ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περνώ αυτήν την απαίσια φάση που δεν νιώθω τίποτε άλλο παρά μόνο απογοήτευση. Όχι τυχαία. Κι αν κάποιοι προσπαθούν να με πλησιάσουν για να με κάνουν να νιώσω καλύτερα, δε το μπορώ. Δεν είναι αχαριστία, είναι αυτές οι προσωπικές μυστικές στιγμές που τις μοιράζεσαι με στενά πρόσωπα. Τον κολλητό μου τον έχασα. Κι εγώ θέλω να μιλήσω σε σένα, όπως μιλούσα τότε, σε σένα που με ξέρεις καλύτερα απ' τον καθένα. Σε κανέναν άλλον. Εσύ που είσαι; Δε με νοιάζει που δεν είμαστε πια μαζί, ειλικρινά. Δεν είμαι απ' αυτούς που χαλάν κάθε επικοινωνία μετά από κάποιον χωρισμό. Δε με πειράζει όταν μ' αναζητάς, όταν έρχεσαι ή όταν μου τηλεφωνείς, γιατί το εννοούσα όταν σου είπα ότι θα είμαι δίπλα σου, γιατί θέλω όντως να είσαι καλά. Δε με νοιάζει αν δε μ' αφήνεις να το κάνω. Δε με πειράζει που δεν σου εύχομαι πια από κοντά. Αντέχω. Προχωρώ. Με πειράζει, ρε Κώστα, που δεν είσαι εδώ για μένα, όπως επέμενες. Αυτό δεν το αντέχω. Αυτό με πληγώνει.