιση χρόνια, ήταν οι επαναλαμβανόμενες οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων και η επιβολή έξτρα φορολογίας σε αυτούς των οποίων το εισόδημα είχε προηγουμένως περικοπεί. Δεν είπα ότι οι λειτουργικές δαπάνες του Κράτους δεν έπρεπε να εξορθολογιστούν, αλλά εδώ μιλάμε για ισοπέδωση. Και φυσικά, τόσος χώρος που υπήρχε - και ακόμη υπάρχει - για αλλαγές κυριολεκτικά δεν αγγίχτηκε. Με όπλο, υπερόπλο μάλλον, το δίλημμα >, > τα δύο μεγάλα κόμματα έπειθαν τον λαό να υποχωρήσει, να κάνει υπομονή, να περιμένει λίγο ακόμη μέχρι τα πράγματα να αλλάξουν. Τρελή διάψευση… Τα πράγματα ολοένα και χειροτέρευαν και το μόνο που ήταν για ακόμη μία φορά διασφαλισμένο, ήταν ο τρόπος που θα τα έπαιρναν: από την εκ νέου μείωση του μισθού/σύνταξής σου και φυσικά από την εκ νέου φορολόγηση τους, plus μηδέν προοπτική ανάκαμψης στον ορίζοντα. Μετά τα παραπάνω το συμπέρασμα ήταν απλό: αν ψήφιζα τους ψεύτες και αποτυχημένους μεταρρυθμιστές των δύο μεγάλων κομμάτων επέλεγα την περαιτέρω υποβάθμιση του βιοτικού μου επιπέδου προς χίλια τα εκατό, έως ότου εξαφανισθεί κάθε υποψία εισοδήματος.Πάμε παρακάτω: Πραγματικοί φιλελεύθεροι μεταρρυθμιστές ή ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί ο ένας και γιατί ο άλλος; Οι πρώτοι υπόσχονταν τις ρήξεις και αλλαγές που ποτέ και κανείς δεν έκανε μέχρι σήμερα, προκειμένου η χώρα να λειτουργήσει επιτέλους και να αναπτυχθεί, όπως όλα τα σύγχρονα κράτη. Και εδώ υπήρχαν ενστάσεις αναφορικά με τα εργασιακά/ασφαλιστικά ζητήματα αλλά δε βαριέσαι, να το κάνουμε το άλμα, οι άνθρωποι φαίνονται αξιόπιστοι και έγκριτοι. Γιατί ωστόσο κατεβαίνουν σε τρεις κομματικές εκδοχές; Αυτοί δεν είναι που μας λένε για την κρισιμότητα της εποχής; Γιατί δεν τα βρίσκουν να κατέβουν μονομπλόκ προκειμένου ν΄αποτελέσουν τον παράγοντα πραγματικής μεταρρύθμισης στη σαπίλα των δύο κομμάτων εξουσίας; Και μετά, ποιο από τα τρία να ψηφίσω; Μήπως τζάμπα κι εδώ η ψήφος αφού κανένα από τα τρία δεν είχε βέβαιη δυναμική για το όριο του 3%; Και κάτι άλλο, ίσως ελάσσονος πολιτικής ουσίας… Γιατί κάνανε αυτήν την ταινία όπου εγώ δεν μπορούσα πουθενά εκεί μέσα να βρω τον εαυτό μου, την εικόνα μου; Ήταν δηλαδή και λίγο ζήτημα πολιτικής ταύτισης, αλλά κατά κυριολεξία… Ωραία τα panama αλλά πως είναι δυνατόν ένα κόμμα που λέει τόσες αλήθειες να παίρνει τόσο θλιβερό ποσοστό στις εκλογές; Μήπως ο αστικός ελιτισμός δεν πρέπει να κραυγάζει; Η μεσαία τάξη ψήφισε τελικά υπέρ του Τσίπρα... Και τώρα για τον Αλέξη: Πρώτο και κυριότερο: Πόσο ακόμη θα τρώω το δίλημμα; Αφού η συνταγή δεν βγαίνει, δεν περπατάει ρε παιδί μου, δεν οδηγεί πουθενά, πάμε μόνο σε κατηφόρα ατομικά και συλλογικά. Αυτήν ακριβώς την πολιτική ήθελα να καταδικάσω επειδή δεν την άντεχα. Και ήθελα να το εκφράσω όχι ως διαμαρτυρία αλλά ως σαφή πολιτική θέση: Πάρτε το αλλιώς, δεν αποδίδει, η ζωή γύρω είναι σκατά. Έξω τους τα έχετε πει λάθος, νομίζουν ότι μας δίνουν λεφτά και μας βοηθάνε αλλά η χώρα διαλύεται και οι όροι για το σωσίβιο είναι ασφυκτικοί. Η στιγμή που θα βρεθούμε όλοι εξαθλιωμένοι εντός του Μνημονίου δεν είναι μακριά. Από την άλλη μεριά με τον ΣΥΡΙΖΑ διαφωνώ σε πολλά, μεταναστευτικό, άσυλο, κρατικοποίηση της οικονομίας. Όμως ο Τσίπρας πέτυχε περισσότερο από κάθε άλλο αντιμνημονιακό κόμμα τη δημιουργία ισχυρού ρεύματος υπέρ του. Ιδίως μετά την πρόταση για κυβέρνηση αριστεράς, το πρόταγμα ότι ο λαός δεν αντέχει άλλο τη λιτότητα θα ακουγόταν επιτέλους δυνατά εντός και εκτός, ενώ με τη συνεργασία και των άλλων αριστερών κομμάτων η μετριοπάθεια στις λοιπές πολιτικές ενδεχομένως να επιτυγχανόταν. Πάνω απ΄όλα όμως και γι΄αυτό που μέσα μου βάραινε περισσότερο, ότι δεν πάει άλλο δηλαδή, πήγαινα καρφωτή για Τσίπρα. Και Τσίπρα ψήφισα. Κι εγώ κι η μάνα μου ακόμη και ο πατέρας μου που, κατά δήλωσή του θα ψήφιζε κι αυτός, αν δεν αισθανόταν ότι όφειλε να ψηφίσει Σαμαρά ως παραδοσιακά δεξιός. Αυτά…ΥΓΕλπίζω τα κόμματα να σταθούν στο ύψος του θεσμικού τους ρόλου και να ερμηνεύσουν το μήνυμα των εκλογών όχι ξερά και μονοδιάστατα, αλλά σε συνδυασμό με τις ανάγκες των πολιτών αυτής της χώρας. Α, και το πούνε και στην Ευρώπη…